Αντίθετες δυνάμεις

Τον κοιτώ και από τη μία νοιώθω ότι είναι ολόκληρο παιδί και από την άλλη ότι είναι ακόμα μωρό. Τίποτα από τα 2 δεν είναι εν τέλει και εκεί δημιουργείται η "σύγχυση". Γιατί τον βλέπεις να τρέχει, και να σκαρφαλώνει, και να τρώει, και να χορεύει και νομίζεις ότι είναι πια μεγάλος, ανεξάρτητος, ώριμος. Τον βλέπεις όμως και από την άλλη πόσο λαχταρά να κάτσει στα πόδια σου και να χαϊδέψει το χέρι σου, πόσο σε αναζητά μόλις λίγο χτυπήσει, πόσο σε θέλει εκεί να δίνεις το παρόν σε όλες του τις τρέλες (από τους χορούς και τα τουβλάκια μέχρι τις μαγειρικές και τα σκαρφαλώματα), πόσο τον πιάνει απελπισία μέσα σε 1 λεπτό, και συνειδητοποιείς ότι είναι ακόμα τόσο μικρός. Ζει και αυτός σε αυτό το μεσοδιάστημα. Το καταλαβαίνεις. Από τη μία σου σπρώχνει απαλά το χέρι όταν του κρατάς το γυάλινο ποτήρι του νερού (γιατί θέλει και μπορεί να πιει μόνος του πια), και από την άλλη σου φέρνει τα βιβλία να τα διαβάσετε παρέα. Από τη μία θέλει να ανεβαίνει την σκάλα μόνος του (και ας κάνει τη διπλάσια ώρα) και από την άλλη τρέχει στην αγκαλιά σου όταν ακούει τους δυνατούς θορύβους των από πάνω.

Και αν με ρωτούσατε δεν ξέρω τι θα προτιμούσα: να μεγαλώσει ή να μείνει λίγο ακόμα έτσι; Να μεγαλώσει για να διαβάζουμε παρέα, και να κάνουμε βουτιές στη θάλασσα, και να συζητάμε για τους φίλους του, και να τρέχουμε με τα πατίνια, και να παρακολουθούμε παραστάσεις, και να μαγειρεύουμε; Ή να μείνει λίγο ακόμα ο μικρός μου Στέφανος που λέει "μαμά" και φωτίζεται το πρόσωπό του, που μιλάει τόσο όμορφα και ακαταλαβίστικα, που προσπαθεί να κεντράρει το κουτάλι ώστε να μπει όλο το φαγητό στο στόμα, που κρατάει τις κηρομπογιές με τόση προσοχή ώστε να καταφέρει να κάνει μία γραμμή, που παίζει παντομίμα 100 φορές την ημέρα για να μας εξηγήσει ακριβώς αυτό που θέλει, και που τρέχει με το τρίκυκλό του στο σαλόνι; Έτσι, από τη μία μπορεί να κουράζομαι και να δυσανασχετώ όταν του χαϊδεύω την πλάτη επί 30 και 40 λεπτά τα μεσημέρια για να κοιμηθεί, και από την άλλη σκέφτομαι ότι σε λίγα χρόνια ίσως να μη θέλει ούτε αγκαλιά να τον παίρνω. Από τη μία ταλαιπωρούμαι που μαζεύω 100 φορές την ημέρα τα φαγητά από το πάτωμα, και το χαλί, και τις καρέκλες, και τα ρούχα, και από την άλλη σκέφτομαι ότι για πόσο καιρό θα τρώμε έτσι μαζί, οι δυο μας τα μεσημέρια; Είναι δύο αντίθετες δυνάμεις που "συγκρούονται" στο τώρα. Αυτό το "τώρα" που πρέπει να απολαμβάνουμε. Γιατί είναι το μόνο που έχουμε. Αυτό το "τώρα" που δεν θα ξανάρθει ποτέ. Με τα καλά και τα κακά του. Αυτό το "τώρα" που προδιαγράφει το αύριο.

Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιείς κάθε πρωί που ξυπνάς πόσο τυχερός είσαι και πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να είσαι. Και από την άλλη, είναι πολύ εύκολο να παρασύρεσαι στη δίνη της καθημερινότητας, των μικρο-προβλημάτων, της κούρασης. Τίποτα δεν είναι όμως δεδομένο. Και αυτός ο Στεφανάκος δεν θα είναι ποτέ άλλοτε έτσι. Το ίδιο και εγώ και ο συνοδοιπόρος. Και μπορεί στην παρούσα καθημερινότητα πολλά να ήθελα να αλλάξω, αλλά νομίζω ότι ακόμη περισσότερα θα ήθελα να κρατήσω. Έτσι, προσπαθώ να παραμερίζω τις ελλείψεις και να απολαμβάνω τα δεδομένα της εποχής. Μακάρι να είμαι πιο συνειδητοποιημένη πιο συχνά. Να προσπερνώ την κούραση, την μοναξιά, την επανάληψη και να επικεντρώνομαι στη δημιουργικότητα, στη χαρά και στην οικογενειακή θαλπωρή.

ανδριάνα

SaveSaveSaveSave