Σαν παιδί

"Μαμά, όταν μιλάς στην Ζέττα, της μιλάς σαν να είναι παιδάκι".

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει αλλά είχε δίκιο ο Στέφανος. Άρχισα να με παρατηρώ και μπορεί τα λόγια μου να ήταν "ενηλίκων" αλλά ο τόνος μου, η ζεστασιά, οι σιωπές, η τρυφερότητα ήταν σαν αυτή που θα έδειχνα σε ένα μικρό παιδάκι. Δεν το κάνω επίτηδες αλλά έτσι μου βγαίνει, αυθόρμητα, εδώ και 2 μήνες που περνάμε μαζί αυτόν τον γολγοθά που λέγεται εγκεφαλικό επεισόδιο και αποκατάσταση. 

Να είναι λόγω της εύθραυστη φυσικής της κατάστασης; Που είναι ακόμα περιορισμένη κινητικά και καλείται να μάθει από την αρχή ακόμα και τις πιο βασικές λειτουργίες (όπως να καταπίνει, να κινεί τα άκρα της, να περπατά); Σαν ένα παιδί που μαθαίνει πρώτα να κάθεται, μετά να στέκεται, να περπατά, και εν τέλει να τρέχει, έτσι και εκείνη θα πρέπει με υπομονή και επιμονή να περάσει από όλα αυτά τα στάδια ώστε να κατακτήσει κάτι που πολλοί από εμάς θεωρούμε δεδομένο. Για αυτό και ο τόνος μου να είναι ενθαρρυντικός για κάθε ένα επίτευγμα, για κάθε ένα εμπόδιο που υπερνικά, γιατί πρόκειται για πραγματικό επίτευγμα. Ώστε να παίρνει κουράγιο, να αισθάνεται υπερήφανη για το εαυτό της και να μπορεί να κοιτά μπροστά με πείσμα και αισιοδοξία. Όπως ακριβώς και τα παιδιά που μπορεί να πέσουν χίλιες φορές αλλά ποτέ δεν θα παραιτηθούν από την προσπάθεια να περπατήσουν. Πόσα μας διδάσκουν τα παιδιά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Επιμονή, αποφασιστικότητα, στοχοπροσήλωση, υπομονή, ευελιξία, αυτοπεποίθηση.... Αυτά εύχομαι και για εκείνη!

Να είναι λόγω της εύθραυστης ψυχικής της κατάστασης; Που το μυαλό της και η ψυχή της προσπαθούν ακόμα να συλλάβουν αυτό που έχει συμβεί, να το αποκωδικοποιήσουν και εν τέλει να το αποδεχτούν; Ουφ.... Ούτε που μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να ξυπνάς μια μέρα και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Η καθημερινότητα που ήξερες να είναι πια παρελθόν και να καλείσαι να βρεις το ψυχικό σθένος να το αποδεχτείς, να θρηνήσεις αλλά εν τέλει να βάλεις ξανά μπρος για να ανακτήσεις όσα περισσότερα μπορείς. Σπαράζει η καρδιά μου μόνο στη σκέψη του τι περνάει η αδελφή μου ψυχικά, τι σκέφτεται και δεν μπορεί να επικοινωνήσει, όλες τις αγωνίες και ερωτήσεις που έχει και δεν τολμά να αρθρώσει, όλα τα εμπόδια που καλείται να υπερνικήσει, όλες τις τελείες που προσπαθεί να ενώσει, όλα τα γιατί που δεν έχουν απάντηση, όλα τα συναισθήματα που υπερχειλίζουν. Μόνο και μόνο στη σκέψη ότι άλλοι παίρνουν τόσες αποφάσεις για εκείνη, ερήμην της (από το πότε θα φάει και τι, μέχρι αν κρυώνει, τι θα φορέσει, πότε θα σηκωθεί, ποια άσκηση θα κάνει και ποιον θα συναντήσει), με πιάνει ασφυξία. Σαν τα μωρά που οι κηδεμόνες τους αποφασίζουν σχεδόν για όλα και εκείνα έχουν ως μόνο σύμμαχο το κλάμα τους για να δείξουν όποια δυσαρέσκεια.

Σαν ένα παιδί λοιπόν που τώρα μαθαίνει τον κόσμο, εύχομαι αυτό το τραγικό συμβάν να δώσει στην αδελφή μου μια δεύτερη ζωή, μια δεύτερη ευκαιρία να δει τα πράγματα αλλιώς, να τα ξανα-μάθει, να τα επαναξιολογήσει, να τα κατακτήσει και να δημιουργήσει το δεύτερο κομμάτι της ζωής της όπως ακριβώς το ονειρεύεται! Αυτή είναι η βαθύτερή μου προσευχή για εκείνη: όπως τα παιδιά, να κατακτήσει όλες τις φυσικές, νοητικές, ψυχικές δεξιότητες που χρειάζεται και μετά να βρει τη δύναμη να ξεκινήσει ξανά, με νέα βάση, νέες προτεραιότητες, νέα γνώση ώστε να φτιάξει τη ζωή που της αξίζει.

Αμήν!