HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, και ξεκίνησε επίσησα η ski week μας με πλήρες πρόγραμμα.
• Τα μικρά σε μαθήματα 09.00-12.00 και εμείς να εξασκηθούμε -επιτέλους- στο σκι με την ησυχία μας.
• Ξυπνητήρι στις 07.00, πρωινό στα γρήγορα, φόρτωμα και το κλασικό περπάτημα μέχρι το τελεφερίκ.
• Ο συνοδοιπόρος είχε εξαιρετική ιδέα και έτσι φορτώσαμε τον εξοπλισμό στο δικό μας αυτοκίνητο το οποίο και αφήσαμε στο πάρκινγκ του τελεφερίκ και έτσι δεν πηγαινοφέρναμε κάθε μέρα τα πέδιλα και τις μπότες.
• Ανεβήκαμε στο κέντρο του Méribel, βρήκαμε το γκρουπ των μικρών για τα μαθήματα, τα αφήσαμε και οι 4 ενήλικες (η μία έμεινε σπίτι γιατί δούλευε και ο άλλος, ο snowboarder της παρέας, πήρε άλλες, πιο δύσκολες πίστες) ξεκινήσαμε την εξερεύνηση των πράσινων και μπλε πιστών.
• Και είχε έναν ήλιο! Απόλαυση.
• Πάνω - κάτω περιηγηθήκαμε, κατεβήκαμε αρκετές πίστες, απολαύσαμε την ομορφιά του βουνού, βρήκαμε τους σωστούς χρόνους ώστε να μην περιμένουμε πολύ στις ουρές των τελεφερίκ και περάσαμε υπέροχα.
• Παραλάβαμε τα μικρά στις 12.00 τα οποία είχαν περάσει εξίσου εξαιρετικά και κάναμε και μια κατεβασιά όλοι μαζί!
• Να μπορούμε να κάνουμε σκι όλοι μαζί σαν οικογένεια. Τι απόλαυση! Κάτι μου λέει βεβαίως ότι σύντομα ο μικρός θα ανέβει σε πίστες που εμείς δεν θα μπορούμε να ακολουθήσουμε αλλά θα κάνουμε την προσπάθειά μας και εμείς.
• Μετά μεταφερθήκαμε στις ξαπλώστρες ενός από τα εστιατόρια της περιοχής όπου ήπιαμε, φάγαμε και χαλαρώσαμε, χαζεύοντας τους σκιέρ και ρουφώντας ήλιο.
• Απογευματάκι κατηφορίσαμε προς το σπίτι για να κάνουμε τα μπάνια μας και να ξεκινήσουμε τις μαγειρικές.
• Ύπνο τα μικρά, αφού βεβαίως τους είπε ο φίλος Γιάννης τις διάσημες ιστορίες τους, και συζητήσεις για συμμαζέματα για εμάς.
• Τρίτη, και ανεβήκαμε απαρτία στο βουνό με προσαρμοσμένο πρόγραμμα.
• Έφυγαν τα μικρά για τα μαθήματα και τα κορίτσια καθίσαμε να πιούμε καφέ κάτω από τον ήλιο, να κάνουμε παρέα και στη φίλη που δεν θα έκανε σκι μέχρι το μεσημέρι που είχε κλείσει μάθημα.
• Οι άντρες ξεκίνησαν τις κατεβασιές και μετά τους ακολουθήσαμε και εμείς.
• Και κάθε μέρα τα πηγαίνουμε και καλύτερα. Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καλύτερη τεχνική.
• Είναι και αυτό το χιονοδρομικό πραγματικά απολαυστικό, ειδικά για αρχάριους σαν και εμάς, με ιδανικές πίστες!
• Το μεσημέρι παραλάβαμε τα μικρά και πήραμε θέση στις ίδιες ξαπλώστρες για τσίμπημα, χαλάρωση, συζήτηση, παιχνίδι.
