HOW WAS YOUR WEEK?

 

• Δευτέρα, και αφού άφησα τον μικρό στο σχολείο, ακολούθησα τη διαδρομή που κανονικά θα έκανα κάθε πρωί εδώ και ένα χρόνο, αυτήν δηλαδή προς τη δουλειά.
• Αφορμή η αλλαγή του laptop μου.
• Και σε ένα τεταρτάκι ήμουν εκεί, και το γραφείο ήταν αγνώριστο. Άδειο, μίζερο, κρύο... σαν μια ερειπωμένη πόλη.
• Σε μισή ωρίτσα είχα τελειώσει και είχα πάρει το δρόμο του γυρισμού για το εξαιρετικό - ηλιόλουστο γραφείο μου (στην τραπεζαρία του σπιτιού δηλαδή), όπου δουλεύω με θέα την γλιτσίνιά μας, ακούγοντας pepper fm και περπατώντας ξυπόλητη.
• Τα κέρδη της πανδημίας. Γιατί ναι, υπάρχουν και αυτά.
• Και η ημέρα ήταν πολλή γεμάτη, και έφτασε το απόγευμα χωρίς να το καταλάβω.
• Τρίτη και ξυπνήσαμε εμείς τον μικρό εκεί κατά τις 08.00! Τι ευτυχία είναι αυτή! Λέτε να του μείνει αυτό το νέο του συνήθειο;
• "Μαμά, είναι σήμερα το αύριο";
• Τετάρτη με τρέξιμο στη δουλειά, καταρρακτώδη βροχή το μεσημέρι, και τελικό του Master Chef με νικήτρια την γλυκύτατη Μαργαρίτα.
• Στο ενδιάμεσο, ζήσαμε και αυτό που θα φάνταζε το λιγότερο όνειρο θερινός νυκτός πριν καμιά δεκαετία, να έχουμε δηλαδή δύο έλληνες στα ημιτελικά του Roland Garros! Στέφανος (Τσιτσιπάς) και Μαρία (Σάκκαρη) γράφουν ιστορία! Πω πω!
• Πέμπτη και ενώ ανεβαίναμε περιχαρής τα σκαλιά του σχολείου με τον Στεφανάκο, συναντάμε μια μαμά, ξεκινάμε τις κλασικές καλημέρες και πριν φύγει εύχεται στον Στέφανο "καλό πικ-νικ". Ποιο πικ-νικ; Μα σήμερα θα περάσουν όλη την ημέρα στο δάσος και πρέπει να έχουν το δικό τους φαγητό γιατί δεν θα επιστρέψουν παρά μόνο στις 15.00! Μα πώς; Πότε; Δεν είχα λάβει καμία ενημέρωση. Μάλλον η επικοινωνία (η οποία γίνεται μέσω ενός συγκεκριμένου τετραδίου με φυλλάδια) έλαβε χώρα την εβδομάδα που ήταν άρρωστος ο Στέφανος άρα την χάσαμε.....
• Panic in the streets of Birmingham. 
• Το παίζω χαλαρή για να μην στεναχωρηθεί ο Στέφανος, τον αφήνω, στέλνω μήνυμα στην δασκάλα (άλλη περίπτωση αυτή καθώς μετά από μακρά απουσία λόγω θεμάτων υγείας, πλέον εργάζεται μόλις λίγες μέρες άρα τις υπόλοιπες έχει αντικαταστάτες) και προς τιμήν της με παίρνει αμέσως τηλέφωνο.
• "Να πάω να του αγοράσω εγώ κάτι, τι του αρέσει; Θα τους συναντήσω στο δάσος κατά τις 11.00". Μα πόσο γλυκιά.
• Με τα πολλά, κατάφερα να συνεννοηθώ και με εκείνη και εκείνη με την αντικαταστάτρια, πετάχτηκα στο κοντινό σουπερ - μάρκετ, πήρα ότι βρήκα (τυράκια, κρουασανάκια, κριτσίνια), και τους πρόλαβα στο τσάκ την ώρα που έβγαιναν από το σχολείο για να πάρουν το λεωφορείο. Ουφ.
• Και το αγόρι τα πέρασε εξαιρετικά με πεζοπορία στο δάσος, πικ-νικ κάτω από τα δέντρα, παιχνίδια, τραγούδια, κουκλοθέατρο με κάτι χάρτινα ζωάκια (όπως μου εξήγησε)...
• Και επειδή είχε εξαιρετικό ήλιο, όταν τον παραλάβαμε πεταχτήκαμε και μέχρι το κοντινό μας tennis club για λίγο τέννις (γήπεδο δεν είχαμε κλείσει οπότε απλά έπαιξαν τα αγόρια στο γκαζόν), χάζεμα των δεκάχρονων που έπαιζαν σε επίπεδο Τσιτσιπά, παγωτό για τον μικρό και ήλιο για όλους.
• Και το βράδυ ξεκίνησα τις μαγειρικές για το Παρασκευιάτικο δείπνο με τους συναδέλφους.
