Μήνας ♥24

Στέφανος ετών 2. Και όλες αυτές τις ημέρες σκέφτομαι τι να σας (πρωτο)γράψω ώστε να σας μεταφέρω τι παιδί έχει γίνει, και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Να σας πω λοιπόν ότι κατ' αρχάς είναι ένα παιδί πλέον. Παιδί ανεξάρτητο και με χαρακτήρα. Παιδί με άποψη και προτιμήσεις. Παιδί δραστήριο και απαιτητικό. Παιδί τρυφερό και χαμογελαστό. Παιδί αξιολάτρευτο (μιλά, βλέπετε, η αντικειμενική μαμά!).

Είναι ένα παιδί λοιπόν ανεξάρτητο. Που θα πάρει το γυάλινο ποτήρι να πιει νερό και απαλά θα σου απομακρύνει το δικό σου χέρι για να πιει μόνος του. Που θα απορρίψει την παιδική καρέκλα για να κάτσει σε κανονική, όπως οι μεγάλοι. Που θα φάει με πιρούνι και κουτάλι και τα χέρια αρκεί να μην του δώσεις το φαγητό εσύ. Που όταν είναι στο πατίνι θα γυρίσει να σε κοιτάξει αν το κρατάς και θα σου κάνει νόημα να το αφήσεις. Είναι ένα παιδί που αγαπά τις νέες περιπέτειες, και εμπειρίες, και προκλήσεις, και γεμίζει με χαρά και αυτοπεποίθηση κάθε φορά που κατορθώνει κάτι καινούργιο. Όταν καταφέρνει να σκαρφαλώσει στη μεγάλη καρέκλα, ή να συμπληρώσει το νέο του παζλ, ή να κουβαλήσει την τσάντα που είναι πολύ "βαιά", ή να ανέβει στην ψηλή τσουλήθρα ή να κατέβει τα σκαλιά χωρίς βοήθεια. Είναι μία τάση του που -η αλήθεια είναι- την ενισχύουμε και εμείς. Γιατί μας αρέσει να δοκιμάζει και να τολμά και να βρίσκει τρόπους ώστε να περάσει και αυτό το "εμπόδιο" (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Έτσι, τα δικά μας "όχι" και "πρόσεχε" είναι λίγα, εκεί που θεωρούμε ότι είναι πραγματικά απαραίτητα. Ίσως για αυτό και σε γενικές γραμμές να τα κατανοεί και να τα ακολουθεί και ο μικρός. 

Είναι ένα παιδί που θέλει να συμμετέχει σε όλα! Στο στρώσιμο του τραπεζιού, στο μάζεμα των ρούχων, στο μαγείρεμα (εννοείται!), στην τακτοποίηση των πιάτων, στις αγορές του σούπερ-μάρκετ, στο πότισμα των λουλουδιών, στη συναρμολόγηση των επίπλων, στην καθαριότητα. Θέλει να είναι μέρος της ζωής μας ότι και αν αυτή περιλαμβάνει. Και τα κάνει όλα με χαρά και κέφι. Γιατί τα κάνουμε μαζί! Είναι λοιπόν ένα παιδί κοινωνικό. Παίζοντας εξίσου απολαυστικά με μικρούς αλλά και με μεγάλους. Φίλοι του είναι η Νινίνα 1,5 ετών αλλά και ο Κώστας 40. Και τους μοιράζει αγκαλιές και φιλιά, και τους παίρνει από το χέρι να τους δείξει το νέο του "βιβίο", και τους φέρνει τις μπάλες για να βάλουν γκολ. Μοναχικό δεν θα τον πεις με τίποτα! Ακόμα και όταν ανακαλύψει κάτι που θα του τραβήξει την προσοχή, μετά από 10 λεπτά θα αναζητήσει εμάς ή τους φίλους του για να το μοιραστεί. Έτσι, από τη μία τα ζούμε όλα μαζί, από την άλλη δεν μας αφήνει ούτε μισή ώρα "ησυχίας". Τον λες λοιπόν και απαιτητικό! Και πεισματάρη! Δεν σταματά αν δεν βρει το τάδε βιβλίο που έχει στο νου του ή αν δεν σηκωθεί ο μπαμπάς του να παίξουν μπάλα. Σου πιάνει το δάχτυλο και σε τραβά με όλη του τη δύναμη! Ή απλά αρχίζει να γκρινιάζει και να κλαψουρίζει.

Είναι ένα παιδί τρυφερό. Πολύ! Όποτε μας βλέπει να αγκαλιαζόμαστε τρέχει και μας αγκαλιάζει από τα πόδια. Και τις τελευταίες εβδομάδες, μέσα στην ημέρα, μας λέει "καλιά" και απλώνει τα χέρια του ώστε να κάνουμε αγκαλιά. Έτσι, αγκαλιά, κάνει και τις γιαγιάδες και τα ξαδέλφια του και τους θείους και τους φίλους από την Ελλάδα αγκαλιάζοντας και φιλώντας το κινητό. Έτσι κάνει και με τους εδώ φίλους. Έτσι κάνει και με εμάς. Μας χαϊδεύει τα μαλλιά, και μας τα ανακατώνει, και γυρνάει με τις ώρες τα δαχτυλίδια στα δάχτυλά μας, και φέρνει τη μύτη του στη μύτη μας, και μας σφίγγει, και μας δίνει φιλιά. Και κάνει νάζια. Χαμογελάει πονηρά, και γέρνει το κεφάλι του και σε κοιτά μες στα μάτια. Μα πώς να του αντισταθείς; Χίλια φιλιά την ημέρα πρέπει να παίρνει. Και τα αξίζει και τα χίλια.

