HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, με τυπική επιστροφή στα εργασιακά.
• Συνάντησα διαδικτυακά τη Victoria (πρώην πλέον διευθύντριά μου αλλά και από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους στην εταιρεία) και τον Mike (νυν διευθυντή μου) ώστε να τους εξηγήσω την κατάσταση.
• Είναι συγκινητικό όταν νιώθεις ότι σε βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν "μηχανή". Και οι δύο με παρότρυναν να επικεντρωθώ στις ανάγκες της αδελφής και οικογένειάς μου για όσο χρειαστεί.
• "Κανείς δεν περιμένει κάτι από εσένα επαγγελματικά αυτήν την εβδομάδα ανδριάνα".
• Ξέρετε τι ανακούφιση είναι αυτή; Και τους είπα, ξανά, ότι είμαι ευγνώμων και ότι δεν το θεωρώ δεδομένο. Μακάρι να μπορέσω να τους ανταποδώσω όλη αυτήν τη στήριξη που έχω λάβει 3 εβδομάδες τώρα.
• Και μετά, έπεσε ακόμα μια "βόμβα". Ο θείος Νίκος, αδελφός του μπαμπά μου, είχε μπει εκτάκτως στο νοσοκομείο με ανακοπή και υπέκυψε το πρωί. Ουφ.... 
• Η κατάστασή του ήταν αρκετά επιβαρυμένη οπότε, εν τέλει, έφυγε όπως ήθελε, κάνοντας τη ζωή του μέχρι την τελευταία στιγμή όπως την ήθελε, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς ταλαιπωρία.
• Δεν παύει να είναι όμως μια απώλεια.....
• Μέχρι το μεσημέρι, προχώρησα μερικά trainings που είχα για τη δουλειά (ας φύγει κάτι από την λίστα των υποχρεώσεων της νέας θέσης) και το απόγευμα το πέρασα στο νοσοκομείο.
• Η Ζέττα ήταν πιο πολλή ώρα ξύπνια, ανταποκρινόταν πού και πού, προσπαθούσε να καταπιεί και χαμογελούσε ενίοτε στις ιστορίες που της λέγαμε. 
• Της βάλαμε και μουσική ώστε να ακούει γνώριμους και αγαπημένους ήχους.
• Το βραδάκι με άφησε η μαμά μου κατευθείαν στο Καβούρι όπου έπαιζαν τέννις τα αγόρια μου.
• Τρίτη, και όλο το πρόγραμμα φτιάχτηκε γύρω από την κηδεία του θείου μου στο χωριό, στις ιστορικές Πλαταιές Βοιωτίας.
• Πρωί - πρωί πήγα τον Στεφανάκο στο Kavouri Tennis Club για το πρώτο του ever μάθημα τέννις.
• Ευτυχία είναι να μπορείς έστω για λίγο να αδειάζεις το μυαλό σου, να κάνεις ένα μικρό βήμα μακριά από τη θλίψη, παρακολουθώντας τον Στεφανάκο να μαθαίνει ένα νέο skill.
• Και όπως αναμενόταν, τα πήγε περίφημα. Η δασκάλα Μαρία δεν πίστευε ότι ήταν το πρώτο του μάθημα.
• Ο συνοδοιπόρος έμεινε σπίτι με τα παιδιά (τον Στεφανάκο και την Αρτεμούλα) ενώ η υπόλοιπη οικογένεια ξεκίνησε για το χωριό.
• Ο μπαμπάς μου είχε αναχωρήσει από το πρωί και το μεσημέρι αναχωρήσαμε η μαμά μου, η πεθερά μου, η ξαδέλφη μου και εγώ.
• Πόσα χρόνια είχα να πάω στο χωριό; Πάνω από 10! Πώς έγινε αυτό;
• Ουφ, οι συγκινήσεις ήταν πολλαπλές, από όλα τα μέτωπα.... Ο θείος, η οικογένειά του, τα ξαδέλφια που είδα μαζεμένα μετά από χρόνια, οι σφιχτές αγκαλιές που κάναμε, το χωριό, η νοιάξη όλων για τη Ζέττα, η Ζέττα που δεν θα έβλεπα όλη την ημέρα, το "δεύτε τελευταίον ασπασμόν"....
• Με ηρεμία έγινε η κηδεία και μετά όλο το χωριό μαζεύτηκε στα 3 κεντρικά καφενεία.
• Πόσος κόσμος με χαιρετούσε. Βλέπετε, εγώ μοιάζω στον μπαμπά μου οπότε την έκαναν εύκολα τη σύνδεση του "ποιανού είμαι". Εγώ όμως δεν αναγνώριζα ούτε τους μισούς.
• Είδα όμως και τους άλλους μισούς, γνώριμα πρόσωπα της παιδικής μου ηλικίας, των καλοκαιριών μου, τότε που μπαινόβγαινα στα σπίτια τους "ακάλεστη", που παίζαμε στο δρόμο μπάλα με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, και συγκινήθηκα.
