ΤΟ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

"Μπορεί να έχεις χίλια προβλήματα μέχρι να αποκτήσεις ένα πρόβλημα υγείας, και τότε έχεις μόνο ένα".

Αυτό διάβασα και με συντάραξε. Γιατί είναι η αλήθεια! Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε μια ολόκληρη λίστα πραγμάτων που μας αγχώνουν, μας στεναχωρούν, που δεν πάνε όπως θα επιθυμούσαμε, πού δεν έχουμε χρόνο να πραγματοποιήσουμε (ενώ τα ποθούμε), που, που που .... Η λίστα είναι μακρά! Για εμάς, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τα αδέλφια, τους φίλους, τη δουλειά, το σπίτι, τις δουλειές, τα προγράμματα, τις υποχρεώσεις. Εννοείται ότι και εγώ μέσα σε αυτή τη δίνη είμαι, με στεναχώριες όταν ο Στέφανος δεν συμπεριφέρεται καλά, με άγχος όταν οι ώρες της ημέρας δεν φτάνουν για να τα προλάβω όλα, με θυμό όταν συνάδελφοι συμπεριφέρονται εγωιστικά, με αναστεναγμούς όταν νιώθω ότι οι γονείς μου δεν προσέχουν τους εαυτούς τους, με λύπη όταν φίλοι απομακρύνονται χωρίς αιτία... Και η λίστα αλλάζει ανάλογα με την περίοδο, αλλά υπάρχει πάντα. Όσο και αν προσπαθώ να είμαι ευγνώμων, που πραγματικά είμαι, συχνά κάτι θα περάσει από τις χαραμάδες και θα μου διαταράξει την ηρεμία, τη χαρά, τη ξεγνοιασιά. Να μου πείτε, αν ήμουν πάντα ζεν τότε θα ήμουν ο Βούδας, όχι η ανδριάνα. Από την κατάσταση όμως του Βούδα μέχρι αυτό που αρκετοί ζούμε στην καθημερινότητά μας, ε, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Υπάρχουν σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Και πιστέψτε με, το λέω για εμένα πρώτα απ' όλα.

Από το καλοκαίρι του 2024, με την βόμβα που έπεσε πρώτα από όλα στην αδελφή μου και μετά σε εμάς, την οικογένειά της, με το εγκεφαλικό της επεισόδιο, όλα, μα όλα, μπήκαν σε άλλη διάσταση. Ποια δουλειά και ποιες ατασθαλίες του Στέφανου και ποιες υποχρεώσεις. Εδώ η αδελφή μου ήταν στην εντατική, από τη μια στιγμή στην άλλη, χάνοντας σχεδόν τα πάντα κάτω από τα πόδια της! Ένα απλό, βαρετό, πρωινό Παρασκευής απλά άλλαξε η ζωή της για πάντα. Τα χίλια προβλήματα που είχε (όπως όλοι μας) και για τα οποία έχανε τον ύπνο της, και ανέβαινε η πίεσή της, και σήκωνε τον τόνο της φωνής της, και κλεινόταν στον εαυτό της, και ένιωθε -πιθανώς- απόγνωση, εξαφανίστηκαν μονομιάς! Κενό! Καμία δουλειά, καμία οικογένεια, καμία σχέση, κανένα σπίτι. Τα χίλια προβλήματα έδωσαν τη θέση τους στο ένα: την κατάσταση της υγείας της. Την επιβίωση και ανάκαμψή της. Μονομιάς όλα έμοιαζαν τόσο ασήμαντα, έως και γελοία. Και όλες οι προσπάθειες, εκείνης πρωτίστως αλλά και οι δικές μας, των ανθρώπων που την αγαπούν, επικεντρώθηκαν σε αυτό το ένα πρόβλημα. Τα υπόλοιπα δικά της, αλλά και τα δικά μας, παραμερίστηκαν. Ακόμα και το μακροχρόνιο πρόβλημα υγείας της μητέρας μας μπήκε σε δεύτερη μοίρα γιατί είναι κάτι που πλέον πάει καλύτερα και είναι διαχειρίσιμο. Εδώ μιλάμε για κατάσταση ζωής ή θανάτου. Όλα τα άλλα φαντάζουν τόσο μικρά.

Η ζωή είναι γεμάτη από πολλά, μικρά, ίσως και ασήμαντα, προβλήματα όμως, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να διαχειριστούμε. Θα υπάρξουν και εντάσεις και στεναχώριες και μοναξιές και τσακωμοί και απογοητεύσεις.... Στόχος είναι όμως (νομίζω) να μπορούμε να τα τοποθετούμε σε μια ρεαλιστική κλίμακα. Πόσο χρόνο και ενέργεια αξίζουν. Πόσο θα χαλάσουν την ημέρα, την εβδομάδα, τον μήνα μας. Πόσο θα μας καταβάλλουν. Πώς θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να επικεντρωθούμε στα μεγάλα και σημαντικά. Πώς θα επαναφέρουμε τον εαυτό μας, την καθημερινότητά μας, σε μια ισορροπία, σε μια γαλήνη, ώστε να πάμε μπροστά. Δεν είναι ότι τα αγνοείς ή προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν. Τα αναγνωρίζεις αλλά τα βάζεις στη σωστή διάσταση. Εκεί που ανήκουν. Ως καθημερινά προβλήματα που έρχονται και φεύγουν. Και που θα ξανάρθουν και θα ξαναφύγουν. Αξίζουν να μας στερούν τόσο από το χρόνο μας; Τη διάθεσή μας; Την ηρεμία μας; Σίγουρα όχι. 

Κρίμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε the hard way, όταν δηλαδή μας βρει το ένα πρόβλημα το οποίο δεν μπορούμε να παραμερίσουμε. Όταν η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, δύσκολη, στενάχωρη που αναγκαστικά όλα τα άλλα μπαίνουν στη σωστή τους διάσταση. Ας προσπαθούμε κάθε μέρα να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναρωτιόμαστε αν το Χ ή το Ψ θα το θυμόμαστε ένα χρόνο από τώρα και αν αξίζει την υγεία και γαλήνη μας.

ανδριάνα