• Με το που τελείωσε η φίλη Τίνα το μάθημά της, ξεκίνησε η περιπέτεια άφιξης στο εστιατόριο Maya Altitude το οποίο βρίσκεται στα 2.300 μέτρα, κυριολεκτικά στη μέση του βουνού και των πιστών με μια θέα που σου κόβει την ανάσα.
• Πώς πας όμως όταν δεν μπορούν όλοι να το προσεγγίσουν με τα σκι;
• Εγώ τα είχα πάρει μαζί γιατί είχα ήδη προγραμματίσει μετά να κατέβω μέχρι κάτω μέσα από τις πίστες. Οι άλλοι όμως δεν τα πήραν.
• Έτσι, αφού πήραμε 2 τελεφερίκ, ανεβήκαμε στο σημείο αλλά μετά είχε κατάβαση, μέσα στο χιόνι, με τις μπότες, ώστε να το προσεγγίσεις.
• Πόσο γελάσαμε....
• Όταν φτάσαμε όμως μας αποζημίωσε 100%!
• Είχαμε και ένα εκπληκτικό τραπέζι στην βεράντα που έβλεπε προς τα επιβλητικά βουνά.
• Να είναι Φεβρουάριος, να είναι όλα κάτασπρα, και εσύ να τρως έξω, χωρίς καν μπουφάν, με άλλους 9 πολύ αγαπημένους σου ανθρώπους. Ευτυχία.
• Το σκηνικό ήταν απλά ειδυλλιακό! Live DJ, θέα που σου κόβει την ανάσα, χαλαρή ατμόσφαιρα, ευγενικό προσωπικό, νόστιμο φαγητό (εγώ έφαγα sushi ενώ οι περισσότεροι πήραν κρέατα), ήλιος....
• Το μόνο μείον ήταν ότι το τελεφερίκ έκλεινε οπότε έπρεπε στις 16.30 να πάρουν οι υπόλοιποι το τελευταίο για να κατέβουν.
• Έτσι, 2,5 ώρες είχαμε περίπου αλλά δεν πειράζει.
• Η περιπέτεια δεν τελείωσε βεβαίως εκεί, γιατί όπως κατέβηκαν για να πάνε στο εστιατόριο, έπρεπε τώρα να ανέβουν για να πάρουν το τελεφερίκ! Πω πω.... μεταξύ γέλιου και απελπισίας ήταν η κατάσταση.
• Εγώ ανέβηκα λίγο γιατί η πίστα που ήθελα να πάρω ξεκινούσε λίγο πιο πάνω, και ξεκίνησα την κατάβαση μέσα από μια νέα, μπλε πίστα.
• Είχε αρκετό κρύο και σκιά καθώς ο ήλιος είχε αρχίσει να κρύβεται.
• Μια χαρά όμως τα πήγα, έφτασα στο γνωστό σημείο και περίμενα τους υπολοίπους για να γυρίσουμε όλοι μαζί στο σπίτι.
• Σπίτι, το πρόγραμμα κύλησε πάνω - κάτω ίδια, με μπάνια, μαγειρικές, συζητήσεις, αθλητικά για τους άντρες...
• Τετάρτη, και ξανά στο πόδι από τις 07.00.
• Είχαμε δυο απώλειες καθώς η μικρή Έλενα δεν αισθανόταν καλά τον λαιμό της οπότε έμεινε σπίτι με τον μπαμπά της.
• Αυτήν τη φορά, αφού αφήσαμε τα παιδιά στο μάθημα, ανεβήκαμε ο συνοδοιπόρος, η Ηρώ και εγώ, κατευθείαν με το τελεφερίκ ώστε να κάνουμε λίγο σκι και να πιούμε τον καφέ μας στο πάνω χωριό, το Méribel Mottaret. 
• Το υψηλότερο χωριό της κοιλάδας του Méribel, στα 1.750 μέτρα, με ξενοδοχεία, εστιατόρια, μαγαζιά και βεβαίως πίστες!