• Αργά το βράδυ επέστρεψα σπίτι όπου τα αγόρια παρέα με τον γαμπρό μου παρακολουθούσαν τον Τεντόγλου να παίρνει το χρυσό στο μήκος.
• Την Τετάρτη βρήκα τα κουράγια και νωρίς το πρωί είχα πάρει τη θέση μου στο reformer.
• Μετά ακολούθησε το 2ο μάθημα τέννις του Στεφανάκου, αυτή τη φορά παρέα και με την μπάλα ποδοσφαίρου για να δείξει και εκείνος δυο κόλπα στη δασκάλα Μαρία.
• Επιστροφή σπίτι, λίγη δουλειά και trainings, ήρθε και το Αρτεμάκι και νωρίς το απόγευμα πήγα από το νοσοκομείο ώστε να φύγει η πρωινή βάρδια (η μαμά μου).
• Παράλληλα ο γαμπρός μου είχε επίσκεψη σε ένα ακόμη κέντρο αποκατάστασης, αυτό στη Μαγούλα.
• Η Ζέττα δεν είχε κοιμηθεί καλά το βράδυ και ήταν πολύ κουρασμένη.
• Την άφησα να κοιμηθεί αλλά μετά προσπάθησα να την ενεργοποιήσω λιγάκι, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία.
• Τι να σκέφτεται αυτό το μυαλουδάκι της; Τι καταλαβαίνει; Τι θυμάται; Τι αναγνωρίζει; Σπαράζει η καρδιά μου να την βλέπω έτσι. Και το ψυχικό - νοητικό μέρος μου είναι πολύ πιο δύσκολο από το φυσικό.
• Αχ, αχαρτογράφητα νερά! Έχουμε μειώσει τις προσδοκίες μας ώστε να της δώσουμε το χρόνο που χρειάζεται αλλά είναι βασανιστήριο η αίσθηση αυτή του αγνώστου. Να μην ξέρεις τι ημέρα θα της ξημερώσει, μέχρι πού μπορεί να φτάσει να ανάρρωσή της, ποιος είναι ο τελικός προορισμός, πότε.
• Πέρασε και ένας αγαπημένος της φίλος και συνάδελφος να την δει και το βραδάκι επέστρεψα σπίτι.
• Πέμπτη, και μαζί με όλα τα άλλα, έπρεπε να διαχειριστώ ότι ήταν η τελευταία ημέρα της παραμονής μας στην Ελλάδα.
• Μόνο στη σκέψη ότι δεν θα δω τη Ζέττα για κάποιες εβδομάδες, σπάραζε η καρδιά μου.
• Είναι τόσο δύσκολες οι ισορροπίες.... Η ζωή στην Ελβετία, οι δουλειές μας, το σχολείο του μικρού που ξεκινά ήδη μέσα Αυγούστου, και από την άλλη, η Ζέττα, η οικογένεια στην Ελλάδα, οι αυξημένες ανάγκες (πρακτικές αλλά κυρίως ψυχολογικές) όλων, μικρών - μεγάλων, η προσωπική - καθημερινή επαφή δια ζώσης.
• Το μεσημέρι ήμουν εκεί, δίπλα της και έκατσα μέχρι αργά το απόγευμα.
• Και ήταν καλύτερα, ξύπνια σχεδόν όλη τη διάρκεια της μέρας, με μεγαλύτερη ανταπόκριση.
• Και τις μιλούσα, και με κοιτούσε μες στα μάτια, πολλές φορές βουρκωμένη.
• Τι να περνά από το μυαλό της όλες αυτές τις μέρες; Τι επίγνωση να έχει της κατάστασής της; Πόσα λέει άραγε αλλά δεν μπορεί να αρθρώσει; 
• Στα θετικά, μπορεί πλέον και κάθεται καθιστή στο κρεβάτι για κάποια διαστήματα, και κρατάει και το κεφάλι της. Και τα δύο, αδυναμίες που προέκυψαν από την ΜΕΘ.
• Αχ αυτή η εντατική.... Δεν ξέρω τι ήταν τελικά χειρότερο, το εγκεφαλικό ή η παραμονή της στην εντατική για 2 εβδομάδες;
• Η κατάποση παραμένει ακόμα μία βασική αδυναμία, και αυτή από την ΜΕΘ, η οποία της στερεί πολλά (όπως την κανονική τροφή και την ομιλία).
• Με βαριά καρδιά την αποχαιρέτησα και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να μην με δει να κλαίω.
• Έφτασα σπίτι για να πακετάρω.
• Και το βράδυ μαζεύτηκαν οι οικογένειες, νότιες και βόρειες, και οι φίλοι, για να δουν τον αγώνα του ΠΑΟ και να τα πούμε.
• Παρασκευή, και κατά τις 09.00 αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο.
• Όλα κύλησαν γρήγορα και ομαλά και μεσημεράκι είμασταν στη Γενεύη.
