Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω

Και να, πώς τα φέρνει έτσι η τύχη, και πάντα πέφτω σε παλαιότερα άρθρα που έχω ξεχάσει μεν, έχουν τόσα να μου πουν και να μου υπενθυμίσουν δε. Κατεβαίνοντας λοιπόν στις σελίδες του lifelikes τις προάλλες, αυτή ήταν η προτεινόμενη ανάρτηση: Δεν είμαι εγώ. Και την διάβασα. Και την ξαναδιάβασα. Και ανάμεσα στις γραμμές διέκρινα την κούραση, την μικρή απελπισία, την κραυγή για βοήθεια. Τα διέκρινα, τα θυμήθηκα και τα ξανα-έζησα. Γιατί ενώ ήταν μέρος της ζωής μου για μήνες (μην πω χρόνια), ξεχνάμε τόσο εύκολα, στρογγυλεύουμε τις εμπειρίες, τις απλουστεύουμε, τις βελτιώνουμε καθώς περνάει ο καιρός. Και ενώ και τώρα νοιώθω κούραση και ότι έχω τόσα που θέλω αλλά δεν έχω το χρόνο ή τη δυνατότητα να κάνω, νοιώθω -ευτυχώς- ότι απέχω έτη φωτός από τους τόσο ισοπεδωτικούς πρώτους μήνες της μητρότητας. Που δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα. Που ήμουν με 2-3 ώρες ύπνο επί εβδομάδες! Που είμασταν οι δυό μας επί ώρες, μόνοι, προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε. Που όντως έτρωγα κάτι μπάρες δημητριακών και κανά ψωμί γιατί πού δύναμη και κέφι να μαγειρέψεις για εσένα; Που περπατούσα χιλιόμετρα (στην κυριολεξία) με το καρότσι, παρόλη την κούραση, για να κοιμηθεί -επιτέλους- ο μικρός και να μην κοιμηθώ εγώ αλλά τουλάχιστον να ησυχάσω για λίγο σε ένα παγκάκι αγναντεύοντας τη λίμνη.

Διαβάζοντας μόνο και μόνο τον τίτλο με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Μια στεναχώρια.  Γιατί με θυμάμαι να είμαι έτσι. Να μην μου αρέσω. Να μη νοιώθω αρκετή. Να μη νοιώθω ικανή. Να νοιώθω ότι δεν θα επανέλθω ποτέ! Ότι δεν θα μπω ποτέ ξανά σε εκείνο το τζιν, δεν θα χορτάσω ποτέ ξανά ύπνο, δεν θα βγω ποτέ βόλτα για ποτό, δεν θα ηρεμήσει το μυαλό μου ποτέ, δεν θα κάνω ξανά κάτι για εμένα. Και θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πάω στην τότε ανδριάνα και να την σφίξω δυνατά και να μην την αφήνω. Να της εξηγήσω ότι έχει δίκιο. Ότι είναι πολύ δύσκολο. Ότι είναι εξοντωτικό. Ότι πρέπει να ζητά περισσότερη βοήθεια. Πρέπει να μιλάει πιο πολύ. Πρέπει να είναι πιο επιεικής με τον εαυτό της. Να αφήνει κάποια πράγματα απλά να περνούν. Να της πω ότι όλα θα στρώσουν. Όλα. Όχι εκ θαύματος αλλά χάρις στις επίμονες προσπάθειές της νυχθημερόν. Χάρις στην υπομονή της, την αγάπη της, την θετικότητά της. Και ότι όταν τα πολλά περάσουν, θα βγει τόσο πιο δυνατή, τόσο πιο ανεξάρτητη, τόσο πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο -και τον "αδίστακτο" Στέφανο. Να την διαβεβαιώσω ότι έχει τόση αγάπη γύρω της. Ότι όλες οι θυσίες, όλα τα άυπνα βράδια, όλες οι αγκαλιές παρηγοριάς δεν είναι εις μάτην. Ότι χωρίς όλα αυτά ίσως ο Στεφανάκος να μην ήταν αυτό που είναι σήμερα. Να της πω ότι την αγαπώ και την θαυμάζω. Και ότι πιο ξεκούραστες, πιο γαλήνιες, πιο δημιουργικές, πιο κεφάτες ημέρες έρχονται. Αρκεί να αντέξει, να επιμείνει και να κοιτά μπροστά.

Δεν μπορώ όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μπορώ όμως να κρατήσω τα ανεκτίμητα μαθήματα της μητρότητας. Αυτής της μοναδικής συνθήκης όπου ένα τόσο δα πλασματάκι γίνεται ο κόσμος σου όλος, παραγκωνίζοντας όλα όσα ήξερες - ποθούσες - είχες ανάγκη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπορώ να δω τα λάθη και να μάθω από αυτά. Μπορώ να δω τις επιτυχίες και να μάθω και από αυτές. Πόσο μακριά έχουμε αλήθεια φτάσει μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια! Και ο Στέφανος, και ο συνοδοιπόρος και εγώ, αλλά και οι 3 ως οικογένεια. Και ναι, είναι σίγουρα πιο εύκολο όσο μεγαλώνει ο μικρός, όχι όμως χωρίς την καθημερινή αφοσίωση, την αγάπη, την υπομονή, την ενσυναίσθηση, το κέφι των γονιών. Στερνή μου γνώση.... Πόσο διαφορετικοί γονείς θα είμασταν με την σημερινή μας γνώση! Ίσως για αυτό όλα φαντάζουν πιο εύκολα στο δεύτερο παιδί. Γιατί ξέρεις ότι όλα θα φτιάξουν. Έχεις διαβάσει και τις επόμενες σελίδες του βιβλίου και δεν έχεις πια αυτή την αγωνία. Ξέρεις ότι οι κόποι σου θα αποδώσουν καρπούς και αργά ή γρήγορα θα έρθουν και τα ήσυχα βράδια και η δημιουργικότητα και η γαλήνη. 

ανδριάνα
μαμά 2 ετών, 4 μηνών και 10 ημερών