Η φύσις ουδέν ποιεί άλματα

Οι φίλοι και οι κοντινοί μου άνθρωποι το γνωρίζουν. Είμαι τελειομανής. Και αυτό με οδηγεί μερικές φορές σε αυστηρότητα και σε υψηλές προσδοκίες από εμένα -πρωτίστως- αλλά και τους γύρω μου. Γιατί να "συμβιβαστείς" με το καλό όταν μπορείς να πετύχεις το κάλλιστο; Είναι ένα χαρακτηριστικό που με συντροφεύει μάλλον από πολλή μικρή και ένα από τα βασικά που δουλεύω εδώ και κάποια χρόνια ώστε να εξομαλύνω. Γιατί, ναι, είναι ωραία και επιθυμητή η εξέλιξη, οι υψηλοί στόχοι, η έμφαση στη λεπτομέρεια, τα αυστηρά κριτήρια αλλά όχι όταν εμποδίζουν την πρόοδο, όταν επισκιάζουν την επιτυχία και τη χαρά. Γιατί, όπως σοφά το εξέφρασε και ο Αριστοτέλης: Η φύσις ουδέν ποιεί άλματα. Η πρόοδος τις περισσότερες φορές είναι αργή, με μικρά βήματα, σταθερά, ίσως και επίπονα. Κανείς δεν κατάφερε κάτι ουσιώδες εν μια νυκτί (και ας φαίνεται επιφανειακά έτσι μερικές φορές). Πολλές, μικρές νίκες πρέπει να προηγηθούν, εκατοντάδες μικρά βήματα ώστε να επιτευχθεί ο βαρυσήμαντος στόχος μας. 

Αυτά τα βήματα είναι πολύπλευρα, πολύπλοκα και πολλές φορές "επίπονα". Γιατί η πρόοδος συμβαίνει τη στιγμή που θα βγούμε από την comfort zone μας, από τη ρουτίνα μας, από την αίσθηση ασφαλείας μας. Τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι για πρώτη φορά ή να κάνουμε κάτι που κάναμε επί χρόνια, αλλιώς! Να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση με νέα ματιά ή να μάθουμε μία δεξιότητα η οποία μας φαντάζει εξωπραγματική. Να κάνουμε ένα -θαραλλέο- βήμα προς το άγνωστο και να αφεθούμε στη γνώση, στα λάθη. Να δοκιμάσουμε την υπομονή, την επιμονή και την ευρηματικότητά μας. Γιατί, πώς αλλιώς μπορείς να μάθεις αν δεν αντιμετωπίσεις το άγνωστο; Αν δεν τεντώσεις τις κεραίες σου, αποδεχτείς ότι έχεις ακόμα τόσα να μάθεις, ρίξεις τις παρωπίδες και αφεθείς; Σε κάθε νέο "άγνωστο" που προκύπτει. Από τη νέα σου δουλειά, την άφιξη ενός μωρού, την εκμάθηση ενός νέου χόμπι, την αλλαγή της οπτικής στα πράγματα.

Και παίρνει χρόνο. Και χρειάζεται συνειδητή προσπάθεια. Για να ξεμάθεις και να μάθεις. Για να δεις προς τα πού πηγαίνεις, τι απαιτείται. Learning curve το λέμε στη δουλειά. Σαν ένα διάγραμμα που δείχνει πού βρίσκεσαι, πού θες να φτάσεις - τι θες να μάθεις, και πώς προοδεύεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Ου, και από learning curves πάμε πολύ καλά! Είναι πλέον τόσο συνδεδεμένο με την επαγγελματική μου πραγματικότητα που πλέον η αίσθηση ξεβολέματος - ανασφάλειας - άγχους όλο και μειώνεται (και σε ένταση και σε διάρκεια). Πάλι με πιάνει ο κόμπος στο στομάχι σε κάθε νέο ξεκίνημα, εκεί μετά τα πρώτα meetings που απλά νιώθεις σαν τη μύγα μες στο γάλα, σαν να παρακολουθείς βραζιλιάνικη σαπουνόπερα χωρίς υποτίτλους. Αλλά τώρα ξέρω ότι αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο, μη σας πω και επιθυμητό. Και προσπαθώ να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου και να του δώσω χρόνο και χώρο. Για να μάθει, για να αποτύχει αν χρειαστεί, για να κάνει τις "χαζές" ερωτήσεις, για να προκαλέσει το κατεστημένο αν κάτι δεν λειτουργεί, για να βρει το δικό της, μοναδικό τρόπο να φέρει εις πέρας αυτό το νέο αντικείμενο και να το εξελίξει καθώς εξελίσσεται και εκείνη. Και είναι τόσο σημαντικές αυτές οι μικρές νίκες που σου επιβεβαιώνουν ότι προοδεύεις. Και ας απέχεις πολύ από τον τελικό σου στόχο. Ξέρεις όμως ότι βαδίζεις προς τον σωστό δρόμο. 