• Αν εξαιρέσουμε τη βαλίτσα το Στέφανου που δεν ήρθε, όλα πήγαν ρολόι και φτάσαμε σπίτι μας σχετικά νωρίς.
• Είχα όμως έναν πονοκέφαλο και μία κούραση. Πήρα ένα ντεπόν και ξάπλωσα λίγο στο κρεβάτι και χωρίς να το καταλάβω, κοιμήθηκα για καμιά ώρα. Εξάντληση.
• Τα αγόρια είχαν πάει σούπερ - μάρκετ οπότε μαγειρέψαμε κάτι γρήγορο παρέα, φάγαμε, τακτοποιήσαμε κάποια βασικά, είδαμε λίγο Ολυμπιακούς αγώνες και κοιμηθήκαμε.
• Το Σάββατο ξημέρωσε ηλιόλουστο και πολύ ζεστό! Πραγματικά καλοκαιρινό!
• Και όπως αναμενόταν, ο κήπος μας είχε μετατραπεί σε ζούγκλα!
• Ο συνοδοιπόρος λοιπόν πέρασε όλο το πρωί κλαδεύοντας και κουρεύοντας, εγώ τακτοποίησα μία βαλίτσα και μετά τον συνόδευσα ώστε να αναλάβω ένα άλλο κομμάτι του κήπου.
• Έκοψα και κάτι πανέμορφα αγριολούλουδα για να στολίσω τα μικροσκοπικά βαζάκια που έχω.
• Σερί το πήγαμε μέχρι το μεσημέρι όπου ξαποστάσαμε λιγάκι για φαγητό, μπάνια και εσωτερικές τακτοποιήσεις.
• Και ξάφνου χτυπά το κουδούνι.
• Είναι ευλογία οι φίλοι! 
• Ήταν η Lauren η οποία γυρνώντας από το σούπερ - μάρκετ σταμάτησε να μου αφήσει ένα μπουκέτο λουλούδια και να μου κάνει μια σφιχτή αγκαλιά.
• Πόσο με συγκίνησε! Όλες αυτές τις ημέρες μου έστελνε συνέχεια μηνύματα για να μου δώσει κουράγιο.
• Το απόγευμα μας επισκέφθηκαν οι φίλοι από την Bienne.
• Πολύ μας είχαν λείψει, είχαμε να τους δούμε βλέπετε κάτι μήνες αλλά ήταν και οι αυτοί οι μήνες τόσο γεμάτοι γεγονότα που φάνηκαν σαν αιώνας.
• Τα μικρά έπαιξαν ωραιότατα και παρακολούθησαν Ολυμπιακούς Αγώνες, και εμείς καθίσαμε στη βεράντα και ξεκινήσαμε τις αναλύσεις (καλοκαιρινές, ιατρικές, σχολικές, ελβετικές, ελληνικές...).
• Μαγειρέψαμε ό,τι είχαμε (άδειο βλέπετε το ψυγείο μετά από την απουσία ενός μηνός) και βραδάκι αποχαιρετιστήκαμε.
• Η Κυριακή ξημέρωσε εξίσου ζεστή και ηλιόλουστη.
• Συνεχίσαμε τις εσωτερικές μας δουλειές και τακτοποιήσεις και το μεσημέρι επισκεφθήκαμε τους φίλους μας Lauren και Carlo στο νέο τους σπίτι.
• Πόσο όμορφο και ταιριαστό που τους είναι!
• Ο καθένας είχε ετοιμάσει και κάτι για το BBQ, ήπιαμε τα bubbles μας, αγκαλιαστήκαμε, κάναμε βουτιές στην πισίνα, τα μικρά αντάλλαξαν κάρτες πόκεμον, μικροί - μεγάλοι έπαιξαν πινγκ-πονγκ και βραδάκι πια, γεμάτοι από όλες τις απόψεις, επιστρέψαμε σπίτι.
• Μπάνια και τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων  (αναπάντεχα όμορφη συμπερίληψη της Ελλάδας και της ιστορίας της σε αυτόν τον εορτασμό).
• Σαν να ήταν αυτό το πρώτο σκ μετά από πολύ καιρό που το μυαλό μου κατάφερε έστω και λίγο να ξεκουραστεί. Ήμουν βεβαίως σε διαρκή επικοινωνία με τις οικογένειες για τα νέα της αδελφής μου, αλλά έχοντας άλλα ερεθίσματα αναγκαστικά το μυαλό ξέφυγε λιγάκι.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα

ΥΓ. Η αδελφή μου αυτο-αποκαλείται batman στον Στεφανάκο και του έχει πάρει πολλά δωράκια με αυτόν τον ήρωα. Βλέπετε, η αδελφή μου φοράει συνήθως μαύρα οπότε της έχει μείνει αυτό το παρατσούκλι. Αυτόν τον lego batman τον πήραν δώρο στο Στεφανάκο η ανιψιά μου και ο γαμπρός μου ενώ η Ζέττα ήταν στο νοσοκομείο.