Πατρότητα

Σάββατο πρωί, νωρίς, στο κέντρο της Λωζάνης. Έχω πάρει θέση μόνη (σπάνιο φαινόμενο), παρέα με το περιοδικό μου και έναν καφέ, και αφήνομαι στην ησυχία και στην σπανιότητα της στιγμής. Βλέπω με την άκρη του ματιού μου να πλησιάζει στο διπλανό τραπέζι ένα καρότσι. Σηκώνω το βλέμμα μου (δεν μπορώ να αντισταθώ στα μωρά!) και βλέπω έναν μπαμπά. Του χαμογελώ, μου χαμογελά, και συνεχίζω το διάβασμά μου. Μετά από 5' ακούω τη φωνούλα του μωρού. Με γρήγορες κινήσεις ετοιμάζει ο μπαμπάς του το μπιμπερό, το παίρνει αγκαλιά, και το ταΐζει. Από την άλλη πλευρά του μαγαζιού, ακούω μια φωνή να πλησιάζει. Ένας δεύτερος μπαμπάς, με ένα δεύτερο μωρό στην αγκαλιά του. Έχει εντοπίσει το πρώτο μωρό με τον μπαμπά του και έρχεται να πει ένα "γεια", ως μπαμπάς προς μπαμπά. Φωτίζεται το πρόσωπό του καθώς αντικρύζει το μωράκι που πίνει από το μπιμπερό. Κρυφακούω τη συνομιλία τους (με δυσκολία καθώς ο πρώτος μπαμπάς έχει γυρίσει προς την αντίθετη πλευρά) και ακούω τον "όρθιο" μπαμπά να λέει επανηλειμμένα πόσο μικροσκοπικό και όμορφο είναι το μωρό που πίνει το γάλα του. "Είναι ενός μηνού"! Πω πω... φωτίζεται ξανά το πρόσωπο του και κοιτάει τον δικό του μπέμπη. "Εμάς είναι 3 μηνών ήδη". Κορίτσι αυτό που έπινε - αγόρι αυτό που στεκόταν. Ο ενθουσιασμός του δεύτερου μπαμπά ήταν τέτοιος που κάνει νόημα από μακριά στη γυναίκα του (υποθέτω) για να της δείξει την μικροσκοπική μικρούλα και να επαναλάβει πόσο όμορφη είναι. 

Η συζήτηση των δύο μπαμπάδων συνεχίζεται για αρκετά λεπτά ακόμα, με τον όρθιο μπαμπά να παίρνει την πρωτοβουλία και να οδηγεί τη συζήτηση. Κοιμάται; Πόσες φορές ξυπνάει; Είναι το πρώτο σας; Και εμάς! Και είναι και οι δύο μπαμπάδες τόσο αφοσιωμένοι στη συζήτησή τους που ούτε καν με έχουν προσέξει που τους κοιτώ χαμογελώντας όλην αυτήν την ώρα. Χαμογελά όλο μου το πρόσωπο από τη χαρά που στη δική μου εποχή υπάρχουν και τέτοιοι μπαμπάδες. Και έχω τη χαρά να έχω και εγώ έναν τέτοιο μπαμπά ως σύζυγο. Παρόντα. Με άποψη, με ενσυναίσθηση, με ευθύνη, με συμμετοχή δραστήρια. Και έχω τη χαρά να έχω και άλλους, αρκετούς τέτοιους μπαμπάδες στον περίγυρό μου. Είναι αυτή η "αντικειμενική" εικόνα της πατρότητας σήμερα; Σίγουρα όχι. Έχουμε φτάσει στο σημείο της ισότητας που τόσο ποθούμε εμείς (ή έστω κάποιες από εμάς), οι γυναίκες; Πάλι όχι. Αλλά δείτε πόσο έχουμε προχωρήσει! Από τη γενιά των γονιών μας που οι περισσότεροι μπαμπάδες δεν ήξεραν καν πώς να αλλάξουν μια πάνα ή πώς να ετοιμάσουν το γάλα, σε αυτούς τους μπαμπάδες που με τόσο μικρά μωρά, μπαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο, με χαρά, ώστε να δημιουργήσουν μια ουσιαστική σχέση με τα παιδιά τους από νωρίς και να στηρίξουν όσο καλύτερα μπορούν και τις συζύγους τους που, όπως και να το κάνουμε, ειδικά τους πρώτους μήνες, περνούν και αυτές το δικό τους γολγοθά ως λεχώνες. 

Και εις ανώτερα θα πω!

ανδριάνα