• Εκεί, μπροστά στις πίστες, βρήκαμε ξαπλώστρες κάτω από τον ήλιο, παραγγείλαμε καφέδες, πήραμε και κρουασάν από τον διπλανό, εξαιρετικό φούρνο, και απολαύσαμε το πρωινό μας.
• Συνεχίσαμε με σκι, βεβαίως, μέχρι να παραλάβουμε τα μικρά και μετά, αφού τσιμπήσαμε τα σαντουιτσάκια μας στα γρήγορα, ανεβήκαμε ξανά ώστε να κάνουμε σκι και παρέα.
• Κατηφορίσαμε λίγο νωρίτερα προς το σπίτι γιατί το απόγευμα είχαμε κανονίσει επίσκεψη στη διπλανή κοιλάδα και το ξακουστό Courchevel. 
• Το Courchevel χωρίζεται σε διάφορα, μικρά χωριουδάκια, με το υψηλότερο, το Courchevel 1850 να είναι το πιο γνωστό και ακριβό.
• Κάναμε μια βόλτα εκεί, με τα εντυπωσιακά μαγαζιά ακριβών οίκων αλλά και την κιτς αισθητική και τις παραφωνίες μεταξύ φύσης (οι πίστες φτάνουν κυριολεκτικά μέχρι το κέντρο του χωριού) και των κτισμάτων - υπερπαραγωγή. 
• Δεν θα το επέλεγα για να σας είμαι ειλικρινής.
• Κατηφορίσαμε μετά στο Courchevel 1550 για να φάμε στο εστιατόριο O'bodega που είχαμε κάνει κράτηση.
• Συμπαθητικός χώρος, λίγο μπερδεμένο μενού, Έλληνας σεφ (ο Δημήτρης που ήρθε και μας συστήθηκε) και ανάμεικτες κριτικές για το φαγητό.
• Ωραία όμως περάσαμε, ήπιαμε και το κρασί μας, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
• Αν πω ότι δεν είχαμε εντάσεις με τον μικρό θα ήταν ψέμα... δυστυχώς. Και με στεναχωρούν διπλά όταν είμαστε διακοπές, τις οποίες έχουμε διοργανώσει με τόσο κόπο, και έχουμε τόση ανάγκη.
• Πέμπτη, και ξανά απαρτία ανεβήκαμε προς το βουνό.
• Αυτή τη φορά θέλαμε να πιούμε παρέα, και οι 3 φίλες τον καφέ μας στο Mottaret αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε να βρούμε πρόσβαση χωρίς σκι.
• Και την βρήκαμε! Πήραμε λοιπόν το δωρεάν λεωφορειάκι που σε μεταφέρει μεταξύ των χωριών και τσουπ, πήραμε θέση στις ξαπλώστρες με τους καφέδες μας παρέα.
• Κάναμε και τις κατεβασιές μας σε δόσεις, παραλάβαμε και τα μικρά και ανεβήκαμε παρέα να τους δείξουμε μια νέα πίστα που είχαμε ανακαλύψει, με τούνελ για τα μικρά, και περάσαμε τέλεια.
• Απέναντι από το καφέ ήταν και η πίστα για τα έλκηθρα οπότε τα μικρά ξεσάλωσαν ενώ εμείς τους παρακολουθούσαμε από μακριά, συζητώντας, και κάνοντας σκι εναλλάξ.
• Όλοι ευχαριστημένοι!
• Μέχρι και αγορά κάναμε από το μικρό χωριό του Mottaret και την συμπαθέστατη Γαλλίδα που είχε το μαγαζί με εξοπλισμό σκι. Είχε μικρύνει το κράνος του Στέφανου οπότε πήρε καινούργιο από εκεί, μαύρο, bollé, και πήρε και ένα καπέλο.
• Επιστροφή σπίτι, και κλασικά μπάνια, μαγειρικές, παιδική ταινία τα μικρά, συζητήσεις εμείς...
• Οι φίλοι είχαν φέρει μαζί και το Air Fryer τους οπότε το χρησιμοποιήσαμε αρκετά.
• Και τι δεν μαγειρέψαμε αυτές τις ημέρες... από σούπες, λαχανικά (μπρόκολα, κολοκυθάκια, μανιτάρια) και σαλάτες (πράσινες, φακές...) μέχρι κρέατα, λουκάνικα, νιόκι, ζυμαρικά, κιμά.
• Η Πέμπτη ήταν όμως τσικνοπέμπτη και τσικνήσαμε κυριολεκτικά (όχι εγώ βεβαίως), μαγειρέψαμε με ηχητική υπόκρουση Καρρά και χορεύαμε με την Τίνα γύρω από το τραπέζι της κουζίνας.
• Παρασκευή, και έφτασε κιόλας η τελευταία μας ημέρα.
• Ο Στεφανάκος είχε και την αγωνία γιατί θα τους έδιναν και το πιστοποιητικό ότι πέρασαν αυτό το επίπεδο.
• Και βεβαίως το πέρασαν, και τα 4 μικρά, και ο Στέφανος είχε πάρε γλυφιτζούρια για να το γιορτάσουν.
• Εμείς, είχαμε ανέβει στο Mottaret για τον κλασικό καφέ μας, ήρθε και η φίλη Τίνα με το λεωφορείο, κάναμε τις κατεβασιές μας, περιηγηθήκαμε σε άλλα μέρη του βουνού και απολαύσαμε κατεβασιές.
• Και εκεί που πήγαινα σε ένα εύκολο κομμάτι μιας πίστας, νιώθω στα αριστερά μου κάτι κοριτσάκια να με πλησιάζουν. Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, το ένα πέφτει πάνω στο άλλο και μετά σε εμένα και σε δέκατα του δευτερολέπτου ήμουν στο χιόνι, με τα σκι μου να εξέχουν έξω από το γκρεμό.
• Το πιο τρομακτικό δεν ήταν όμως αυτό. Ήταν η εικόνα που είχα ενός κοριτσιού να ίπταται μπροστά μου και να φεύγει προς τον γκρεμό.
• Ακόμη με τα πέδιλα στα πόδια μου μπερδεμένα, σήκωσα τον κορμό μου να δω πού είναι το κοριτσάκι. Ήταν δεν ήταν 8-9 ετών. Ευτυχώς, ο γκρεμός ήταν σχετικά ήπιος και είχαν βρει τα πέδιλα κόντρα οπότε είχε σταματήσει λίγο πιο κάτω.
• Ψύχραιμη ήταν αλλά δεν μπορούσε να ανέβει. Ευτυχώς σταμάτησαν και μερικοί ακόμα, την βοήθησαν να ανέβει και συνέχισε απτόητη.
• Εγώ, συνέχισα επίσης, αλλά με γδαρσίματα, αίμα και πρηξίματα στο αριστερό μου χέρι, ειδικά στα δάχτυλα.
• Η καρδιά μου όμως κόντεψε να σπάσει μέχρι να δω ότι το κοριτσάκι ήταν οκ.
• Παραλάβαμε και τα μικρά, με τα πιστοποιητικά και τις καρφίτσες τους στο χέρι που πιστοποιούν το επίπεδό τους, και συνεχίσαμε στις πίστες παρέα.
• Το 3 vallées app σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις track τις κατεβασιές σου. Έτσι, την Παρασκευή έκανα συνολικά 30χλμ σκι, με υψηλότερο υψόμετρο τα 2.161 μέτρα! Τρελό δεν είναι;
• Τρελή γυμναστική, όχι μόνο στις πίστες, αλλά και από και προς αυτές κουβαλώντας τον εξοπλισμό σε τελεφερίκ, σκάλες, δρόμους. Μόνο και μόνο το περπάτημα με τις μπότες επί πόσες ώρες είναι εντατική γυμναστική.
