Μικρές πράξεις καλοσύνης

Μικρές πράξεις καθημερινής καλοσύνης. Πόσες φορές ακούμε ή διαβάζουμε για αυτές; Μέχρι και βιβλία και ταινίες έχουν δημιουργηθεί γύρω από το θέμα. Κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό. Και είμαι μία φανατική υπέρμαχος αυτού. Δεν χρειάζεται κανένας να σου αναγνωρίσει την καλή σου πράξη. Δεν χρειαζόμαστε κανένα μάρτυρα, κανένα αποδεικτικό, καμία δημοσιότητα, κανένα instagram story ή έπαινο. Με οδηγό τις αξίες μας, μπορούμε να γεμίζουμε τις μέρες μας με μικρές, αυθόρμητες, ανιδιοτελείς πράξεις καλοσύνης. Για μία τέτοια θέλω να σας μιλήσω σήμερα που μου συνέβει την προηγούμενη εβδομάδα στο γραφείο και η οποία μάλλον ενέπνευσε και άλλους.

Κλασική, πρωινή ιεροτελεστία τις ημέρες που πηγαίνω στο γραφείο: τακτοποιώ τα πράγματά μου και κατεβαίνω 2 ορόφους (με τα σκαλιά ώστε να κινηθώ και λιγάκι) και περιμένω υπομονετικά στον barista για τον καφέ της ημέρας. Παραγγέλνω λοιπόν τον καφέ μου και περιμένω στο πλάι υπομονετικά να μου τον ετοιμάσει, παρέα με καμιά δεκαριά ακόμη συναδέλφους (συνήθως αγνώστους), μέχρι να ακούσω το όνομά μου ώστε να τον παραλάβω. Ενώ περιμένω λοιπόν, μία κυρία παραλαμβάνει τον δικό της καφέ και ξεκινά να περπατά παρέα με έναν κύριο, μιλώντας ταυτόχρονα. Έτσι λοιπόν όπως περπατάει και περνάει μπροστά από εκεί που στεκόμασταν εγώ και 3-4 ακόμη, τις γυρνάει κάπως η κούπα και πέφτει μία σημαντική ποσότητα καφέ στο πάτωμα. Η κυρία κοντοστέκεται για λίγα δευτερόλεπτα αλλα ούτε που γυρνά το βλέμμα της προς το πάτωμα να δει τι έχει δημιουργήσει το μικρό της ατύχημα και απλά συνεχίζει να περπατά, να μιλά και να πίνει τον καφέ της. Την παρακολουθώ λοιπόν καθώς απομακρύνεται και παίρνει τις σκάλες για τον επόμενο όροφο και γυρνάω να κοιτάξω το λερωμένο πάτωμα. Βρίσκω λοιπόν μερικές χαρτοπετσέτες και χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω να σκουπίζω. Μου φάνηκε τόσο απλό και αυτονόητο. Αφού έχω μαζέψει την μικρή λίμνη καφέ και περπατώ προς τον σκουπιδοτενεκέ να πετάξω τα λερωμένα, ένας κύριος με πλησιάζει και με ρωτά αν μπορεί να δανειστεί τις χαρτοπετσέτες μου καθώς υπάρχουν μικρές κηλίδες καφέ και σε ένα άλλο σημείο. Του τις δίνω λοιπόν, σκουπίζει εκείνος τις κηλίδες, του κάνω thumps up και του λέω "ομαδική δουλειά" χαμογελώντας. Έρχεται λοιπόν δίπλα μου, μου συστήνεται και αρχίζουμε μία τυπική κουβέντα του ποιος είναι ο καθένας, σε ποιο τμήμα εργάζεται, πόσο καιρό κτλ. Στο μεταξύ, ένας τρίτος που παρακολουθεί λίγα βήματα πιο πέρα και ακούει το όνομά του για να παραλάβει και τον δικό του καφέ, πλησιάζει, παίρνει και αυτός 2 χαρτοπετσέτες, μας χαμογελά και σκουπίζει ακόμα έναν λεκέ που είχαμε "χάσει".

Μερικές φορές, αξίζει απλά να ξεκινήσει ένας ώστε οι άλλοι να ακολουθήσουν. Κάποιοι χρειάζονται λίγο περισσότερο χρόνο, ή διστάζουν να είναι πρώτοι ή πρωτοπόροι, αλλά μπορούν ευκολότερα να ακολουθήσουν αν κάποιος άλλος δώσει το σήμα. Αλλά και κανένας να μην ακολουθήσει, μια πράξη καλοσύνης παραμένει μια πράξη καλοσύνης ακόμα και αν κανείς δεν την αντιληφθεί ή την επικροτήσει. Το λερωμένο πάτωμα ήταν πάλι αστραφτερό, γλιτώνοντας μάλλον κάποιους από ατυχείς πτώσεις, λεκέδες και στραμπουλήγματα. Το ότι και άλλοι ακολούθησαν στο συμμάζεμα και μοιραστήκαμε αυτό το μικρό project, με χαμόγελο, ήταν μία όμορφη στιγμή "καλοσύνης" μεταξύ αγνώστων. Και ένα παράδειγμα πώς ένα ατυχές γεγονός μπορεί να μετατραπεί σε ένα διαφορετικό, δημιουργικό ξεκίνημα της ημέρας.

ανδριάνα