Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω

Πόσες φορές στην ερώτηση "Τι θα έκανες διαφορετικά;" ακούμε τις απαντήσεις "Τίποτα", "Δεν μετανοιώνω για τίποτα", "Θα τα έκανα όλα ίδια ξανά"; Όχι! Μα όχι! Δεν γίνεται! Βεβαίως οι ερωτήσεις είναι ουτοπικές, ούτως ή άλλως, γιατί ο χρόνος πίσω δε γυρνά, αλλά αν με ρωτάς τώρα στα 40 τι θα έκανα διαφορετικά στα 20 θα κρατούσα τα μισά και θα γύριζα τούμπα τα άλλα μισά. Μα πώς αλλιώς; Τα ίδια μυαλά έχω, τις ίδιες προσλαμβάνουσες, τις ίδιες εμπειρίες, την ίδια γνώση για τη ζωή; Δεν έμαθα, δεν εξελίχθηκα, δεν άλλαξα, δεν γνώρισα -πρωτίστως τον εαυτόν μου; Μα πώς γίνεται να τα έκανα όλα ίδια ξανά;

Ναι, μάλλον θα σπούδαζα το ίδιο (γιατί το επέλεξα, το αγαπώ και δεν το έχω μετανιώσει στιγμή) αλλά μπορεί και να γινόμουν εν τέλει διατροφολόγος ή γυμνάστρια ή διακοσμήτρια (επαγγέλματα που μου φάνταζαν σαν χόμπι τότε και στα οποία θεωρώ ότι και θα ήμουν καλή και θα τα απολάμβανα). Ναι, θα παντρευόμουν τον ίδιο άνθρωπο. Ναι θα εργαζόμουν αλλά λιγότερο! Ναι θα έκανα yoga αλλά ακόμα πιο πολύ, και θα την σπούδαζα εις βάθος. Τι θα έκανα διαφορετικά; Θα ταξίδευα!! Πιο πολύ, πιο μακριά, πιο "εξωτικά". Γιατί ναι, πάντα ταξίδευα αλλά πιο safe, σε πιο ευρωπαϊκούς προορισμούς, για σύντομες εξορμήσεις. Θα μάζευα τα λεφτάκια μου και για 2-3 μήνες θα φόρτωνα μια βαλίτσα και θα έφευγα για μέρη μακρινά. Με τον συνοδοιπόρο. Ή με φίλους. Ή και μόνη (θα το τολμούσα;). Ναι, ναι... θα περίμενα μερικά χρόνια ώστε να γίνει πραγματικότητα αλλά θα άξιζε όλη την αναμονή και την αποταμίευση και την οργάνωση. Μπορεί να άφηνα τη δουλειά μου αν χρειαζόταν (τι ωραίο concept το Sabbatical leave που έχουν αρκετές εταιρείες!) γιατί τώρα γνωρίζω ότι θα επανερχόμουν δριμύτερη και ότι πάντα υπάρχει κάτι για αυτούς που επιμένουν. Ναι, θα αποταμίευα με αυτό ως στόχο. Και θα χαμήλωνα τα standards γιατί προτεραιότητα δεν θα είχε η άνεση και η πολυτέλεια αλλά η απόλαυση, η περιπέτεια, η εμπειρία. Γιατί τώρα γνωρίζω ότι η δεκαετία των 20s είναι, ή θα έπρεπε να είναι, η πιο ξέγνοιαστη, η πιο ελεύθερη, η πιο περιπετειώδης. Αυτή με τις λιγότερες υλικές ανάγκες και τις περισσότερες απολαύσεις. Γιατί οι υποχρεώσεις είναι συνήθως ελάχιστες και το πνεύμα ανήσυχο! Θα ξόδευα πολύ λιγότερη ενέργεια στους τοξικούς ανθρώπους, ειδικά σε αυτούς που δεν μπορώ να αποφύγω (δείτε συνεργάτες). Θα μελετούσα περισσότερες γλώσσες, θα εξέθετα τον εαυτό μου σε περισσότερους πολιτισμούς και ανθρώπους από όλον τον κόσμο, θα έπαιρνα όλες τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονταν χωρίς φόβο και υπερανάλυση.

