Enough

Never let the quest for more,

Distract you from the beauty of enough. 

-Sahil Bloom 

Αυτήν ακριβώς τη συζήτηση είχα με μια αγαπημένη φίλη και συνάδελφο λίγες μέρες πριν. Για ποιούς στόχους ξυπνάμε το πρωί και βάζουμε όλη μας την ενέργεια, και πού θέτουμε τον πήχη του "αρκετά"; Κατάφερα αρκετά, κερδίζω αρκετά χρήματα, έχω ανέβει αρκετά επαγγελματικά, το σπίτι που έχω είναι αρκετό... Νομίζω ότι πέραν του να θέτουμε στόχους, είναι εξίσου σημαντικό να θέτουμε και τον πήχη του "αρκετά". Γιατί όπως πολύ σωστά μου είχε πει ένας άλλος φίλος πολλάααα χρόνια πίσω, όσα λεφτά έχεις - τόσα εν τέλει ξοδεύεις. Όσο ανεβαίνεις επαγγελματικά, τόσο θες παραπάνω. Άρα, πού είναι το αρκετά; Γιατί μπορεί στην αρχή, για παράδειγμα, να μην μπορείς να ταξιδέψεις καν, μετά να μπορείς με τρένο, μετά με αεροπλάνο σε οικονομική θέση και μετά να θες να πετάς μόνο Business Class. 

Και όλα θα ήταν πιο απλά αν όλοι αυτοί οι στόχοι δεν έφερναν μαζί τους και ένα φορτίο υποχρεώσεων, πίεσης, άγχους, ευθυνών, ατελείωτων ωραρίων.... Το ερώτημα λοιπόν για εμένα δεν είναι μόνο πού θες να φτάσεις αλλά και τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να φτάσεις εκεί. Προσωπικό χρόνο; Την οικογένειά σου; Τα χόμπι σου; Την ηρεμία σου; Τα ελεύθερα σαββατοκύριακά σου; Τον ύπνο σου;

Είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα του "και άλλο" και να σπρώχνουμε τον στόχο όλο και πιο μακριά, ξεχνώντας όμως την ομορφιά του "αρκετά". Ξεχνώντας την ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχουμε κατορθώσει, ξεχνώντας όλους τους κόπους και την προσπάθεια που χρειάστηκε για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ξεχνώντας, εν τέλει, να απολαύσουμε τους καρπούς των κόπων μας. Πόσα χρήματα είναι λοιπόν αρκετά; Ποια επαγγελματική θέση είναι αρκετή; Ποια γκαρνταρόμπα είναι αρκετή; Ποιος ελεύθερος χρόνος είναι αρκετός; Και πόσο στη σημερινή κοινωνία μπορούμε πραγματικά να βάλουμε έναν προσωπικό φραγμό και να πούμε ως εδώ; Θα θεωρούμαστε πετυχημένοι αν δεν ανεβαίνουμε στην επαγγελματική κλίμακα συνεχώς; Αν ο τραπεζικός μας λογαριασμός δεν πλουτίζει χρόνο με το χρόνο; Αν δεν έχουμε το τάδε αυτοκίνητο ή τσάντα ή ρολόι και δεν πηγαίνουμε διακοπές στον Χ προορισμό και για δείπνο στο Ψ εστιατόριο; Αξίζουν όλα αυτά τις επιπλέον ώρες, το επιπλέον άγχος, την επιπλέον κούραση;

Με πάσα ειλικρίνεια, στη συζήτηση που είχα με την αγαπημένη συνάδελφο και φίλη, της είπα ότι εγώ, με τον τρόπο ζωής που έχω αυτήν τη στιγμή, είμαι στο "αρκετά". Είμαι γεμάτη, ικανοποιημένη, καλυμμένη. Και ας μην πετάω Business Class, και ας μην αποκτήσω καμία τσάντα Hermes, και ας μην γίνω ποτέ Vice President της εταιρείας. Από την άλλη, εκείνη, με πάσα ειλικρίνεια επίσης, μου απάντησε ότι έχει προ πολλού περάσει το δικό της "αρκετά" απλά δεν μπορεί να σταματήσει. Και έτσι, έχει αυτήν την συνεχή αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Την αίσθηση ότι πρέπει να αποδείξει και άλλο (στον εαυτό της; στους άλλους;) πόσο ικανή και έξυπνη είναι με το να εξελίσσεται επαγγελματικά, με το να κερδίζει περισσότερα, με το να είναι μέλος στο τάδε private club. Είναι ένας φαύλος κύκλος, πραγματικά χωρίς τέλος! Πάντα θα υπάρχουν πιο ψηλές θέσεις, πιο πολλά χρήματα, πιο ακριβά ξενοδοχεία... Αξίζουν όμως τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε; Και βεβαίως, αυτή είναι μια "πολυτελής" συζήτηση εφόσον έχουμε καλύψει τις βασικές μας ανάγκες αλλά δυστυχώς, βλέπω αρκετούς στον περίγυρό μας οι οποίοι έχουν προ πολλού καλύψει τα βασικά, αλλά συνεχίζουν να πασχίζουν για όλο και περισσότερα εις βάρος της υγείας τους, της ηρεμίας τους, της ευημερίας τους εν τέλει.

Θέλει ωριμότητα να σταθείς, να αναλογιστείς, να πεις "αρκετά" και να πράξεις αναλόγως. Και έχω λαμπρά παραδείγματα και αυτής της πλευράς, ανθρώπους που θα μπορούσαν να εργάζονται περισσότερο, να κερδίζουν περισσότερα χρήματα, να είναι αντικείμενο θαυμασμού από την κοινωνία λόγω της θέσης τους, να στοχεύουν όλο και πιο ψηλά, αλλά επέλεξαν συνειδητά να πουν "όχι", να βάλουν όρια, να περιφρουρήσουν τον προσωπικό τους χρόνο και να αποδεχτούν τις συνέπειες αυτών των επιλογών τους. Έτσι, ο φίλος δικηγόρος εδώ στην Ελβετία τις Τετάρτες του χειμώνα πηγαίνει για σκι, και ο φίλος γεωπόνος στην Ελλάδα δεν δέχεται άλλους πελάτες προκειμένου να πηγαίνει στη προπόνηση μπάσκετ μαζί με το γιο του. Πέφτω και εγώ στην παγίδα της σύγκρισης και των μεγαλεπήβολων στόχων, ακόμα και του παραπόνου γιατί στην ηλικία μου δεν έχω καταφέρει το τάδε ή το δείνα, αλλά προσπαθώ να κάνω ένα βήμα πίσω, να δω τη ζωή μου με τα μάτια ενός τρίτου και να μου πω μπράβο για όλα όσα έχω καταφέρει.

Ευγνώμων λοιπόν και γεμάτη. Και μακάρι να νιώθω πάντα έτσι, ανεξαρτήτως των εξωτερικών παραγόντων.

ανδριάνα