How was your week?

• Όμορφη και γεμάτη ήταν η Παρασκευή μας!
• Και οι εργασιακές μου εβδομάδες ξεκινούν με μάθημα yoga νωρίς το πρωί της Δευτέρας (με την κα Δέσποινα από την Γλυφάδα) και κλείνουν με μάθημα pilates το απόγευμα της Παρασκευής (με την Αθηνά από το Λονδίνο). Ιδανικά δηλαδή!
• Και όλες τις φορές μπαινοβγαίνει και ο Στεφανάκος, απλώνει το στρώμα του, κάνει 5 λεπτά, φεύγει να φέρει τον Ζούμα, ξανακάνει, ξαναφεύγει να δει τι κάνει ο μπαμπάς.... Αυτή την Παρασκευή συμμετείχε πιο πολύ από όλες και ήταν τόσο μα τόσο ωραία!
• Και το απογευματάκι συναντήσαμε μετά από πάνω από 2 μήνες τους αγαπημένους πρώην γειτόνους! Ο Ορφέας περπατά και τρέχει πια!
• Μακάρι αυτή η σταδιακή επάνοδος στην κοινωνικοποίηση να συνεχιστεί χωρίς πισωγυρίσματα.
• Το Σάββατο είχαμε από νωρίς το πρωί παρέα τον μικρό Παναγιώτη για να ελαφρύνουμε λίγο την μαμά με την νεογέννητη Βιολέτα και τον μπαμπά (που είχε εφημερία όλο το σκ).
• Έτσι, τα μικρά έπαιξαν σπίτι και μετά πήραμε τα πατίνια και βγήκαμε για "γκαζίνες", και λίμνη, και πετραδάκια, και κρυφτό στους θάμνους του Auvernier. Από εκεί και η πιο πάνω φωτογραφία.
• Επιστροφή σπίτι για μεσημεριανό και νωρίς το απογευματάκι πήγαμε όλοι μαζί στην Bienne για το Β' μέρος της ημέρας με συνέχεια στο παιχνίδι στο σπίτι του Παναγιώτη, και μαγειρικές, και συζητήσεις, και εναλλαγές στην Βιολέτα.
• Και το βράδυ είχαμε ακόμη μία οικογενειακή, movie night με Finding Dory. Νομίζω ότι κάποιες παιδικές ταινίες είναι πιο συγκινητικές για τους ενήλικες.
• Και τα βράδια, αφού διαβάσουμε έναν Μικρό Κύριο ή μια Μικρή Κυρία πριν τον ύπνο, και ξαπλώσει στο κρεβατάκι του ο Στεφανάκος και καθίσουμε και εμείς (είτε ο συνοδοιπόρος είτε εγώ) δίπλα του, χαϊδεύοντάς του την πλάτη, έρχεται και αυτός άκρη - άκρη στο κρεβάτι ώστε να μας ακουμπήσει και να μας χαϊδέψει και αυτός με τη σειρά του. 
• Κυριακή = γιορτή της μητέρας. Και τα αγόρια βγήκαν πρωί - πρωί να μου πάρουν λουλουδάκια.
• Και η μαμά μου ανέβασε μία φωτογραφία της δικής της μαμάς, της αγαπημένης μου γιαγιάς Ευδοκίας, και με έπιασαν τα κλάματα! Γιατί συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να δω το πρόσωπό της -έστω και μέσω μιας φωτογραφίας- και πόσο μου λείπει. Ακόμα. 
• Δεν είναι εκπληκτικό να έχεις στιγματίσει θετικά τόσους ανθρώπους; Τόσο που ακόμα και τόσα χρόνια μετά, να σε λησμονούν και να σε ευγνωμονούν;
• Και το μεσημέρι είμασταν καλεσμένοι στους Πολωνούς μας φίλους για Πολωνικό μεσημεριανό! Και ο ήλιος έλαμπε, και ο Στεφανάκος ήταν τόσο ενθουσιασμένος, και τα περάσαμε τόσο όμορφα. Μας έκαναν και 2 αναπάντεχα δώρα: ένα βιβλίο με Πολωνικές συνταγές και ακόμη ένα από αυτά τα μεγάλα - εκπαιδευτικά - τύπου εγκυκλοπαιδικά που τόσο αγαπά ο Στέφανος.
• Από το απόγευμα της Κυριακής, έπεσε η θερμοκρασία και άρχισαν οι βροχές και οι άνεμοι.
• Έφτασαν στο μεταξύ τα μαντάτα από τον παιδικό σταθμό με τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, και ο Στέφανος είναι στα παιδιά που έγιναν δεκτά για να επανέλθουν. Επιλέξαμε όμως να επανέλθει 60% γιατί δεν θέλουμε να τον αποχωριστούμε εντελώς, τουλάχιστον προς το παρόν που μπορούμε να περνάμε ακόμα τις ημέρες μας σπίτι.
• Έτσι, Δευτέρα παραμείναμε και οι 3 σπίτι, με βροχές και ανέμους, δουλειές, παιχνίδια, βιβλία (πολλά βιβλία), αγκαλιές.
• "Μαμά, θα με δουν οι φίλοι μου και θα τρέξουν να πέσουν πάνω μου να με αγκαλιάσουν."
• Και έτσι την Τρίτη, μετά από 2 ολόκληρους μήνες, ετοιμαστήκαμε ο Στέφανος και εγώ το πρωί, και 08.00 είμασταν στον παιδικό σταθμό!