Ξέρετε, στην τωρινή μου εργασιακή ομάδα έχω 4-5 συναδέλφους με τους οποίους αποτελούμε ένα Squad το οποίο πρέπει να δουλέψει πολύ στενά ώστε να φέρει εις πέρας τα projects. Ο καθένας έχει τον τομέα εξειδίκευσής του εκτός από εμένα που καλούμαι να γνωρίζω λίγο - πολύ όλους αυτούς τους κλάδους ώστε να μπορέσω να μας συντονίσω και να μας κάνω ομάδα ώστε να παραδώσουμε τα κοινά μας projects με επιτυχία. Πρόσφατα λοιπόν, συμφωνήσαμε κάποιες μεταφορές καθηκόντων μεταξύ της ομάδας καθώς είχα αναλάβει διάφορα που ήταν αρμοδιότητα άλλων συναδέλφων. Επίσημα και ομόφωνα λοιπόν συμφωνήσαμε τα συγκεκριμένα πεδία τα οποία έπρεπε πλέον να αναλάβει ο συνάδελφος D. Και ήρθε αυτή η στιγμή. Η στιγμή που θα έβγαινε και εκείνος έξω από το comfort zone του ώστε για πρώτη φορά να ηγηθεί μιας πολύπλοκης διαδικασίας όπου συμμετέχουν 4-5 διαφορετικές ομάδες, με στενά χρονικά περιθώρια, κρίσιμες αποφάσεις και πολλές γκρίζες ζώνες. Μιας διαδικασίας που μέχρι τώρα συντόνιζα εγώ ενώ εκείνος συμμετείχε περισσότερο ως παρατηρητής. Ουφ, ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν και για εμένα να κάνω πίσω και να τον αφήσω να βρει τα δικά του πατήματα, τον δικό του τρόπο; Να κάνει τα δικά του λάθη ώστε να βρει τις δικές του λύσεις; Να δείξω εμπιστοσύνη και να κάνω υπομονή. Και βεβαίως, όπως αναμενόταν, η αρχή ήταν δύσκολη και αγχωτική. Προσπάθησα όμως να του προσφέρω το χώρο και τον χρόνο, δίνοντάς του παράλληλα όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικό και διακριτικό feedback ώστε να βελτιωθεί μεν, να μην απογοητευτεί δε. Και μέσα σε μερικές εβδομάδες εξελίχθηκε τόσο! Ανέβηκε η αυτοπεποίθησή του, ξεκαθάρισε στο μυαλό του ποια ομάδα κάνει τι, βρήκε τη θέση του στη συγκεκριμένη διαδικασία και έγινε ένας σημαντικός της κρίκος. Και βεβαίως υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης. Είναι όμως τόσο σημαντικό να μένουμε και να γιορτάζουμε αυτές τις μικρές νίκες. Και το κάναμε. Και του στείλαμε ένα συγχαρητήριο μήνυμα κοινοποιώντας το και στον διευθυντή του και μέσα από την απάντησή του μπορούσες να διακρίνεις την έκπληξη αλλά και τη χαρά του. Είμαι σίγουρη ότι χαμογελούσε για το υπόλοιπο της ημέρας.

Ποιο είναι λοιπόν το μάθημα; Να προχωράμε μπροστά, αργά και σταθερά. Να δημιουργούμε συνέργειες. Να έχουμε ανοιχτές κεραίες για μάθηση και αναθεώρηση. Να δίνουμε χώρο και χρόνο σε εμάς και στους άλλους. Να γιορτάζουμε τις νίκες και να μαθαίνουμε από τις ήττες. Να μοιράζουμε "μπράβο" και "ευχαριστώ". Να δίνουμε το παράδειγμα εμπράκτως. Την αγαπώ τη δουλειά μου για αυτά και για άλλα τόσα. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

ανδριάνα