Στην τωρινή μου εργασία έχω την τύχη να συναναστρέφομαι πολύ νεότερους συναδέλφους (που κάποιοι είναι πλέον και φίλοι) και πολλών, διαφορετικών εθνικοτήτων. Και συνειδητοποιώ επανειλλημένα πόσο διαφορετικά μεγαλώνουν οι νέοι. Και επειδή είμαστε πλέον σε διαφορετική γενιά αλλά και επειδή προερχόμαστε και από διαφορετικά backgrounds. Είναι η κουλτούρα, η οικονομική κατάσταση, ναι είναι. Αλλά κυρίως βλέπω ότι είναι το attitude! Ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή. Γιατί οι συνάδελφοι που έχουν ζήσει περισσότερα, έχουν ταξιδέψει μακρύτερα, έχουν κάνει τα όνειρά τους πραγματικότητα, δεν είναι ούτε οι πιο πλούσιοι ούτε οι πιο "καταξιωμένοι". Είναι απλά αυτοί που δεν φοβήθηκαν! Που για τη δική τους κοσμοθεωρία (ίσως και των άμμεσων φίλων και οικογενειών τους) ήταν -και είναι- απολύτως φυσιολογικό να αφήσεις τη δουλειά σου, να βγάλεις ένα one-way ticket για το Μεξικό και να ξεκινήσεις με ένα backpack οδοιπορικό στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Αυτό ακριβώς λοιπόν θα κάνει η Patrycja, συνάδελφος από την Πολωνία. Και στη συζήτηση που είχαμε, μου εκμυστηρεύτηκε ότι μετά από κάποιους μήνες, ανάλογα πώς θα εξελιχθεί το ταξίδι της, θα εκτιμήσει αν τελικά θα γυρίσει στην Πολωνία ή θα ξεκινήσει και πάλι δουλειά εξ αποστάσεως, σε όποια χώρα την βρει η στιγμή και σε όποια την κερδίσει.

Αχ! Ζήλεψα, ψέματα δεν θα πω. Γιατί όταν εγώ ήμουν 28, αυτή η σκέψη δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Αν θα ήταν εφικτή δεν ξέρω. Αλλά το πρώτο βήμα, αυτό του σπόρου ενός τέτοιου ταξιδιού, μιας τέτοιας εμπειρίας ζωής, δεν υπήρχε καν. Γιατί στην ελληνική κοινωνία, την περίοδο που εγώ μεγάλωνα τουλάχιστον και στον δικό μου κοινωνικό και οικογενειακό κύκλο, αυτές οι προσλαμβάνουσες δεν υπήρχαν. Στην Πολωνία, από την άλλη, είναι πολύ σύνηθες οι νέοι να κάνουν τέτοια διαλείμματα ώστε να ταξιδέψουν, να μάθουν νέες γλώσσες και δεξιότητες, να γνωρίσουν τον κόσμο, να κατασταλάξουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή. Μετά από συζητήσεις, συνειδητοποίησα ότι είναι σύνηθες και σε αρκετές άλλες κουλτούρες, όπως στην Ισπανία, την Γερμανία, την Σλοβακία, την Ελβετία. Η συνάδελφος, για παράδειγμα, από την Σλοβακία, μου εξιστορούσε τις προάλλες πώς έζησε 3 μήνες στο Miami δουλεύοντας ως bartender ενδιάμεσα από την "κανονική" επαγγελματική της καριέρα και ως φοιτήτρια στο Λονδίνο θυμάμαι ακόμα τον συμφοιτητή μου από τη Ν. Ζηλανδία ο οποίος είχε καταλήξει στο Λονδίνο μετά από 1 χρόνο ταξιδιών κατά τη διάρκεια του οποίου εργαζόταν ως δάσκαλος αγγλικών ή σερβιτόρος για να βγάζει τα απαραίτητα ώστε να συνεχίσει το ταξίδι του.

Όχι λοιπόν. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω δεν θα τα έκανα όλα ίδια. Δεν μπορώ όμως. Και είναι οκ. Έκανα ήδη πολλά από αυτά που ποθούσα, έσπασα και εγώ τα μικρά μου φράγματα, έκανα τις δικές μου επαναστάσεις, έφτιαξα τη ζωή που εγώ ποθούσα. Μπορεί όμως αυτό το ταξίδι με one-way ticket για το Μεξικό να το κάνω εν τέλει, έστω και ως μεσήλικας. Ποτέ δεν είναι αργά.

ανδριάνα