No news is bad news!

Την ξέρετε την περιβόητη αγγλική φράση. Αυτή που λέει ότι το να μην έχεις νέα μάλλον είναι καλό πράγμα (no news is good news). Θεωρώντας -προφανώς- δεδομένο ότι αυτά τα νέα θα είναι δυσάρεστα οπότε το να ακολουθείς την ρουτίνα, το πρόγραμμα είναι καλό πράγμα. Και δεν πέφτει έξω η φράση σε αρκετές περιπτώσεις. Ειδικά στις μέρες μας που όποιον και αν ρωτήσεις μάλλον με τα αρνητικά ξεκινά, παραγκωνίζοντας ή αγνοώντας τα θετικά που ομολογουμένως υπάρχουν (οι περισσότεροι έχουμε ένα σπίτι, δύο αγαπημένους μας ανθρώπους, ίσως παιδιά, όλοι απολαμβάνουμε τον λαμπερό ήλιο και τον ήχο των κυμμάτων κτλ κτλ).

Τις προάλλες λοιπόν, ενώ μιλούσαμε ώρα πολλή με τον νονό του Στέφανου στο τηλέφωνο (είχε βλέπετε ένα σοβαρό τροχαίο και αναλύαμε όλες τις πτυχές), γυρίζει κάποια στιγμή και μου λέει: "Ωραία... είπαμε τα δικά μου νέα, έμαθα του συνοδοιπόρου, μου είπες και για τον Στεφανάκο, δεν μου είπες όμως τα δικά σου νέα!". Γκλουπ. Ξεροκατάπια και άρχισα τα τυπικά "να μωρέ, εδώ, τίποτα ιδιαίτερο, τα ίδια, όλα καλά, έχει κρύο". Δεν είχα τι να πω. Και εκεί συνειδητοποίησα 2 πράγματα: 1. ελάχιστοι με ρωτούν για τα δικά μου, προσωπικά νέα και 2. μάλλον συνήθως δεν έχω. Zero. Γιατί αν εξαιρέσεις τις εξελίξεις που αφορούν τον συνοδοιπόρο, τον Στέφανο, το σύμπαν και τις εποχές, τι νέα να έχω; Και η αλήθεια είναι επίσης, ότι ναι, τις περισσότερες φορές με ρωτούν στον πληθυντικό -τι κάνετε;- αλλά και στον ενικό που με ρωτούν μάλλον υποσυνείδητα εγώ τους απαντώ πάλι στον πληθυντικό. Γιατί ούσα "νοικοκυρά" και μαμά, μεταξύ σπιτιού - παιδικού σταθμού - εμπορικών κέντρων άντε και καμιά βόλτας στη λίμνη, τι νέα να έχω που να μην συνδέονται με τους 2 μου άντρες; Ένα συνάχι στην καλύτερη... χιχι. Άντε και αυτή τη 1 ώρα yoga που πασχίζω να χωρέσω μέσα στα 3 ελεύθερα απογεύματα που έχω. 

Έκανα λοιπόν ένα βήμα πίσω και άρχισα να σκέφτομαι. Να είναι θετικό τώρα αυτό που μου συμβαίνει ή όχι. Να αρχίσω να ανησυχώ; Να αρχίσω να ψάχνομαι; Δεν είναι ότι και ΠΣ (προ Στεφάνου) και ΠΕ (προ Ελβετίας) εποχή είχα τα τρομερά νέα αλλά είχα. Είχα μία απαιτητική και ενδιαφέρουσα δουλειά, είχα τις ομάδες yoga που συμμετείχα ανελλιπώς (ακόμα και αν έπρεπε να φύγω από το σπίτι στις 06.00), είχα τις πολιτιστικές μου ασχολίες, τους φίλους που συναντούσα... ε, όλο και κάτι είχα που αφορούσε ε μ έ ν α. Να είναι λέτε αυτή η μοίρα των μαμάδων; Ειδικά των μαμάδων που δεν εργάζονται full time; Και πέραν των προσπαθειών ανεύρεσης εργασίας, τι άλλο μπορώ να κάνω ώστε να αποκτήσω νέα; Ώστε να ξεφύγω από αυτό τον φαύλο κύκλο που μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει και όλες πάνω - κάτω μοιάζουν ίδιες; Ώστε να διευρύνω τα ερεθίσματα, και τις δραστηριότητες, και τις εγκεφαλικές συνάψεις, και τα συναισθήματα. Να κυνηγήσω τα χόμπι μου. Να βρω καινούργια. Να γίνω εθελόντρια. Το τελευταίο το σκέφτομαι πολύ έντονα τελευταία. Αλλά με το εμπόδιο της γλώσσας δεν είναι τόσο εύκολο. Να είμαι ειλικρινής όμως, δεν το έχω ψάξει. Σας υπόσχομαι ότι θα το ψάξω. Γιατί χρόνο δεν έχω αλλά μάλλον δεν θα έχω ποτέ οπότε κάπου - κάπως θα πρέπει να στριμώξω και κάτι πιο δημιουργικό, πιο διαφορετικό, πιο εκτός - προγράμματος.

ανδριάνα