How we spend our days...

“How we spend our days is how we spend our lives.”

Αυτό διάβασα και ένα λαμπάκι άναψε. Αυτό της συνειδητοποίησης και της υπενθύμισης. Για αυτή τη φοβερή και τρομερή δύναμη της συνήθειας, και της ρουτίνας, και της καθημερινότητας. Ναι, διακόπτεται από τα "μεγάλα" και "σημαντικά" και σπάνια, όπως τους γάμους και τις γεννήσεις και τους αποχωρισμούς και τις μεταναστεύσεις και τους χωρισμούς και τους έρωτες και και και. Αλλά όλο το υπόλοιπο, αυτό το 90% της ζωής μας, είναι αυτή η ρουτίνα. Αυτή που συνηθίζουμε να κακολογούμε, να απεχθανόμαστε, να κατηγορούμε. Αυτή που φταίει για την κούρασή μας, και την βαρεμάρα μας, και την αναποτελεσματικότητά μας. Αυτή που φέρνουμε στα χείλη ως την πιο εύκολη δικαιολογία για το πώς παχύναμε, πώς δεν αθλούμαστε, πώς δεν συναντιόμαστε, πώς δεν διαβάζουμε, πώς δεν ταξιδεύουμε. "Το πρόγραμμα είναι φουλ". "Άστα, πήζω". Με τι γεμίζει όμως αυτή η ρουτίνα; Γιατί με αυτό που γεμίζουμε τη μία ώρα, τη μία ημέρα, θα γεμίσει και τη μία εβδομάδα, και τον ένα μήνα, και τον ένα χρόνο και ... σωστά μαντέψατε, και τη μία -ολόκληρη- ζωή μας! Τη δική μας ζωή. Αυτή που εμείς μετράμε στις λίγες και σπάνιες στιγμές ενώ αυτή κυλά μέσα από τις καθημερινές και ασήμαντες. Άλλωστε ποιος κρίνει την σπουδαιότητα -ή μη- μιας στιγμής ή μιας εμπειρίας.

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο αντίστοιχης φιλοσοφίας, με έναν "προκλητικό" τίτλο του τύπου "δεν περνώ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου". Για να εξηγήσει σε όσους έκαναν τον κόπο να προχωρήσουν στην ανάγνωσή του, ότι απλά περνάει χρόνο. Τελεία. Ούτε ποιοτικό ούτε τίποτα. Γιατί ποιος κρίνει αν είναι ποιοτικός ο χρόνος αυτός, η συγκεκριμένη δραστηριότητα ή μη; Πόσο μάλλον όταν τον μοιράζεσαι με μικρά ανθρωπάκια που θεωρούν υπέρτατη χαρά (το δικό τους peak της ημέρας!) να τσαλαβουτήσουν με τις γαλότσες στις λιμνούλες της βροχής και ίσως αντιμετωπίσουν με άκρα βαρεμάρα το "θεαματικό" μουσείο που επισκεφθήκατε οικογενειακώς ως την "ποιοτική" στιγμή του σαββατοκύριακού σας. Ποιος βάζει ταμπελάκια και ποιος ζυγίζει τις εμπειρίες; Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετρά είναι πού και πώς και με ποιους περάσαμε αυτή τη μία ημέρα. Τι συναισθήματα ανταλλάξαμε, τι μοιραστήκαμε, τι μάθαμε, πόσο αγκαλιάσαμε και πόσο χαμογελάσαμε. Και αυτό συσσωρεύεται και δημιουργεί ένα θετικό ή ένα αρνητικό πρόσημο. Και αυτό λέγεται ζωή. 

Είναι ωραία τα μεγάλα και τα σπάνια, ακριβώς επειδή είναι σπάνια. Δεν πηγαίνεις διακοπές κάθε μήνα ούτε παντρεύεσαι κάθε χρόνο ούτε αλλάζεις δουλειά κάθε εβδομάδα. Αλλά ωραία θα έπρεπε να είναι και όλα τα ενδιάμεσα. Ή τουλάχιστον να προσπαθούμε να εμποτίζουμε με ενέσεις χαράς και δημιουργικότητας κάθε ημέρα μας. Είναι τόσο εύκολο να παγιδευόμαστε σε όσα δεν ελέγχουμε, σε όσα μας βαραίνουν, σε όσα μας γεμίζουν το χρόνο αλλά όχι τη ψυχή. Στις υποχρεώσεις και στις έγνοιες. Αλλά η ζωή περνά. Και ξαφνικά ξυπνάς 30 και 40 και 50. Και σου έρχεται για babysitting μία Gabrielle που είναι 18 και θα μπορούσε να είναι κόρη σου (ω ναι!) αλλά εσύ την αισθάνεσαι συνομήλικη!! Περνάει η ζωή κάτω από τις στοίβες των υποχρεώσεων και τα ξεφυσήματα και τα πρέπει. Πόσα θα κάναμε διαφορετικά αν είμασταν τώρα η 18χρονη Gabrielle; Στερνή μου γνώση.... Δεν είναι όμως ώρα για τέτοια. Είναι ώρα για δράση.

Πώς λοιπόν περνάτε εσείς τις ημέρες σας;

ανδριάνα