But first be ... a mother!

Σας έχω πει ότι στο νέο μου τμήμα επτά συνολικά ατόμων, είμαι η μόνη γονέας; Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι είναι νεότεροι αλλά και αυτοί  που διανύουν την δεκαετία των 30+ είναι άτεκνοι, οι περισσότεροι και ανύπαντροι. Και ξέρετε ΠΟΣΟ δύσκολο είναι αυτό; Είναι τόσο διαφορετικές οι πραγματικότητές μας! Οι προτεραιότητές μας! Ηθελημένα αλλά και "αναγκαστικά". Όταν εκείνοι λοιπόν τρέχουν από φεστιβάλ σε φεστιβάλ και πετάγονται στο Τορίνο για shopping, εγώ τρέχω από παιδότοπο σε παιδότοπο και βάζω τον Στεφανάκο για ύπνο κάθε βράδυ στις 20.00. Και δεν είναι αυτά που ζηλεύω, γιατί ευτυχώς τα έχω ζήσει και τα έχω απολαύσει... και ακόμα τα ζω όσο και όποτε μπορώ. Είναι η ελευθερία όμως που έχουν, η πολυτέλεια, να ζήσουν στο 100% αυτά που έχει να τους προσφέρει αυτή η εταιρεία και να δημιουργήσουν δεσμούς. Και θα σας εξηγήσω.... 

Όπως σε όλες τις εταιρείες, πόσο μάλλον σε αυτήν που αριθμεί μερικούς χιλιάδες υπαλλήλους και δεκάδες (μπορεί και εκατοντάδες) τμήματα σκορπισμένα σε 14 ορόφους, είναι τόσο σημαντικές οι προσωπικές σχέσεις. Για να ενσωματωθείς, για να κατανοήσεις, για να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις, για να μπεις στο κλίμα, για να ακολουθήσεις, για να γίνεις μέρος της ευρύτερης ομάδας, για να γίνεις ωφέλιμος, για να εργαστείς αποτελεσματικά. Είναι όλα τόσο πολύπλοκα, γραφειοκρατικά και απρόσωπα μέχρι να βάλεις ένα πρόσωπο πίσω από κάθε αρμοδιότητα. Έτσι, σιγά - σιγά, όλα γίνονται πιο απλά, οι συνεργασίες πιο εύκολες, οι ημέρες πιο ενδιαφέρουσες και η δική σου συμβολή σημαντικότερη. Έτσι, ενώ εγώ περιμένω εναγωνίως το email από το marketing, ο συνάδελφος Χ έχει απλά λάβει όλη την πληροφορία από τον φίλο Ψ ενώ έπιναν μπύρες. Και ενώ εγώ κάθομαι σε ένα γραφείο "παλεύοντας" με τις διαδικασίες και τα εργαλεία, η συνάδελφος Κ απλά πίνει καφέ στη βεράντα προχωρώντας παράλληλα τα projects της με τους φίλους - συναδέλφους. 

Πώς λοιπόν ενσωματώνεσαι και δημιουργείς τον δικό σου κύκλο συναδέλφων; Με τις "εξωσχολικές" δραστηριότητες! Ποτά τις Παρασκευές μετά τη δουλειά, paintball νωρίς το απόγευμα, farewell parties για όλους όσους μετακινούνται, ladies night στο σπίτι της μιας συναδέλφου, σινεμά στην πρεμιέρα της τάδε ταινίας, συναυλίες από τα συγκροτήματα της εταιρίας, μαθήματα μαγειρικής, yoga στις 07.30, spinning στις 19.00 και ούτω καθεξής. Και κάθε φορά που λαμβάνω μια τέτοια πρόσκληση, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Γιατί γνωρίζω εξαρχής ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ ούτε το 20%. Γιατί αν τις αποδεχτώ σημαίνει ότι 1. δε θα δω καθόλου τον Στεφανάκο για εκείνη την ημέρα και 2. θα επωμιστεί ο συνοδοιπόρος όλες τις γονικές ευθύνες. Και βεβαίως γίνεται, αλλά όχι συχνά. Γιατί και μου λείπει ο Στέφανος αλλά και δε θέλω να επιβαρύνω κάθε λίγο και λιγάκι τον συνοδοιπόρο. Με αποτέλεσμα, στους 3+ εργασιακούς μήνες να έχω αποδεχτεί συνολικά 3 τέτοιες προσκλήσεις: μία κατά τον πρώτο μήνα άφιξής μου που βγήκαμε ως "νέα ομάδα" για ποτό μετά τη δουλειά (και βεβαίως αναχώρησα πρώτη γιατί συν της άλλης μένω και 75χλμ μακριά!), άλλη μία όταν μας κάλεσε στο νέο του σπίτι ένας από τους συναδέλφους και μία τρίτη όταν η διπλανή διευθύντρια κάλεσε μια ομάδα κοριτσιών για ένα make-up workshop σπίτι της. Και να σκεφτείτε ότι μόνο για αυτές τις 2 εβδομάδες που διανύουμε, οι προσκλήσεις είναι ήδη 4 (το λες και θετικό) και σίγουρα θα ήταν 6 και 8 αν ήμουν και εγώ πιο δραστήρια και συμμετείχα σε περισσότερες. 

Θυμάστε το επεισόδιο των Friends που έχει ξεκινήσει η Rachel σε μια νέα δουλειά και η συνάδελφός της με την διευθύντρια κάνουν συχνά διαλείμματα για να καπνίσουν και αυτή, νοιώθοντας ότι μένει απέξω ενώ οι άλλες δύο έρχονται όλο και πιο κοντά, αρχίζει να παριστάνει ότι είναι καπνίστρια; Ε, κάπως έτσι νοιώθω και εγώ. Και σίγουρα κάπως έτσι νοιώθει και ο συνοδοιπόρος που απορρίπτει αντίστοιχα πολλές προτάσεις για τους ίδιους, είμαι βέβαιη, λόγους. Και εννοείται τα πράγματα θα ήταν κάπως ευκολότερα αν μέναμε πιο κοντά στη δουλειά ή αν είχαμε μία σταθερή βοήθεια για τον μικρό. Προς το παρόν όμως αυτά είναι τα δεδομένα μας και με αυτά πορευόμαστε.

ανδριάνα