• Για το δεύτερο μέρος της ημέρας μας ακολούθησε και ο snowboarder Μύρωνας με την Αριάδνη οπότε είχαμε κανονική απαρτία. 
• Μόλις 5 μέρες σκι ήταν και όμως όλοι μας είχαμε σημαντική πρόοδο! Τόση, που ήδη ξεκινήσαμε τις συζητήσεις για την επόμενη εξόρμησή μας για σκι.
• Το αγαπήσαμε, μικροί & μεγάλοι.
• Το βράδυ, αφού φάγαμε, παίξαμε μικροί και μεγάλοι Trivial Pursuit Family και αφού κοιμήθηκαν τα μικρά, χωριστήκαμε γυναίκες - άντρες και παίξαμε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ερωτήσεων το οποίο είχε πολλή πλάκα.
• Σάββατο, και έφτασε επίσημα το τέλος αυτής της ski week.
• Ξυπνήσαμε λοιπόν πρώτη φορά χωρίς ξυπνητήρι, φάγαμε πρωινό με την ησυχία μας (ο Στέφανος με την Αριάδνη και την Τίνα έφτιαξαν κρέπες, και προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα πολλά υλικά που είχαν περισσέψει σε scrambled eggs, φρουτοσαλάτες...).
• Μοιράσαμε τα τρόφιμα που περίσσεψαν στα 3, μία μεγάλη τσάντα και την κάθε οικογένεια, φτιάξαμε βαλίτσες, φορτώσαμε τον εξοπλισμό και κατά τις 10.00 αναχωρήσαμε.
• Η διαδρομή περνούσε έξω από το όμορφο Annecy, είχε φτάσει και 12.00, οπότε κάναμε μια στάση για γρήγορη βόλτα, φαγητό, και παγωτό (από το διάσημο κατάστημα με τις 74 γεύσεις!).
• Πετύχαμε και έναν Βέλγο ακροβάτη που έκανε show δίπλα στη λίμνη και καθίσαμε να τον δούμε λίγο.
• Απογευματάκι είμασταν σπιτάκι μας, με χαλαρούς ρυθμούς, τσάι, γράψιμο, ανασκόπηση και τις πρώτες τακτοποιήσεις.
• Πόσο ωραία περάσαμε, πόσο αγαπήσαμε το σκι, πόσο τυχεροί είμασταν με τον καιρό και τον εκπληκτικό ήλιο, πόσο ευχάριστη ήταν η συγκατοίκηση 10 ατόμων στο ίδιο σπίτι. Ευγνώμων!
• Η Κυριακή ξημέρωσε βροχερή και χουχουλιάρικη.
• Απολαύσαμε ύπνο και χουζούρεμα, φάγαμε πρωινό με την ησυχία μας, έβαλα 3 πλυντήρια, πότισα τα φυτά μου, πλήρωσα κάτι λογαριασμούς...
• Το μεσημέρι μάς μαγείρεψε ο Στέφανος τη δική του εκδοχή της Ceaser Salad.
• Ήταν μέρος και των ασκήσεων που είχε για το σχολείο: να γράψει την συνταγή και αν θέλει να την μαγειρέψει κιόλας ώστε να στείλει φωτογραφία για να μπει στο τετράδιο συνταγών της τάξης.
• Από τη μία λοιπόν τα τηγάνια και τα μπολ, και από την άλλη το τετράδιο και τα μολύβια για να γράψει όλα τα βήματα.
• Φάγαμε, κάναμε τα μπάνια μας, μιλήσαμε με τις οικογένειες, τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες και απολαύσαμε ησυχία.
• Γιατί ξέρετε τι ακολουθεί μετά από μία εβδομάδα απουσίας από τη δουλειά; Χαμός!

Καλή εβδομάδα!

Η τελευταία του Φεβρουαρίου -κιόλας.

ανδριάνα