Πόσο θα 'θελα μια μέρα να σου μοιάσω

Να ξυπνώ με το ίδιο, λαμπερό, αγνό χαμόγελο κάθε πρωί και να πετάγομαι από το κρεβάτι έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο.

Να τρώω λίγο, να πίνω πολύ νερό και να μην σταματώ να κινούμαι.

Να χορεύω με ότι μουσική και αν ακούσω (πραγματικά σαν να μη με κοιτά κανείς), με πάθος και ένταση, παρακινώντας παράλληλα όλους να με ακολουθήσουν.

Να φτιάχνω κόσμους θαυμαστούς με 2 lego και 2 κουκλάκια.

Να κάνω σφιχτές - σφιχτές αγκαλιές και "τσικι-μπλίκι" δικής μου εφεύρεσης (όπου τα πρόσωπά μας ενώνονται σε βαθμό που δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις!).

Να τρέχω στη λίμνη και στη θάλασσα και να μην κοντοστέκομαι ούτε λεπτό, ακόμα και όταν το νερό είναι πάγος.

Να γεμίζω σοκολάτες στο πρόσωπο και χυμούς στις μπλούζες και απλά να μην με νοιάζει.

Να βάζω "γκαζίνα" για να πάει σφαίρα το πατίνι μου.

Να νοιώθω τέτοια αυτοπεποίθηση με ότι και αν καταπιάνομαι (από τα lego και τα puzzles μέχρι το τένις και τα μαστορέματα) ενώ παράλληλα ενθαρρύνω και τους άλλους για να κατακτήσουμε μαζί τις νέες "κορυφές".

Να είμαι εκεί, ανεκτίμητος βοηθός σε όποιο εγχείρημα (από τη συναρμολόγηση των επίπλων και τις μεταφορές, μέχρι τις μαγειρικές και την καθαριότητα).

Να έχω τέτοια ενέργεια που να χρειάζεται να χοροπηδώ ακόμα και όταν παρακολουθώ την αγαπημένη μου σειρά.

Να ξέρω όλους τους Μικρούς Κυρίους και τις Μικρές Κυρίες απέξω.

Να διακρίνω ένα διαστημόπλοιο στο ταπεινό ξυλαράκι που μαζέψαμε από την παραλία και να φτιάχνω τάρτες με φράουλα χρησιμοποιώντας πετραδάκια και άμμο.

Να προσπαθώ ξανά και ξανά για να καταφέρω να κάνω την κωλοτούμπα μου ίσια, γνωρίζοντας ότι θα τα καταφέρω (πού θα πάει!).

Να μη ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια, παρακολουθώντας με προσοχή τις οδηγίες ώστε την επόμενη φορά να μην τις χρειαστώ.

Να ξεκαρδίζομαι παρακολουθώντας τις περιπέτειες των μικρών μου ηρώων.

Να βρίσκω ευφάνταστους τρόπους να μεταμορφώσω τα καθημερινά αντικείμενα σε μαγικά (από την πετσέτα - μπέρτα μέχρι τις κάλτσες - γάντια του μποξ).

Να διεκδικώ μέχρι τέλους αυτό που ποθώ.

Να κοιτώ μες στα μάτια και να λέω "Σ' αγαπώ τόοοοσο, όσο όλη η πόλη".

Να μαθαίνω κάθε λεπτό απλά παρατηρώντας και ρωτώντας.

Να μη φοβάμαι να ρωτήσω.

Να αναγνωρίζω ενστικτωδώς αυτά που πραγματικά αξίζουν -τα παιχνίδια, τα γέλια, ένα σοκολατένιο αβγουλάκι, δυο σφιχτές αγκαλιές, ένα καινούργιο βιβλίο και το μεγαλύτερο καράβι lego του κόσμου όλου.

Να απολαμβάνω το κάθε τι μικρό και καθημερινό, ξανά και ξανά, σαν να το ζω για πρώτη φορά.

Να πέφτω αλλά αμέσως να χαμογελώ φωνάζοντας "είμαι καλά!".

Να ενθουσιάζομαι με κάτι τόσο μαγικό όσο ένα χαντζαπλάστ.

Να είμαι ξεκάθαρος στο τι μου αρέσει και τι όχι αλλά παρόλα αυτά να έχω την τόλμη να δοκιμάσω (και ας είναι η εκατοστή φορά που τρώω ντομάτα απλά για να επιβεβαιώσω ότι δεν μου αρέσει).

Να είμαι ο εαυτός μου.

Αχ, πόσο θα 'θελα μια μέρα να σου μοιάσω....

Θα μεγαλώνω, θα μεγαλώνω μ' έναν κόμπο στο λαιμό 

Που κάποτ' έλεγα τον κόσμο πως θ' αλλάξω 

Μα μεγαλώνοντας αλλάζω εαυτό 

Και πόσο θα ’θελα μια μέρα να σου μοιάσω

Θα μεγαλώνεις, θα μεγαλώνεις μες στη ζωή να πολεμάς 

Θα μεγαλώνεις και τον κόσμο θα αλλάζεις 

Θα μεγαλώνω και θυμό μη μου κρατάς 

Που κάθε μέρα λίγο λίγο θα μου μοιάζεις

ανδριάνα

ΥΓ. Οι στίχοι προέρχονται από το τόσο όμορφο και συγκινητικά αληθινό τραγούδι της Ρίτας Αντωνοπουλου "Μεγαλώνω" που άκουσα μέσω του φίλου Γιώργου -musicspins.