HOW WAS YOUR WEEK?

 

• Δευτέρα. Και σαν όλες οι μέρες να είναι ίδιες πια.
• Κατάφερα και πήγα ένα πιλάτες το πρωί και μετά στο νοσοκομείο με τον γαμπρό μου.
• Και είναι πλέον η αδελφή μου στη διαδικασία να ξυπνήσει αλλά θα πάρει μέρες.
• Με κοίταξε όμως και αυτό μου έδωσε τόση ελπίδα!
• Το απόγευμα ανεβήκαμε στα βόρεια, τα αγόρια για να επισκεφθούν τα ξαδέλφια και εγώ για να συναντήσω τις αγαπημένες μου παλιές συναδέλφους.
• Ήθελα τόσο να τις δω, παρ' όλες τις εξελίξεις.
• Συναντιόμαστε μία φορά το χρόνο αλλά αρκετές φορές δεν έχουμε απαρτία.
• Αυτή τη φορά όμως είχαμε, οπότε είμασταν και οι πέντε μας (Φαίη, Ναταλία, Φένια, Ντόρα και εγώ). Φίλες για πάνω από 15 χρόνια.
• Πώς να χωρέσουν τόσα νέα, σε τόσα επίπεδα, τόση αγάπη, τόση νοιάξη, μέσα σε μόλις λίγες ώρες; Από τα ολότελα όμως!
• Και εγώ κράτησα τα νέα μου προς το τέλος ώστε να μη βαρύνω την ατμόσφαιρα.
• Πόσο τις αγαπώ και πόσο "εγώ" νιώθω όταν είμαι μαζί τους!
• Στα καλά νέα της ημέρας, ο Στεφανάκος διανυκτέρευσε στη γιαγιά του μαζί με τον ξάδελφό του οπότε επανήλθε ο παλιός - καλός μας Στεφανάκος.
• Έτσι, επιστρέψαμε σπίτι εγώ και ο συνοδοιπόρος για ύπνο αργά το βράδυ.
• Τρίτη, και τα νέα της αδελφής μου ήταν ανάμεικτα: από τη μία πηγαίνει καλά με την αναπνοή της, από την άλλη όμως η μαγνητική έδειξε ότι έχει περάσει και δεύτερο, μικρότερο εγκεφαλικό, στην άλλη πλευρά αυτή τη φορά.
• Αχ, πόσα ακόμα μπορούμε και εμείς και εκείνη να αντέξουμε; Όση αισιοδοξία και πίστη να έχεις, κάποια στιγμή κλονίζεσαι... Πιανόμαστε όμως από ότι έχουμε ώστε να σταθούμε δίπλα της και να παλέψουμε μαζί της.
• Το μεσημέρι κάναμε μια βόλτα στο Golden Hall παρέα με την ανιψιά μου, παραλάβαμε τον Στεφανάκο από την Κηφισιά και το σπίτι του θείου του, και επιστρέψαμε σπίτι μας.
• Ευτυχώς που έχουμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ξεχνιόμαστε.
• Αγώνας πόλο λοιπόν το βράδυ όπου η Ελλάδα κέρδισε στα πέναλτι το Μαυροβούνιο.
• Τετάρτη, και το πρόγραμμα είχε πρωινό πιλάτες και μετά επίσκεψη στο νοσοκομείο.
• Χωρίς πολλά νέα, πέραν της σταθερότητας και της αναζήτησης των αιτιών του δεύτερου εγκεφαλικού.
• Λίγο άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε και βούρκωσε.... Βούρκωσα και εγώ και της είπα πόσο μου λείπει και πόσο δυνατή είναι.
• Πόσο ανυπομονώ να ξυπνήσει, να μιλήσει, να της εξηγήσουμε, να αγκαλιαστούμε, να κλάψουμε παρέα και να βγάλουμε το πλάνο για το νέο κεφάλαιο της ζωής της.
• Το βραδάκι συναντήσαμε τους φίλους στη γειτονιά μας, στο μπασκετάκι δηλαδή του Αγίου Νεκταρίου. Τα μικρά και οι άντρες έπαιξαν μπάσκετ ενώ τα κορίτσια τα είπαμε υπό τη συνοδεία κρασιού, απολαμβάνοντας την ησυχία. Προστέθηκαν μετά και οι υπόλοιποι και τσιμπήσαμε όλοι μαζί.
• Πέμπτη, και μετά από πρωινές δουλειές στο σπίτι, πήρα πάλι το γνωστό δρόμο για το νοσοκομείο. 
• Αγόρασα και τροφή για τα γατάκια και την μαμά που έχουν κάνει τον κήπο μας σπίτι και πολύ το χάρηκαν (και αυτά και ο Στεφανάκος).
