Τι έκανες όλη την ημέρα;

Και τι έκανες όλη την ημέρα; Ευτυχώς δεν με ρωτά κανείς. Δυστυχώς όμως ρωτώ εγώ τον εαυτό μου ίσως πιο συχνά απ' ότι θα έπρεπε. Και τις ημέρες που απλά νοιώθω ότι δεν έχω κάνει κάτι "χρήσιμο", με πιάνουν τύψεις. Αχ αυτή η τελειομανία. Αυτή τη φορά χτυπά σε συνδυασμό με αυτό το αίσθημα χρησιμότητας που με κυριεύει. Παρθένος βλέπετε. Αυτές τις ημέρες λοιπόν, απλά ξεχνάω όλα αυτά που έχουν περάσει και που ίσως πλέον τα φέρνω εις πέρας με μία σχετική ευκολία. Τις ώρες δηλαδή που πέρασα με τον μικρό δημιουργικά, ελαχιστοποιώντας τις γκρίνιες και τα κλάμματα και μεγιστοποιώντας παράλληλα τη χαρά. Που σημαίνει, τις ώρες που πέρασα διαβάζοντας 15 βιβλία, τρέχοντας πίσω από μία μπάλα, κυνηγώντας ένα μπαλόνι, ζωγραφίζοντας λουλούδια, κολλώντας 25 αυτοκόλλητα, μιλώντας στον ιπποπόταμο, αλλάζοντας πάνες (με υψηλές διαπραγματεύσεις), κόβωντας νύχια, παρηγορώντας τον που χτύπησε, εξηγώντας του τι και πώς και γιατί ξανά και ξανά..... Ενώ παράλληλα έπρεπε και να μαγειρέψω για τον Στέφανο (αν είμαι τυχερή και για εμένα) ώστε να φάμε το μεσημέρι, να τον κοιμίσω (δεν το λες και εύκολη υπόθεση), ώστε να έχω αυτή τη μία πολυπόθητη ώρα ώστε να μπω στα social media για να κάνω τα επαγγελματικά updates, να μπω στο lifelikes για τα προσωπικά updates, να πλύνω τα του νεροχύτη καμιά δεκαριά φορές, να σκουπίσω τα απομεινάρια του Στέφανου άλλες τόσες (ψωμιά και σταφίδες παντού!), να πιω έναν καφέ (woohoo!) και να ακούσω το "μαμά!" -που σημαίνει ότι ξύπνησε- και να ξαναξεκινήσουμε πάλι από την αρχή (ευτυχώς με 3 απογεύματα ελεύθερα!). Βάλτε και όλες τις βόλτες και τα πατίνια και τις βουτιές και τις τσουλήθρες και τις εξωτερικές δουλειές, όλα υπό τη συνοδεία ενός νηπίου. Βαθμός δυσκολίας: 9.

Και είναι αυτό που διάβαζα πρόσφατα και σε ένα αντίστοιχο άρθρο. Ότι φτάνει το απόγευμα, επαναενώνεσαι με το έταιρον ήμιση και μετά από όοοολα αυτά και όλη αυτή την κούραση (σωματική και ψυχική), στην ουσία δεν έχεις τίποτα να απαντήσεις στο "πώς ήταν η ημέρα σου;". Τι να εξιστορήσεις.... τα ρύζια που μάζευες από το πάτωμα, τα γέλια που κάνατε με τον μικρό στο κρεβάτι, τις διαπραγματεύσεις ώστε να φάει το ψάρι (που χτες λάτρευε αλλά σήμερα απεχθάνεται), τις βιντεοκλήσεις με τις γιαγιάδες και το κυνήγι θησαυρού για να βρεθεί για εκατοστή φορά η πιπίλα; Τίποτα άξιο συζήτησης και ανάλυσης. Έτσι, αδίκως, δημιουργείται αυτή η αίσθηση της μη-εκπλήρωσης. Σαν να κάνεις γύρους γύρω από τον εαυτό σου χωρίς να πηγαίνεις πουθενά, χωρίς να παράγεις κάτι. Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί αυτοί οι γύροι είναι που δημιουργούν αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπο του μικρού Στέφανου, αυτή την ικανοποίηση στον συνοδοιπόρο που μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο με τα του σπιτιού, και αυτή τη γαλήνη σε εμένα ότι κάπως όλα είναι τελικά οκ. Αυτοί οι γύροι είναι που διασφαλίζουν τα ξέγνοιαστα βράδια και σαββατοκύριακα, χωρίς εκκρεμότητες, γιατί όλες έχουν τακτοποιηθεί. Και ναι, τίποτα δεν είναι στην εντέλεια. Αλλά όλα είναι good enough! Ενίοτε, με μια επιπλέον προσπάθεια και όρεξη, μπορεί να αγγίξουμε και αυτή την "εντέλεια" (τακτοποιώντας -επιτέλους- τον ξενώνα ενόψει μια άφιξης ή μαγειρεύοντας κάτι special έτσι απλά επειδή το λιγουρεύτηκες). Όλες τις άλλες φορές, διατηρούνται όλα σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Τέτοιο που να μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε το σπίτι μας αλλά και εμάς, τον ελεύθερό μας χρόνο, τους φίλους μας.

Στην υγειά λοιπόν της ισορροπίας και των μαμάδων που μένουν σπίτι και γεμίζουν με φροντίδα τις ώρες τους.
ανδριάνα