ἕν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα

Πόσο σπουδαίο είναι να γνωρίζουμε όσα γνωρίζουμε, αλλά και όσα ΔΕΝ γνωρίζουμε! Πόση υπευθυνότητα κρύβει η απόφαση ενός επαγγελματία να αναζητήσει περαιτέρω βοήθεια αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς (που προφανώς έχουμε όλοι) των γνώσεων και των ικανοτήτων του ώστε τελικά να παρθεί η όσο το δυνατόν σωστότερη και πιο ολοκληρωμένη απόφαση. Πόση, από την άλλη, ωριμότητα και σοφία κρύβει ο άνθρωπος που απευθυνόμενος στον επαγγελματία έχει την ικανότητα να αφήσει τους εγωισμούς και τις πληροφορίες του καφενείου και να αφεθεί πραγματικά στον ειδικό και στις γνώσεις που έχει μοχθήσει να αποκτήσει στο επάγγελμά του.

Αυτά τα δύο στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την ασθένεια του μικρού μας Στέφανου και τις 2 μας επισκέψεις στο νοσοκομείο. Μετά από 3-4 ημέρες υψηλού πυρετού πραγματοποιήσαμε την πρώτη επίσκεψη όπου περιγράψαμε με λεπτομέρεια στην παιδίατρο του νοσοκομείου τα συμπτώματά του. Εκείνη τον εξέτασε, μας ενημέρωσε ότι όλα δείχνουν καθαρά και υγιή (αυτιά, λαιμός, πνεύμονες κτλ) οπότε περιοριζόμαστε στα αντιπυρετικά και ανανεώνουμε το ραντεβού μας σε 2 ημέρες. Παρασκευή λοιπόν πραγματοποιούμε τη δεύτερη επίσκεψή μας και αυτή τη φορά ήταν ένας άλλος παιδίατρος. Η δική μας πληροφόρηση σχετικά με την κατάσταση του ασθενούς πάνω - κάτω η ίδια. Η αντιμετώπιση όμως του γιατρού τόσο, μα τόσο διαφορετική! Γιατί καταλάβαινες ότι δεν τον ενδιέφερε να κάνει απλά τις ερωτήσεις που είχε η λίστα και να προχωρήσει, αλλά επεξεργαζόταν κάθε πληροφορία και προσπαθούσε να εμβαθύνει. Και όταν μετά από ενδελεχή εξέταση δεν μπόρεσε να δει κάτι στα αυτιά (που εμείς υποπτευόμασταν ότι από εκεί πηγάζει η ασθένεια) δεν έβαλε μπροστά τα πτυχία του και τον εγωισμό του και την ψευτο-υπερηφάνεια του, αλλά μας εξήγησε ότι για να είναι 100% σίγουρος θα χρειαστεί να τον εξετάσει τον μικρό και ο διευθυντής της παιδιατρικής μονάδας. Και έτσι και έγινε. Και ο διευθυντής μπόρεσε να εντοπίσει υγρό στο αυτί το οποίο κρυβόταν καλά. Και έτσι ξεκίνησε η θεραπεία που είχε άμεσα, θετικά αποτελέσματα.

Από την απέναντι όχθη, εμείς οι ασθενείς ή οι πελάτες -ανάλογα σε ποιους επαγγελματίες απευθυνόμαστε. Εμείς που καταφτάνουμε με ένα κεφάλι γεμάτο εικασίες και ιστορίες του καφενείου και τι έπαθε το εγγόνι της γειτόνισσας και ένα σνομπισμό για τον εκάστοτε επαγγελματία που οποίου οι γνώσεις προφανώς απέχουν παρασάγγας από τις δικές μας. Γιατί άλλωστε τότε να χρειαζόμασταν τα φώτα του αν γνωρίζαμε ήδη τις απαντήσεις; Έτσι, φίλοι και συγγενείς που ούτε καν είχαν δει τον Στέφανο όλη αυτή την εβδομάδα, που δεν έχουν καμία ουσιαστική γνώση της ιατρικής, μας φόρτωναν με άγχος και θυμό και φωνές για τους "άσχετους ελβετούς γιατρούς" και το ελβετικό σύστημα και και και. Για πράγματα πάνω στα οποία εμείς δεν ασκούσαμε κανέναν έλεγχο και σαν γονείς απλά μας βάραιναν. Γιατί είναι δύσκολο -εν τέλει- να αποδεχτείς την ασχετοσύνη σου (συγγνώμη αλλά ναι!) σε μία σειρά θεμάτων, και με αφετηρία αυτή να προσπαθήσεις με σοβαρότητα να ενημερωθείς και να μορφωθείς από τους ειδικούς. Γιατί είναι δύσκολο -εν τέλει- να ξεφύγεις από τη νόρμα της χώρας, της κουλτούρας, της οικογένειας και να εξετάσεις πώς διαχειρίζονται τις ίδιες καταστάσεις άλλες χώρες, κουλτούρες, οικογένειες. Δεν χρειάζεται να αποδεχτείς τίποτα που δεν σου ταιριάζει, μπορείς όμως να έχεις ανοιχτά αυτιά, χωρίς προκαταλήψεις, και να εξετάσεις τις διαφορετικές προσεγγίσεις και ίσως να αναθεωρήσεις. Ούτε εμένα μου ταιριάζει το ελβετικό σύστημα υγείας και η ελβετική νοοτροπία 100% αλλά σίγουρα δεν μου ταιριάζει 100% και η ελληνική! Οπότε όλα αυτά τα χρόνια που ζούμε στην Ελβετία, προσπαθούμε να συνδυάσουμε τα καλά των δύο αυτών "κοσμοθεωριών", να προσαρμοστούμε όσο καλύτερα μπορούμε σε όσα είναι δεδομένα και να δημιουργήσουμε το δικό μας μείγμα. Είναι και αυτό αναγκαίο κομμάτι της ευελιξίας και προσαρμοστικότητας η οποία απαιτείται όταν ζεις σε μια χώρα που δεν είναι η μητρική σου. Είναι και αυτό ένα μέρος της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος.

Αυτά. Τα είπα και ησύχασα.

ανδριάνα

ΥΓ. By the way, και ο έλληνας παιδίατρος που μιλήσαμε τηλεφωνικώς μας παρότρυνε να κάνουμε ακριβώς τα ίδια! Να και μία ανακουφιστική σύμπνοια!