• Το απόγευμα πήραμε το πλοίο από το Λαύριο για την Τζια. Προσαρμόσαμε το ταξίδι ώστε να πάμε μεν, αλλά λιγότερο δε.
• Έτσι, αργά το απόγευμα είμασταν στο ξενοδοχείο, κάναμε μια γρήγορη βουτιά στην πισίνα και το βραδάκι συναντήσαμε τους συνήθεις υπόπτους, άλλες 4-5 οικογένειες δηλαδή, στον Φίλιππα για φαγητό.
• Το βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου..... λίγο το τεράστιο μαξιλάρι, λίγο η ανησυχία.
• Παρασκευή, και η ημέρα μας ξεκίνησε με 2 από τα αγαπημένα μας μαγαζιά στο Βουρκάρι: το Breeze για πρωινό με θέα τη θάλασσα και τα ιστιοπλοϊκά, και τον Ίσαλο για τα πιο φινετσάτα ελληνικά προϊόντα (προσέθεσα ακόμα ένα βραχιολάκι στη συλλογή του αριστερού μου χεριού, πήραν από ένα και τα αγόρια μου).
• Επόμενη στάση το σπίτι των φίλων ώστε να κάνουμε "επιθεώρηση" στο νέο σπίτι που χτίζουν. Ώρα αρκετή κάτσαμε ώστε να το δούμε και να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες.
• Ώρα για μπάνιο και το αγαπημένο μας Σπαθί.
• Μέχρι αργά το απόγευμα μείναμε εκεί, παίζοντας με τα παιδιά, συζητώντας, απολαμβάνοντας..... ένα μικρό διάλειμμα γαλήνης και ξεγνοιασιάς μετά από τόσες ημέρες "εκρήξεων" και θλίψης.
• Στο γυρισμό σταματήσαμε σε ένα ακόμη αγαπημένο μαγαζί, το εστιατόριο Πέρασμα με το σπιτικό - μαμαδίστικο φαγητό (και τις εκπληκτικές σαλάτες).
• Χωριστήκαμε με τους φίλους ώστε να κάνουμε τα μπάνια μας και το βραδάκι τους υποδεχτήκαμε στην ωραία βεράντα του δωματίου μας.
• Τον Στεφανάκο τον πήρε ο ύπνος, ενώ εμείς οι μεγάλοι ήπιαμε σπιτικό gin - bitter lemon δια χειρός Χρήστου και πιάσαμε τις συζητήσεις παρέα με τα μεγάλα παιδιά μέχρι αργά.
• Ο ύπνος πήγε καλύτερα οπότε ξύπνησα πιο ξεκούραστη το Σάββατο.
• Το πρωινό πρόγραμμα παρόμοιο, στο Βουρκάρι για πρωινό και μετά στο σπίτι των φίλων.
• Ο θαλασσινός προορισμός ήταν αυτή τη φορά το αγαπημένο, απομονωμένο και ερημικό Ψαθί.
• Είναι από τις παραλίες που τις πιάνει πολύ ο αέρας οπότε μόλις δούμε άπνοια, είναι μονόδρομος.
• Στήσαμε το "νοικοκυριό" μας (ομπρέλες, καρεκλάκια, ψυγειάκια, ψάθες....) και παραμείναμε εκεί μέχρι το απόγευμα με βουτιές, τσιμπολογήματα, παιχνίδια, συζητήσεις, τυχαίες συναντήσεις, ξεκούραση.
• Επιστροφή το απόγευμα με στάση ξανά στο Πέρασμα για φαγητό.
• Αυτή τη φορά, είχε πάει αργά οπότε αποχαιρετιστήκαμε με τους φίλους και επιστρέψαμε σπίτι για μπάνια, λίγο Ολυμπιακούς Αγώνες και ύπνο.
• Κυριακή, και αφού πακετάραμε κατεβήκαμε στο λιμάνι για πρωινό στο Oikos, ήρθαν και οι φίλοι και στις 13.00 πήραμε το πλοίο του γυρισμού.
• Δύο μερούλες ήταν όλες και όλες αλλά μας έκαναν τόσο καλό!
• Επιστρέφοντας, πήγαμε κατευθείαν στο πατρικό μου και το απόγευμα στο νοσοκομείο.
• Ο χρόνος περνάει τόσο αργά και το μεγαλύτερο όπλο μας αυτήν τη στιγμή είναι η υπομονή, η αισιοδοξία και η πίστη ότι η Ζέττα θα επανέλθει. Την αναμένουμε πώς και πώς να βγει από την εντατική την ερχόμενη εβδομάδα ώστε σιγά σιγά να ξεκινήσει η αποκατάστασή της.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα