How was your week?

• Όμορφο, γεμάτο, κρύο (μπρρρ) αλλά και ηλιόλουστο σαββατοκύριακο!
• Και ξεκίνησε με Παρασκευάτικο lunch break με τη φίλη Έλενα υπό τη συνοδεία πίτσας, και συνεχίστηκε με πατίνι και παιδική χαρά για τον μικρό.
• Και είχε ένα κρύο αλλά και έναν ήλιο και μία υγρασία! Δεν θέλετε να σας πω πώς γίναμε με το πατίνι και την παιδική χαρά αλλά χαλάλι του!
• Έτσι, επιστρέψαμε σπίτι αργά το μεσημέρι πτώμα!
• Και το Σάββατο ξυπνήσαμε νωρίς και έβαλα μπρος τους φούρνους για φανουρόπιτα. Κάτι να μας φανερώσει δεν είχα υπόψιν, αλλά είναι από τα πιο αγαπημένα μου, ελληνικά κέικ. Το έφτιαχνε και μία θεία μου και πάντα αυτό της ζητούσα να μας φέρει.
• Αυτή τη φορά, η συνταγή ήταν της πεθεράς μου που είναι δοκιμασμένη -βεβαίως- και εξαιρετική.
• Και όλα αυτά είχαν γίνει μέχρι τις 09.00 (πρωινά, μαγειρέματα, ντυσίματα, πλυσίματα) ώστε να συναντήσουμε τους φίλους Πολωνούς για καφέ στο κέντρο.
• Και είμασταν τόσο τυχεροί ώστε στο κατάμεστο L' Aubier να αδειάσει το πιο περιζήτητο τραπεζάκι, ιδανικό για τους 4 μας και τον Στεφανάκο.
• Και περάσαμε πολύ όμορφα και η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε! Είχε και Γαλλία το πρόγραμμα οπότε αναχώριση πάνω στην ώρα για να κοιμηθεί και ο μικρός.
• Και πριν το κλασικό σούπερ-μάρκετ (που είχαμε να πάμε καιρό είναι η αλήθεια), κάναμε μια στάση σε κατάστημα αθλητικών για έρευνα αγοράς ρουχισμού βουνού και σκι και τελικά τις κάναμε τις αγορές μας.
• Με αυτά και με εκείνα, απόγευμα επιστρέψαμε στο Neuchatel για τον γολγοθά της μεταφοράς και τακτοποίησης των αγορών.
• Και το βράδυ είδαμε και ταινία: Miss Sloane. Ενδιαφέρουσα -ειδικά αν σας αρέσει η πολιτική και το παρασκήνιό της.
• Και η Κυριακή συνεχίστηκε εξίσου όμορφα με εκδρομή στο κοντινό, και πάντα αγαπημένο, Gruyeres όπου μας περίμενε λίγο χιόνι, λίγος ήλιος, λίγος κόσμος (τι καλά) και πολύ περπάτημα. 
• Περπατάμε πολύ πλέον με τον Στεφανάκο. Και δεν κουράζεται, και όλο πειραματίζεται... πώς θα ανέβει εκείνο το σκαλί, πώς θα προσεγγίσει το παγκάκι, πώς θα σκαρφαλώσει ώστε να πιάσει το λουλούδι.
• Ήρθαν και οι φίλοι και φάγαμε παρέα (δυστυχώς όχι καλά αλλά δεν πειράζει).
• Και το βραδάκι μαγειρέψαμε το κλασικό μας -και τόσο αγαπημένο- κοκκινιστό. Αυτό που σιγοβράζει κανά 2ωρο (μη σας πω και 3ωρο), παρέα με αρκετά λαχανικά (καρότα, πιπεριές, πράσα, κρεμμύδια), μπόλικη ντομάτα, διακριτικά μπαχαρικά και πολύ υπομονή. Αυτό που φτιάχνουμε στην μεγάααλη κατσαρόλα για να φάμε 2-3 φορές.
• Αχ αυτό το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν υπάρχει φίλος - γονιός που να μην αποτελεί ένα από τα κύρια, αγχωτικά και στενάχωρά του θέματα. Τέτοια απογοήτευση!
• Και σκέφτομαι, μα ένα σχολείο για εμάς τους "άλλους" δεν υπάρχει; Τόσοι λίγοι είμαστε;
• Η εβδομάδα ξεκίνησε με πρωϊνό σπίτι της Έλενας παρέα με 2 ακόμα κυρίες και τα παιδιά τους. Πόσο παιχνίδι τα μικρά, πόσο τσιμπολόγημα και κουβέντα εμείς. Και πέρασαν 2 ώρες σαν νεράκι. Και επιστρέψαμε γιατί ο μικρός κοιμόταν απλά μάλλον δεν το είχε συνειδητοποιήσει... χιχι.
• Και το υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε σπίτι, με παιχνίδια, αψιμαχίες (ω ναι! γιατί αυτό το κακό συνήθειο που όλα τα πετάει με άγνωστο προορισμό και πιθανά θύματα κάπως πρέπει να χαλιναγωγηθεί), μαγειρικές, συμμαζέματα και βιντεοκλήσεις για ευχές (γιόρταζε η μονάκριβή μου αδελφή)!
• Της έστειλα και μία όμορφη αλόη για να της κάνει παρέα στο γραφείο.
• Και την Τρίτη, μετά τον παιδικό σταθμό φάγαμε ωραιότατη κρέπα με τη φίλη Ρόζα για να πούμε τα νέα μας.
• Φορολογικές δηλώσεις σε Ελλάδα - Ελβετία - Αμερική. Αυτά είναι.
• Το άλλο σας το είπα; Καλούσα τον αδελφό μου μέσω face time, δεν απάντησε και με πήρε πίσω κανονική κλήση ένας άσχετος (από τον αριθμό του αδελφού μου!) εξηγώντας μου ότι έχω καλέσει λάθος αριθμό! Σοκ. Εννοείται πως ο αριθμός ήταν σωστός, ο κύριος από πού προέκυψε άγνωστο. Μυστήριο..... 
• Ο μικρός κύριος που στις 10.30 της Τετάρτης χτυπιόταν και έκλαιγε για να μην κοιμηθεί, στις 10.40 κοιμόταν σαν πουλάκι, και στις 12.30 επίσης!
• Και αφού ξύπνησε λίγο βαρύς (λογικό μετά από τόσο ύπνο) του εξήγησα ότι πηγαίνοντας στον παιδικό σταθμό θα πάρουμε και την Χριστίνα... Ε τι ήθελα και το είπα! Δεν ήθελε ούτε να φάει, ούτε να πιει... ούτε καν πλησίαζε το τραπέζι! Μόνο να βάλει παπούτσια και μπουφάν ήθελε για να φύγουμε και να την δει το γρηγορότερο.
• Έρωτας! χιχι
• Και όντως έφυγε νηστικός και ήταν χαμογελαστός σε όλη τη διαδρομή μέχρι που η Νινίνα ήρθε και έκατσε δίπλα του και εκεί το χαμόγελο απογειώθηκε!
• Και το βράδυ είχε κινέζικο μενού: νουντλς με λαχανικά και σολομό.
• Είχε και ένα πολύωρο τηλεφώνημα με την Ζ. που με έβαλε απότομα στην πραγματικότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και των σημερινών 8χρονων. Πόση απογοήτευση, πόση στεναχώρια, πόσος θυμός.... πόσο κρίμα.
• Πέμπτη με πλυντήρια (μα πόσο ωραία περνάμε! από εκεί που όταν ήταν μωρό αγκωμαχούσα όποτε ήταν η ημέρα των πλυντηρίων, τώρα ανυπομονώ), χορούς, γέλια, βιβλία, ρυζογκοφρέτες και δύσκολο μεσημεριανό ύπνο (αυτά παθαίνεις αν ξυπνάς 07.30, "αργά" δηλαδή για τα δικά μας δεδομένα).
• Από τη μία του φτιάχνεις μαυρομμάτικα (που του αρέσουν) με λαχανικά και απλά δεν τα ακουμπάει και σπρώχνει το πιάτο. Μετά από λίγες ημέρες του τα κρύβεις κάτω από πατάτες και καρότα και σολομό, και τα ψαρεύει για να τα φάει. Άβυσσος η ψυχή ενός νηπίου!
• Και καθόμαστε το μεσημέρι να φάμε πριν τον παιδικό σταθμό, και παραδόξως έχω κλείσει το ραδιόφωνο που ακούμε καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Και αρχίζει ο μικρός να μου δείχνει το laptop και να μου λέει "λα λα". 
• Πόσα νομίζουμε ότι περνάνε απαρατήρητα αλλά τελικά κάνουν όλη τη διαφορά.
• Και το βράδυ της Πέμπτης τσικνίσαμε. Οκ. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου έθιμα να σας πω την αλήθεια, αλλά αν είναι η αφορμή για να συναντηθείς και να περάσεις καλά, τότε μέσα.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα