Αναδρομή

Συχνά - πυκνά κοιτώ τα στατιστικά του lifelikes όχι για να δω πόσοι με διαβάζουν αλλά τι διαβάζουν! Ποια άρθρα είναι δηλαδή διαχρονικά δημοφιλή (όπως αυτά της διακόσμησης ή των ταξιδιών) αλλά και ποια εποχιακά! Μερικές φορές οι λόγοι είναι εμφανείς. Προφανώς κοιτάμε για θερινούς προορισμούς το καλοκαίρι ή για χριστουγεννιάτικους στολισμούς το Χειμώνα. Οκ, μέχρι εδώ λογική η εποχικότητα. Είναι όμως και μερικά άρθρα που είναι αυτά που αποκαλώ εγώ άρθρα περί ζωής, τα οποία αποκτούν ξαφνικά μία δημοφιλία από το πουθενά. Παλιά άρθρα που για άγνωστο σε εμένα λόγο, αναβιώνουν. Έτσι, καθώς εσείς τα αναβιώνετε, τα ξαναδιαβάζω και εγώ καθώς τα βλέπω να φιγουράρουν στη λίστα με τα πιο δημοφιλή του μήνα. Και πολλές φορές είναι άρθρα τόσο παλιά που είναι σαν να τα διαβάζω και εγώ για πρώτη φορά και να μεταφέρομαι στις τότε συνθήκες. Αυτή δεν είναι άλλωστε η μαγεία του γραψίματος και δει του "ημερολογίου"; Να ξαναζείς από τη μία αλλά και να βλέπεις με μία διαφορετική ματιά τα συμβάντα του παρελθόντος, από την άλλη. Είναι τόσο συγκινητική αυτή η διαδικασία. Να ξέρεις πώς έχουν πλέον εξελιχθεί τα πράγματα από εκείνο το άρθρο - εκείνη την εποχή αλλά και να συμπάσχεις με την ανδριάνα του τότε.

Η ανδριάνα λοιπόν του άρθρου Επάγγελμα Νοικοκυρά, πίσω στις 4 Φεβρουαρίου του 2019, που εσείς διαβάσατε και μου υπενθυμίσατε, ζούσε μια πολλή διαφορετική καθημερινότητα από τη σημερινή. Τέσσερα χρόνια πίσω λοιπόν, με έναν Στέφανο σχεδόν 3 χρονών, κάτοικος Neuchatel και άνεργη. Αν την θυμάμαι λέει εκείνη την εποχή! Πολύ ζωντανά! Γιατί ήταν η εποχή που είχε κάνει τον κύκλο της ο ρόλος "νοικοκυρά" μέσα μου και λαχταρούσα τόσο πολύ μια αλλαγή μέσω του επαγγέλματός μου. Και ένιωθα τόσο απελπισμένη κάποιες μέρες! Να ξέρεις ότι έχεις τόσα να δώσεις, τόση όρεξη να εργαστείς, να μάθεις, να εξελιχθείς, αλλά να μη σου δίνεται αυτή η ευκαιρία. Να βλέπεις θέσεις να ανοίγουν δεξιά - αριστερά αλλά εσύ να μην μπορείς καν να κάνεις αίτηση γιατί είτε είναι πολύ μακριά (και εσύ είσαι μια expat μαμά και ο χρόνος είναι πολύτιμος), είτε γιατί απαιτούν μια γλώσσα που εσύ δεν κατέχεις. Και να κάνεις σενάρια στο μυαλό σου, και πλάνο Α και Β, και να πέφτει η αυτοπεποίθησή σου και να την ξαναμαζεύεις, να ανασηκώνεσαι και να προσπαθείς ξανά. Μέχρι εκείνη την ιστορική ημέρα, πίσω στον Απρίλιο του 2019, μόλις λίγους μήνες μετά το άρθρο της Νοικοκυράς, όπου ήρθε The Big Yes και ξεκίνησα να εργάζομαι στην ίδια εταιρεία που είμαι ακόμα.

Πού να ήξερα τότε, τον Φεβρουάριο του 2019, ότι μόλις λίγους μήνες μετά, θα ερχόταν η πολυπόθητη πρόταση η οποία θα με οδηγούσε στο πολύ δημιουργικό, επαγγελματικό μου σήμερα. Ότι θα έφτιαχνα τον δικό μου δρόμο, βήμα-βήμα, μέρα-μέρα. Ότι θα βρίσκαμε και οι τρεις μας νέες ισορροπίες και θα τα πηγαίναμε περίφημα! Είναι δύσκολη και επίπονη η υπομονή και η επιμονή για αυτό που λαχταράς αλλά είναι μονόδρομος. Και είμαι τόσο ευτυχής που σήμερα σας γράφω από αυτή τη θέση. Τη θέση της μαμάς ενός υπέροχου Στέφανου σχεδόν 7 ετών, της επαγγελματίας που μαθαίνει και εξελίσσεται και είναι ευγνώμων για αυτό που ζει, της συζύγου που συνεχίζει με τον συνοδοιπόρο στη 2η δεκαετία. Νιώθω πλήρης. Νιώθω ότι έχω κάνει πολλά βήματα από την ανδριάνα του τότε και το επάγγελμά μου σίγουρα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο. Γιατί στον δικό μου προσωπικό μικρόκοσμο, το επάγγελμά μου είναι σημαντική, δημιουργική διέξοδος. Πολύτιμο κομμάτι του παζλ της ζωής μου και της προσωπικότητάς μου.

Σας ευχαριστώ που αναζητάτε αυτά τα παλαιότερα άρθρα, που τα αναδεικνύεται και σε εμένα και έτσι τα ξαναδιαβάζω με μια διαφορετική ματιά. Που ξαναζώ το τότε και συνειδητοποιώ πόσα έχουν αλλάξει, πόσα έχω καταφέρει και πόσα λαχταρώ ακόμη. Keep walking.

ανδριάνα

ΥΓ. Από τον Φεβρουάριο του 2019 και η πιο πάνω φωτογραφία. Ο Στεφανάκος και εγώ στη Βέρνη.