• Και ήταν τόσο χαρούμενος και ήρεμος. Παρ' όλες τις αλλαγές και τα ανορθόδοξα -αλλά απαραίτητα- μέτρα: θερμομέτρηση για όλους πριν την είσοδο, είσοδος ανά οικογένεια, αντισηπτικά, μάσκα για τους γονείς, καρτελάκι με το γκρουπ που ανήκει το παιδί σου ώστε να μην περιπλανιέσαι άσκοπα στους χώρους, παράδοση του μικρού σε έναν από τους δασκάλους του εκτός της αίθουσας και ενώ βεβαίως φορούσε και αυτός μάσκα. Πω πω...
• Είναι όμως εκπληκτική η κατανόηση και προσαρμοστικότητα των παιδιών. Ούτε που παραξενεύτηκε, ούτε που ταράχτηκε από το περίεργο αυτό θέαμα. Τα είχαμε συζητήσει βεβαίως όλα και τα είχε κατανοήσει αλλά και πάλι. Άλλο να το συζητάς και άλλο να το ζεις.
• Έτσι, μετά από 2+ μήνες, μείναμε σπίτι ο συνοδοιπόρος και εγώ για να εργαστούμε με μεγαλύτερη ησυχία και ευκολία αλλά και λιγότερη τρυφερότητα και διασκέδαση (με την απουσία του μικρού).
• Και το απόγευμα τον παρέλαβε ο συνοδοιπόρος από το σχολείο και με το που μπήκαν σπίτι έτρεξε στην αγκαλιά μου να με σφίξει για να μου πει πως πέρασε ΤΟΣΟ ωραία!
• Και καθίσαμε στον καναπέ και μας εξιστόρησε όλη του την ημέρα.. ποιοι ήταν (οι 2 πιο κοντινοί του φίλοι έχουν μεταφερθεί σε άλλο τμήμα και τους είδε μόνο όταν βγήκαν στο προαύλιο αλλά cool τον είδα), τι έφαγαν, πώς κοιμήθηκαν το μεσημέρι, τι έφτιαξε με τα lego...
• Τι χαρά ήταν αυτή! Και για αυτόν και για εμάς.
• Την Τετάρτη βέβαια, δυστυχώς, ξύπνησε με διάθεση να μείνει σπίτι. Σου λέει, εντάξει, πήγα, τους είδα, έπαιξα, φτάνει τώρα. Τον πήγε τελικά ο συνοδοιπόρος και η "παράδοση" δεν ήταν τόσο εύκολη.
• Παρόλα αυτά επέστρεψε με χαμόγελο και μας είπε ότι πέρασε ακόμα καλύτερα και από την Τρίτη!
  
• Εγγραφή στη νέας μας κοινότητα, αυτή του Belmont-sur-Lausanne: done! Άλλο ένα τικ στη λίστα των γραφειοκρατικών μας υποχρεώσεων. Πάνω από 10 έγγραφα πρέπει να συμπληρώσαμε και να σκανάραμε μόνο για αυτή την εγγραφή αλλά τα καταφέραμε.
• Έφτασαν και τα πολυαναμενόμενα, τελευταία, γενέθλια πακέτα! Αυτό της γιαγιάς Λένας με το ferry boat από το αγαπημένο μας Living Green (και ακόμη ένα τσουρέκι για εμάς που έφτασε φρεσκότατο παρόλες τις καθυστερήσεις) και αυτό της θείας Ζέττας με τις Μικρές Κυρίες, το best-seller παιχνίδι με τα ιπποποταμάκια από τη δική μας παιδική ηλικία και μια μεγάαααλη μηχανή που κάνει σούζες!
• Δεν ήξερε με ποιο να πρωτοπαίξει ο μικρός! Έτσι, το ferry boat μπήκε μαζί του στην μπανιέρα, οι ιπποπόταμοι έμειναν στο κέντρο του δωματίου (παίξαμε μέχρι και το πρωί πριν φύγει για το σχολείο) και η μηχανή τοποθετήθηκε το βράδυ στο ψηλότερο σημείο του δωματίου για να μην έρθει κανένα παιδάκι να την πάρει και τη χαλάσει (μέχρι και τις κοντινές καρέκλες του απομάκρυνε για να μην μπορούν να ανέβουν τα παιδάκια -μη με ρωτάτε ποια παιδάκια, αυτά που ποθούν τη νέα του μηχανή!). 
• Και το πρωί της Πέμπτης ξεκίνησε με το κλασικό ποίημα "θέλω να μείνω σπίτι", παρόλα αυτά κράτησε για λίγο και πήγε ο μικρός με ηρεμία και χαμόγελο στο σχολείο (εννοείται με την καινούργια μηχανή για την ώρα του presentation).
• "Μα στο σχολείο δεν μου κάνουν ξύσιμο στην πλάτη! Δεν έχουν καν καναπέ!"
• Και ο καιρός ξαφνικά θύμισε Οκτώβρη -τουλάχιστον! Κρύο, αέρα, βροχή, συννεφιά..... Βγήκαν πάλι τα μπουφάν.
• Και κάναμε και μία εκτενή βιντεοκλήση με τους Τριαντάφυλλους και θαυμάσαμε για ακόμη μία φορά την μαμά - γυναίκα - επαγγελματία - νοικοκυρά της χρονιάς, την αγαπημένη μας Μαριλένα.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα