Me time

Πόσα "λάθη" κάνουμε ως γονείς! Και πόσα άγχη έχουμε καθημερινά για να κάνουμε "το σωστό". Και δώστου διάβασμα, και βιβλία, και άρθρα, και συζητήσεις... Όλα για τον μικρό ή την μικρή που μπήκε στη ζωή μας και έφερε τα πάνω κάτω. Όλες μας οι σκέψεις, οι προσπάθειες, οι ιδέες, οι δυνάμεις. Και έτσι, μέσα σε όλα αυτά τα καθημερινά που γεμίζουν το κεφάλι μας με έγνοιες, την καρδιά μας με ταχυπαλμίες και τη ψυχή μας με άγχη, μέσα στα "λάθη" που κάνουμε ως γονείς, πιο συχνά απ' ότι συνειδητοποιούμε, κάνουμε και ένα στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μας: εμάς. Μας αφήνουμε απέξω. Ναι εμάς. Γιατί υπάρχει αυτό το σώμα, αυτό το μυαλό και αυτή η καρδιά που χρειάζεται φροντίδα, και χρόνο, και αγάπη, και ηρεμία πρώτα απ' όλα από εμάς τους ίδιους. Λίγο αν το ψάξετε θα βρείτε πληθώρα αρθρών για τον περιβόητο προσωπικό χρόνο της μαμάς (me time). Όπου γεμίζει τη μπανιέρα με άλατα και χαλαρώνει, όπου βγαίνει με τις φίλες για ένα ποτήρι κρασί, επιστρέφει στις γυμναστικές της, ξαναβγάζει τα πινέλα ζωγραφικής..... Σαν μία μικρή τελετουργία. Σαν αυτός ο "προσωπικός χρόνος" να είναι ένα ραντεβού που βγαίνεις μια στο τόσο. Πόσο συχνά θα γεμίσεις την μπανιέρα άλλωστε και θα καταφέρεις να βγεις με τις φίλες;

Κάπως σαν να χάνει λίγο το νόημά του, δεν πιστεύετε; Σαν να είναι η εξαίρεση μέσα στον κανόνα που θέλει τη μαμά - "θυσία" για τα παιδιά της και την οικογένειά της. Την μαμά που φροντίζει τους πάντες και τα πάντα, με αγάπη, με λεπτομέρεια, με συμπόνια, αλλά αμελεί τον ίδιο της τον εαυτό. Α, τον θυμάται τη 1 φορά που θα γεμίσει την μπανιέρα. Σωστά. Ο προσωπικός χρόνος για εμένα λοιπόν, μάλλον φαντάζει περισσότερο με μία καθημερινή πρακτική που ενσωματώνεται σε όλα τα πρέπει και τις υποχρεώσεις και τις φροντίδες της ημέρας. Μπορεί να είναι αυτά τα 10 λεπτά που θα φτιάξεις τον καφέ σου και θα τον πιείς με την ησυχία σου (και ας σε τραβάει ο μικρός να σηκωθείς για ακόμη μία φορά). Μπορεί να είναι το βιβλίο που θα διαβάσεις (αν δεν αφορά την διαπαιδαγώγιση του μικρού τότε παίρνεις και αυτοκολλητάκι!). Μπορεί να είναι η βόλτα με τις φίλες. Η yoga. Η έρευνα για ένα ζεστό πουλόβερ στα μαγαζιά της πόλης. Η αγαπημένη σου σειρά. Οτιδήποτε. Αρκεί να μην είναι μία στο τόσο, σαν επέτειος, αλλά μέρος της καθημερινότητας. Γιατί και η μαμά έχει ζωή. Έχει ενδιαφέροντα. Έχει φίλους. Έχει ανάγκες. Και νομίζω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν με μια πιο ολοκληρωμένη και ρεαλιστική εικόνα του ανθρώπινου είδους, του ενήλικα, των σχέσεων, της οικογένειας, όταν ζουν με γονείς που φροντίζουν τους εαυτούς τους. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν η πλέον 8 ετών ανιψιά μου ήταν μικρούλα και είχα πάει για babysitting (ο μπαμπάς της κάπου έλειπε και η μαμά της είχε το καθιερωμένο μάθημα πιλάτες), μικρούλα και άπειρη τότε και εγώ, στην αναχώριση της αδελφής μου και στην ερώτηση της μικρής πού πάει, αυθόρμητα είπα αυτό που λέγαμε γενιές τώρα: έχει μια δουλειά η μαμά, θα γυρίσει γρήγορα. Και έσπευσε η αδελφή μου να με διορθώσει εξηγώντας της ότι η μαμά δεν έχει καμία δουλειά αλλά αντιθέτως θα πάει να γυμναστεί με τις φίλες της. Το ίδιο μου εξηγούσε και μια φίλη που έχει και κόρη και γιο, πώς δηλαδή θέλει να έχουν μία πραγματική, υγιή εικόνα τα παιδιά της για τις γυναίκες και τις μαμάδες. Πώς περιμένουμε άλλωστε να μεγαλώσουμε παιδιά (ανεξαρτήτως φύλου) που υποστηρίζουν την ισότητα όταν βλέπουν έναν μπαμπά να πηγαίνει ταξίδια, να παίζει ποδόσφαιρο, να βγαίνει για τρέξιμο, να συναντά τους φίλους για μπύρες, και μια μαμά να είναι με τη φόρμα μες στο σπίτι και να μαγειρεύει και να σιδερώνει; Τα πραγματικά μαθήματα είναι εμπειρικά, όχι θεωρητικά. 

Οπότε, για να μεγαλώσουμε ολοκληρωμένους ανθρώπους, και να μεγαλώνουμε και εμείς ολοκληρωμένα, να χαμογελούν τα παιδιά αλλά να χαμογελούν και οι γονείς, θα πρέπει θαρρώ να συντηρούμε μία καθημερινότητα που καλύπτει τις ανάγκες όλων όσο είναι δυνατό. Ναι, η μαμά μάλλον θα μένει πάντα λίγο παραπονεμένη αλλά ας προσπαθήσουμε να της (και μας) προσφέρουμε έστω λίγη από την αγαπημένη της ασχολία και θα επιστρέψει στις υποχρεώσεις και στη φροντίδα των άλλων λίγο πιο χαμογελαστή, λίγο πιο -ψυχικά- ξεκούραση, λίγο πιο ευδιάθετη, λίγο πιο ανανεωμένη.

Πρωταρχικός λοιπόν, προσωπικός στόχος για το 2018 (γιατί όπως καταλαβαίνετε εγώ και αν είμαι παθούσα εδώ στα ξένα): δημιουργικός, ευχάριστος χρόνος για όλα τα μέλη της οικογενείας. Είτε παρέα είτε χώρια. Ισορροπία και χαρά. Και ηρεμία. 

ανδριάνα

ΥΓ. Και ενώ σας τα έγραφα αυτά, ο συνοδοιπόρος μου έκανε το πιο όμορφο, το πιο "me time" δώρο - έκπληξη! Σε ευχαριστώ. Που με καταλαβαίνεις και που με αγαπάς. Και με έπιασαν τα κλάμματα σαν αυτά τα βιντεάκια που βλέπουμε στο youtube. Τόσο εξωπραγματικό μου φάνηκε, τόσο υπέροχο και τόσο πολύτιμο.