Εξανθρωπισμός

Το συζητούσαμε τις προάλλες με κάποιους συναδέλφους και όλοι συμφωνήσαμε ότι ένα από τα οφέλη της πανδημίας και της τηλε-εργασίας είναι ο εξανθρωπισμός. Τι εννοώ; Ανθρώπους που ίσως συναναστρεφόμασταν εντός των εργασιακών τειχών -και μόνο- επί χρόνια, με τα κουστούμια και τα τακούνια, το μακιγιάζ και τους τύπους ευγενείας, ξαφνικά τους γνωρίσαμε ... αλλιώς. Τους γνωρίσαμε πραγματικά! Τους είδαμε με t-shirts, με ανακατεμένα μαλλιά, με αγουροξυπνημένο βλέμμα, αμακιγιάριστους. Γνωρίσαμε -έστω διαδικτυακά- τα κατοικίδιά τους, τα παιδιά, τους προσωπικούς τους χώρους. Μοιραστήκαμε ιστορίες σπιτικές (σε ποιο μέρος του σπιτιού "εδρεύει" ο καθένας, τι θέα έχει από το παράθυρο, ποια είναι η αγαπημένου του κούπα για τον καφέ, τι τρώει για μεσημεριανό, αν εμβολιάστηκε και πώς αισθάνεται). Πτυχές που μάλλον δεν θα γνωρίζαμε ποτέ.

Και είναι όμορφος αυτός ο εξανθρωπισμός. Ο CEO της εταιρείας που εμφανιζόταν πάντα ατσαλάκωτος, να βγαίνει στο διαδικτυακό Town Hall με πόλο μπλουζάκι και η απόμακρη διευθύντρια να σου συστήνει τη γάτα της. Σαν να έπεσαν λιγάκι οι μάσκες, οι τοίχοι, και να φάνηκαν οι άνθρωποι πίσω από τους επαγγελματίες. Βοήθησε βεβαίως και αυτή η οικουμενική αίσθηση ότι όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας - ηλικίας - φύλου - χώρας - θέσης, περνάμε το ίδιο. Ζούμε με τον ίδιο φόβο, την ίδια ανασφάλεια, την ίδια αγωνία. Και για μήνες ολόκληρους, όλα τα emails ξεκινούσαν με την "κλασική" πλέον φράση "I hope this email finds you well". Και όλα τα calls ξεκινούσαν με ένα γύρο ώστε να μεταφέρει ο καθένας την κορωνο-εικόνα της δικής του χώρας και οικογένειας. Ταυτιστήκαμε σε άλλο επίπεδο. Χωρίς ταμπέλες, ιεραρχίες, σύνορα. Ξαφνικά, είμασταν όλοι καθισμένοι σε ένα τραπέζι τραπεζαρίας, με ένα t-shirt, με παιδιά και σκυλιά να τρέχουν τριγύρω και τις ίδιες ανησυχίες. Είμασταν απλά άνθρωποι.

Θα διατηρήσουμε λέτε αυτόν τον εξανθρωπισμό; Ο CEO θα ξαναβγεί με πόλο μπλουζάκι; Θα ξαναρωτήσει ο γενικός διευθυντής πώς είμαστε; Θα ξαναλάβουμε emails όπου θα αναγράφεται με bold ότι προτεραιότητα είναι η υγεία η δική μας και των οικογενειών μας; Θα συνεχίσουμε να δείχνουμε κατανόηση όταν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να εργαστούν από το σπίτι γιατί το παιδί τους είναι άρρωστο ή απλά επειδή αποδίδουν καλύτερα με την γάτα στα πόδια τους; Θα προστατεύσουμε αυτήν την πολύτιμη ευελιξία που μας επέτρεπε να ξεκινάμε νωρίτερα ή να τελειώνουμε αργότερα, να πεταγόμαστε το μεσημέρι για μια γρήγορη βόλτα με τα μικρά ή στο σούπερ μάρκετ; Ή θα ξαναχτίσουμε τους τοίχους, τα πρέπει, τα ωράρια, τις υποχρεώσεις ξεχνώντας -ξανά- τον άνθρωπο πίσω από τον επαγγελματία;

Ενώ σας τα γράφω όλα αυτά, λάβαμε ήδη την πρώτη επίσημη ανακοίνωση της εταιρείας για την σταδιακή επιστροφή μας στο γραφείο από το φθινόπωρο. Και βεβαίως τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Γιατί κέρδισα, και εγώ και η οικογένειά μου, τόσα δουλεύοντας από το σπίτι. Χρόνο, χώρο, χρήμα. Γιατί όλον αυτόν τον 1,5 χρόνο, τρώμε πρωινό όλοι μαζί κάθε πρωί με την ησυχία μας. Γιατί στα διαλείμματα μπορώ να βάλω ένα πλυντήριο και όταν ο καιρός είναι καλός να εργαστώ από την βεράντα. Γιατί μπορώ να σταματήσω στις 17.00 ώστε να περάσω χρόνο με τον μικρό, και να συνεχίσω αφού κοιμηθεί αν χρειαστεί. Γιατί δεν χάνω ούτε 10 λεπτά κολλημένη στην κίνηση. Βεβαίως, έχει οφέλη και η αντίπερα όχθη, η φυσική μας παρουσία στο γραφείο. Με την πραγματική επαφή χωρίς οθόνες, τους καφέδες στους καναπέδες, τα γέλια, τις αγκαλιές και τις συναντήσεις δια ζώσης. Αλλά προσωπικά, η ζυγαριά γέρνει προς τις φόρμες και τους σπιτικούς καφέδες.

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από τον "μακρινό" Απρίλιο 2020 όταν τα σχολεία ήταν κλειστά, εμείς εργαζόμασταν από το σπίτι ήδη 1 μήνα περίπου και ελπίζαμε ότι σε κανά μήνα θα είχαν όλα επανέλθει στην κανονικότητα. Τότε που εγώ ήμουν στο τραπέζι της τραπεζαρίας, ο συνοδοιπόρος στο γραφειάκι του σαλονιού και ο Στεφανάκος μάς έφτιαχνε σάντουιτς στην κουζινούλα του. Ακόμα είμαστε και οι 2 ενήλικες σπίτι (1,5 χρόνο μετά) αλλά έχουμε ξεχωριστούς "εργασιακούς" χώρους και ο μικρός πέρασε όλη τη σχολική χρονιά εντός τάξης. Μεγάλη υπόθεση.