Είναι ένα παιδί δραστήριο! Τρελαίνεται για το "πανίνι" του (πατίνι) και εφόσον ανεβεί δε λέει να κατεβεί. Πάντα με το κράνος που πλέον το βάζει και το βγάζει μόνος του. Και πλέον στέκεται και όρθιος οπότε μάλλον ήρθε η ώρα να αφαιρέσουμε το καθισματάκι. Δεν κάθεται  ήσυχος λεπτό! Τρέχει με τις μπάλες (που πολύ τις αγαπά και η αλήθεια είναι ότι τις διαχειρίζεται εξαιρετικά και με τα χέρια και με τα πόδια), ανεβαίνει στο τρίκυκλο ποδήλατό του και πηγαίνει με την όπισθεν χωρίς καν να κοιτάει, πηδάει από όποιο σκαλάκι βρει, ανεβαίνει όλες τις σκάλες που θα συναντήσουμε, πηδάει στο κρεβάτι για να πέσει στην κοιλιά του μπαμπά του, σκαρφαλώνει στις πλάτες μας και κυνηγάει τα μυρμήγκια. Και στον παιδικό σταθμό έτσι είναι. Τρεις - τέσσερις ώρες non-stop. Και αν το άφηνες επάνω του, θα είμασταν έξω όλη μέρα. "Βότα"! Τρέχει, φέρνει τα παπούτσια του, προσπαθεί να τα φορέσει μόνος (κάποιες φορές τα καταφέρνει), μου δείχνει το "μπουμπάν" (μπουφάν) που κρέμεται, πηγαίνει στην πόρτα και αρχίζει να φωνάζει "βότα"! Και να σας πω, τον καταλαβαίνω! Έτσι είμαι και εγώ! Και όταν ο καιρός είναι καλός και το πρόγραμμά μας το επιτρέπει, περνάμε πολλές ώρες εκτός.

Είναι ένα παιδί ομιλητικό. Πω πω! Το τι λέει βέβαια είναι άλλο θέμα. Γιατί κάποια είναι ελληνικές λέξεις (ολόκληρες, μισές ή απλά παραφρασμένες), κάποιες γαλλικές, κάποιες mix και κάποιες -μάλλον- απλά ακαταλαβίστικες. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να μην συννενοηθείς. Έχει τον τρόπο. Και είναι πολύ εκφραστικός και πολλές φορές απόλυτος. Αν δεν θέλει κάτι, παίρνει ένα σοβαρό - διδακτικό ύφος, απλώνει το χέρι σαν να σου λέει στόπ και φωνάζει "pas la". Το λεξιλόγιό του εμπλουτίζεται διαρκώς και τώρα επαναλαμβάνει ότι και αν ακούει. Και τα λέει τόσο ωραία. Τόσο γλυκά. Τόσο εκφραστικά. Και παρακολουθεί όλες τις συζητήσεις και κάνει φοβερούς συνειρμούς. Για το τέννις μιλούσαμε με τον συνοδοιπόρο τις προάλλες και άρχισε να τρέχει προς τον ξενώνα, άνοιξε την ντουλάπα και μας έφερε τις ρακέτες! Έχει τόση πλάκα! Αλλά και τόσο μπέρδεμα. Γιατί δεν μπορείς να αναφέρεις κάτι πλέον χωρίς να το αντιληφθεί. Χωρίς όμως να έχει πλήρη συναίσθηση του νοήματος ή του χρόνου. Έτσι, αν για παράδειγμα συζητάμε για τη βόλτα που θα πάμε το απόγευμα, τρέχει να φέρει τα παπούτσια του. Και άντε μετά να του εξηγήσεις. Γιατί για αυτόν υπάρχει μόνο το τώρα! Η λύση; Μιλάμε με τον συνοδοιπόρο στα αγγλικά!

Ο Στέφανος λοιπόν 2 ετών, 11.400 γραμμαρίων και 83 εκατοστών.
Ο Στέφανος που αγαπά το αγγούρι, το τριμμένο τυρί, τον αρακά, το αχλάδι, τα κέικ και τις σταφίδες. Τα σκαμπώ, και τα πηδήματα, τις μπάλες, τα βιβλία, τα αυτοκόλλητα, τα αυτοκινητάκια, τα καπέλα, τα γυαλιά ηλίου, τις κουκούλες, τα δαχτυλίδια μας, τις σφιχτές "καλιές", τα μπαλόνια, τον mickey του, το νερό και το πατίνι.
Ο Στέφανος που αγαπά λιγότερο το καρότο, το κουνουπίδι, το κολοκύθι, το γάλα και τις ελιές. Την αλλαγή πάνας (ακόμα), την αλλαγή ρούχων, την απουσία πιπίλας όταν την ζητά, τους αποχωρισμούς.

Χρόνια καλά, χρόνια γεμάτα.

ανδριάνα