Κορωνο-απομόνωση Μέρος #1

Στην αρχή δεν ήξερες πώς να αντιδράσεις. Τα νέα όμως ήταν σοκαριστικά και τα κρούσματα άρχισαν να σε πλησιάζουν. Ακόμα όμως αισθανόσουν ασφαλής. Πήγαινες κανονικά στη δουλειά, παρακολουθούσες τις εξωπραγματικές εξελίξεις στην μακρινή Κίνα, διατηρούσες την ψυχραιμία και την αισιοδοξία σου, συναντούσες φίλους, μιλούσες συνέχεια με τους δικούς σου στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου και ζύγιζες πληροφορίες - αντιδράσεις - προτάσεις - σενάρια.

Ώσπου τα κρούσματα χτύπησαν και τη δική σου χώρα, τη δική σου πόλη και από τη μια μέρα στην άλλη έχασες τη γη κάτω από τα πόδια σου. Και έπρεπε από το πουθενά να δημιουργήσεις μια νέα ρουτίνα, μια νέα πραγματικότητα. Από το μηδέν. Το ίδιο σκηνικό για όλους. Μικρούς, μεγάλους, Έλληνες, Ελβετούς, φοιτητές, ανέργους, οικογενειάρχες και singles. Χωρίς σχολείο λοιπόν ο μικρός, χωρίς γραφείο οι μεγάλοι. Όλη η οικογένεια 24/7 στον ίδιο χώρο (που ευτυχώς αγαπάς!) προσπαθώντας να ανταπεξέλθει σε όλα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έλα όμως που συμβαίνει! Και η πρώτη εβδομάδα πέρασε αναγνωριστικά. Πώς θα αντιδράσει ο μικρός; Θα κοιμηθεί καθόλου το μεσημέρι ώστε να προχωρήσουμε εμείς τις δουλειές μας; Θα καταλάβει τον περιορισμό αυτόν; Πώς θα τον επηρεάσει; Πώς θα γίνουν όλα αυτά τα conference calls; Γιατί όλοι αγοράζουν χαρτί υγείας; Μήπως να αγοράσω και εγώ; Και τόσα αντισηπτικά; Γιατί τέτοιος πανικός; Έχουμε αρκετά μακαρόνια; Μαρκαδόρους; Να περπατήσουμε ως τη λίμνη ή είναι παράτολμο;

Έτσι, η δική μας πρώτη εβδομάδα που ξεκίνησε εκεί στα μέσα Μαρτίου προχώρησε με γνώμονα το ένστικτο. Go with the flow. Χωρίς προκαθορισμένο πρόγραμμα. Μα πώς να προγραμματίσεις και τι όταν αυτό που καλείσαι να αντιμετωπίσεις είναι τόσο πρωτόγνωρο; Και η ημέρα ξεκινούσε κλασικά εκεί κατά τις 06.00-07.00 με το ξύπνημα του μικρού αλλά αυτή τη φορά χωρίς βιασύνη. Και για πρώτη φορά, το οικογενειακό μας πρωϊνό θεσπίστηκε και για τις καθημερινές. Στρώναμε λοιπόν τραπέζι και ετοιμάζαμε τα δημητριακά μας και τις μαρμελάδες. Και ήδη από τις 08.00 είμασταν και οι δύο ενήλικες online στους υπολογιστές. Και μέχρι τις 09.30-10.00 ισορροπούσαμε μεταξύ emails, παιχνιδιών με τον μικρό εναλλάξ, σπιτικών δουλειών, ώσπου να ανοίξει η τηλεόραση και να ηρεμήσει το σπίτι για μία ώρα περίπου (έκτακτες καταστάσεις καλούν έκτακτες λύσεις!), με τον μικρό να παρακολουθεί τα paw patrols του και εμείς να τρέχουμε για τα online meetings και τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις. Μα πείνασε κιόλας; Αμ πώς! Αφού στον παιδικό σταθμό το μεσημεριανό σερβίρεται στις 12.00, όπως και στις δουλειές μας άλλωστε, αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχουν εστιατόρια και μάγειρες. Γρήγορα για μαγειρικές λοιπόν εκεί κατά τις 11.30 ώστε να φάμε και ιδανικά (όταν ο καιρός και η δουλειά το επέτρεπε) να βγούμε ο ένας γονιός με τον μικρό για "προαυλισμό". Περπάτημα έως τη λίμνη, πατίνια, ήλιο, τρέξιμο, ξέπιασμα, φύση, ησυχία. Αχ, ανάσες! Και άνθρωπο δεν συναντούσαμε αλλά τα αντισηπτικά μας τα είχαμε. Better safe than sorry. Και ιδανικά, στην επιστροφή κοιμόταν ο μικρούλης για καμιά ώρα (ή όχι) κατά τη διάρκεια της οποίας, υπό τη συνοδεία καφέ και merienda, συνεχίζαμε τις δουλειές μας. Και όταν ξυπνούσε, για τις επόμενες 2-3 ώρες πηγαινοερχόμασταν πάλι μεταξύ υπολογιστών, παιχνιδιών, φρούτων (ώρα για το gouter), Σούμο και μαγειρικής μέρους #2 για το βραδινό. Πόσο φαγητό; Πόση μαγειρική; Πόσα πιάτα και κατσαρολικά; Πόσο καθάρισμα; Και αισίως τελείωνε η εργασιακή μας ημέρα κάποια στιγμή (!) και μπορούσαμε να αφεθούμε εξ' ολοκλήρου στο παιχνίδι και τα lego και τις παιδικές ταινίες και τα ποδόσφαιρα και τα αυτοκινητάκια μέχρι τον βραδινό ύπνο. Και φτου και από την αρχή.

Και οι βιντεοκλήσεις γέμισαν τα μικρά μας διαλείμματα, και τα μηνύματα πήραν φωτιά στα γκρουπ φίλων από όλο τον κόσμο. Και σαν να αναζητούσαμε λίγη σοκολάτα παραπάνω και λίγο ήλιο ακόμα. Σαν να χρειαζόμασταν ένα επιπλέον χάδι για να αντέξουμε και να "παριστάνουμε" ότι δεν συμβαίνει κάτι. Συνέβαινε όμως σε όλα τα επίπεδα. Και δεν ήταν όλα αρνητικά καθώς μες στη δύνη των εξελίξεων κατορθώσαμε και αφεθήκαμε για να δούμε πού θα μας βγάλει. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο όταν έχεις 24/7 τον αγνό ενθουσιασμό ενός τετράχρονου που νοιώθει το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου μόνο και μόνο επειδή έχει τους γονείς του εκεί! Και έτσι, τα πήγαμε περίφημα. Πόση υπομονή και ευελιξία και προσαρμοστικότητα και φαντασία κρύβαμε μέσα μας. Και ένα μέρος μας απολάμβανε αυτό το home office και ας μας στερούσε τόσα. Μας προσέφερε άλλα όμως. Και η επιστροφή στην πρότερη "κανονικότητα" φάνταζε αδύνατη κάποιες φορές. Φυσικά τη λαχταρούσαμε αλλά με κάποιες προσαρμογές ει δυνατόν.

In the rush to return to normal,

use this time to consider

which parts of normal

are worth rushing back to.

Dave Hollis

Και αφού πέρασαν οι πρώτες ημέρες και εβδομάδες, και είδαμε τι λειτουργεί και τι όχι, πού χρειάζεται να επιμείνουμε και πού να αφεθούμε, αρχίσαμε να εμπλουτίζουμε λίγο το πρόγραμμα, παραμένοντας πάντα εντός. Προκειμένου η έξοδος από την εποχή του κορωνοϊού να μη μας βρει +20 κιλά, ληθαργικούς, με τάσεις κατάθλιψης και εθισμό στη σοκολάτα και τον καφέ, μάλλον έπρεπε να λάβουμε κάποια μέτρα. Λίγη γιόγκα το πρωί, καμιά μάσκα ομορφιάς (από αυτές που στοιβάζονταν μήηηνες στο ντουλάπι), κάποιο online δημιουργικό course, γράψιμο, διάβασμα, επικοινωνία, ταινίες, παρατήρηση, ενδοσκόπηση, crafts. Όλα με αγάπη και υπομονή και κατανόηση. Πρώτα προς τους εαυτούς μας και μετά προς τους γύρω. Γιατί όλοι χρειαζόμαστε λίγο άφημα παραπάνω αυτό το διάστημα, και κατανόηση και μάλλον και εκείνο το επιπλέον σοκολατάκι. Και μέρα - μέρα να δούμε πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε ακόμα καλύτερα, να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας, να την εμπλουτίσουμε και να βγούμε από αυτήν την περιπέτεια ει δυνατόν σοφότεροι, πιο αγαπημένοι και ενωμένοι. Αμήν. Αισίως, "επιβιώσαμε" (εντός και εκτός εισαγωγικών) 3 εβδομάδες κατ' οίκον και μπήκαμε ολοταχώς στην 4η.

Bon courage mes amis!

ανδριάνα

ΥΓ. Όλα αυτά, με δεδομένη βέβαια τη δική μας και των δικών μας ανθρώπων καλή υγεία και την τύχη να μπορούμε να διατηρήσουμε την εργασία μας στο ακέραιο.