• Μπήκε λοιπόν το tiramisu φράουλα στο ψυγείο να δέσει και μαγειρεύτηκε και ο χορτοφαγικός κιμάς για να γεμίσει τα παπουτσάκια.
• Η μισή χαρά όταν έχεις φίλους, είναι οι προετοιμασίες και οι μαγειρικές. Άλλοι τις απεχθάνονται, εγώ τις αγαπώ. Γιατί είναι ο δικός μου τρόπος φροντίδας.
• Παρασκευή και με τα ακουστικά στα αυτιά και με μικρά διαλείμματα μεταξύ calls, έφτιαξα μία τυρόπιτα, ολοκλήρωσα τα παπουτσάκια και το απογευματάκι ετοιμάσαμε το πλατώ με ελληνικούς μεζέδες.
• Και ενώ περιμέναμε τους φίλους, ζήσαμε -ξανά- τη μαγεία που ακούει στο όνομα Στέφανος Τσιτσιπάς! Προηγήθηκε, έμεινε πίσω, έδειχνε να χάνει την αυτοπεποίθησή του, να τα "παρατάει"... Μα είναι δυνατόν να τα παρατήσει! Επανήλθε λοιπόν, βρήκε το ρυθμό του, και εν τέλει κέρδισε και προκρίθηκε στον τελικό (στον ΤΕΛΙΚΟ) του Roland Garros! 
• Ο δικός μας Στέφανος πήγε και βρήκε την μικρή ελληνική σημαία που έχουμε και την έφερε στο σαλόνι να πανηγυρίσει. Πόση συγκίνηση.
• Και το βράδυ μας κύλησε εξίσου όμορφα! 
• Έτσι, μαζευτήκαμε γύρω από ένα τραπέζι δύο Έλληνες, μία Ιρανή, ένας Ελβετός, μία Λιθουανή και ένας Ολλανδός. Και φάγαμε (ελληνικά) και ήπιαμε και γελάσαμε τόσο (μα τόσο!), και καθίσαμε στον κήπο, και γνωριστήκαμε καλύτερα, και παίξαμε με την πανέμορφη Μόκα (το 7 μηνών λαμπραντόρ) και από τις 19.00 έφτασε 23.00 χωρίς να το καταλάβουμε.
• Ο σπουδαιότερος πλούτος που μας έχει προσφέρει η Ελβετία είναι αυτή η πολυπολιτισμικότητα. 
• Σάββατο και με εξαιρετικό, καλοκαιρινό καιρό κατεβήκαμε στο κέντρο της Λωζάνης που έσφιζε από ζωή -επιτέλους! Όλα τα μαγαζιά ανοιχτά, τα εστιατόρια και τα καφέ γεμάτα, οι πάγκοι γεμάτοι καλούδια, οι κεντρικοί δρόμοι κλειστοί για τα αυτοκίνητα....
• Έτσι, περπατήσαμε και εμείς αρκετά, αγοράσαμε δωράκια για τα πιτσιρίκια της παρέας που γιόρταζαν, φάγαμε στο αγαπημένο Etoile Blanche, γνωρίσαμε τον έλληνα σερβιτόρο Γιάννη, χαζέψαμε λίγο τον αγώνα Ελβετία - Ουαλία και απόγευμα πια επιστρέψαμε σπίτι.
• Ο μικρός πτώμα, κοιμήθηκε στη διαδρομή και συνέχισε κανονικά και στο σπίτι οπότε ξεκουραστήκαμε και εμείς και το απόγευμα βγήκαμε για κηπουρική.
• Κόψαμε και τις πρώτες 2 μας φράουλες!
• Κυριακή και αφού κάναμε εμείς τις εσωτερικές μας δουλειές ενώ παρακολουθούσε τα παιδικά του ο μικρός, αναχωρήσαμε το μεσημέρι για εορταστικό BBQ στον κήπο για τα 2 κορίτσια που είχαν γενέθλια και το τρίτο που γιόρταζε! 
• Οι τρεις κλασικές λοιπόν οικογένειες, ψησίματα, συζητήσεις, κοκτέιλ, μπύρες, ήλιος, αντιηλιακά, γέμισε και η φουσκωτή πισίνα, έβαλαν και μαγιώ τα μικρά οπότε ολοκληρώθηκε το θερινό σκηνικό.
• Παράλληλα, ρίχναμε και κλεφτές ματιές στον τελικό του Roland Garros με τον Τσιτσιπά να προηγείται του Djokovic 2-0 (όπως ακριβώς και με τον Zverev στον ημιτελικό) αλλά δυστυχώς αυτή τη φορά η έκβαση ήταν διαφορετική και νικητής αναδείχθηκε ο τεράστιος Djokovic.
• Οδεύουμαι και προς την ολοκλήρωση του 4ου κύκλου του Handmaid's Tale και ονειρευόμαστε κάποιου είδους λύτρωση. Για να δούμε.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα