How was your week?

• Ενώ το βράδυ της Πέμπτης ήταν δύσκολο από πολλές απόψεις (ο συνοδοιπόρος ψηνόταν στον πυρετό, ο μικρός ξύπνησε κατά τις 5 και δεν έλεγε να ξανακοιμηθεί), η Παρασκευή μας ξημέρωσε με καλύτερους οιωνούς.
• Κατ' αρχάς, ήταν η 1η άσπρη ημέρα της σεζόν. Το στρωσε τη νύχτα αλλά ο λαμπερός ήλιος έκανε τη δουλειά του.
• Αφού ακολουθήσαμε λοιπόν το πρωινό μας πρόγραμμα με το φυστίκι, αφού κοιμήθηκε και έφαγε (που λέει ο λόγος... γιατί τσιμπάει, δεν τρώει), πήραμε το καρότσι, τους σκούφους μας και βγήκαμε για μια τοπική βόλτα και βιταμίνη D.
• Έλα όμως που η ημέρα ήταν εκπληκτική (και ας είχε εκεί γύρω στους 0 βαθμούς) και ο μικρός απολάμβανε τη βόλτα! Έτσι συνεχίσαμε και συνεχίσαμε και φτάσαμε στο εμπορικό κέντρο, και συνεχίσαμε, και φτάσαμε στον παιδότοπο (εννοείται κάναμε στάση για τσουλήθρα και τραμπάλα και κύλισμα στα χώματα), και συνεχίσαμε και φτάσαμε στο κέντρο, και συνεχίσαμε, κάναμε 2 γρήγορα ψώνια και μετά από 2+ ώρες non stop περπατήματος, πήραμε το λεωφορείο και επιστρέψαμε.
• Πόσο καιρό είχα να την κάνω αυτή τη διαδρομή; Πέρσι ήταν κλασική μας βόλτα με τον μικρό. Τώρα όμως που είναι της κίνησης, το χρησιμοποιούμε ελάχιστα το καρότσι.
• Και επιστρέψαμε σπίτι ωραία - ωραία, βάλαμε την κοτόσουπά μας να γίνει, παίξαμε, και τσουπ να 'τος ο 2ος ύπνος του μικρού. Δωράκι. Ε, με τόσα ερεθίσματα!
• Άργησε να επιστρέψει και ο συνοδοιπόρος (που πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα) οπότε την υπόλοιπη Παρασκευή την περάσαμε σπίτι.
• Και το Σάββατο ήταν κοσμοϊστορικό! Για πρώτη φορά στην Μ.Σ. (Μετά Στεφάνου) εποχή, έκανα μία πρωινή "εκδρομή" χωρίς σύζυγο και γιο, αλλά με μια καλή φίλη, στη Λωζάννη.
• Σηκώθηκα λοιπόν νωρίς, πήρα το λεωφορείο μου, περπάτησα, πήρα τον καφέ μου από τον σταθμό, μπήκα στο τρένο, συνάντησα τη φίλη που είχε ήδη επιβιβαστεί από την προηγούμενη πόλη, και απολαύσαμε την 40λεπτη διαδρομή.
• Στην Λωζάννη, περπατήσαμε αρκετά, μπήκαμε σε αρκετά μαγαζιά προς ανεύρεση του ενδύματος που θα φορέσω στη Βιέννη, δοκίμασα ουκ ολίγα φορέματα και φούστες (τελικά αγόρασα μία φούστα που νομίζω ότι πολύ θα ευχαριστηθώ), βρήκαμε ωραιότατα μικρά μαγαζιά με παιδικά πράγματα, και cupcakes, και είδη διακόσμησης, φάγαμε το χορτοφαγικό μας γεύμα στο νεοσύστατο Bad Hunter, ήπιαμε το κρασί μας, και πήραμε το τρένο της επιστροφής.
• Η πιο πάνω φωτογραφία από το πάντα μεγαλόπρεπο Globus.
• Και στο σπίτι ο συνοδοιπόρος με περίμενε στον καναπέ και ο Στεφανάκος στο κρεβάτι του.
• Τι συμβαίνει όμως όταν λείπεις για μισή ημέρα από το σπίτι; Βουνό οι δουλειές... Έπεσα λοιπόν με τα μούτρα στα συμμαζέματα, και στα πλυσίματα, και στα μαγειρέματα. Πεταχτήκαμε να πάρουμε και 2-3 υλικά και το βράδυ ετοίμασα 2 τάρτες (για μία πήγαινε αλλά κάπου τα έχασα στο ζύγισμα και έτσι βγήκαν 2): μία με πράσο - μπέικον - τυριά και μία μόνο τυριά (σαν σουφλέ).
• Όμορφη, κρύα αλλά ηλιόλουστη ξημέρωσε η Κυριακή και κανονίσαμε κλασικό καφέ στο κέντρο με φίλους.
• Και το απόγευμα πήγαμε στο κοντινό μας Colombier και τη μικρή γιορτή που είχαν ετοιμάσει προς τιμήν του Saint Nicolas. Και ήταν πολύ όμορφα, κατανυκτικά, με κλασικά, Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από την χορωδία, vin chaud, σούπα και ... κρύο!
• Και στις 18.30 κατεβήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας μας για την μικρή γιορτή που είχαν οργανώσει 2 οικογένειες (οι διαχειριστές βασικά) to know us better! 
• Και είχαν στολίσει όλο τον χώρο, είχαν στρώσει τραπέζια, είχαν κατεβάσει τα καζάνια με τα ζεστά κρασιά και τις κολοκυθόσουπες, είχαν ετοιμάσει καναπεδάκια.... Ούτε τους μισούς βέβαια δεν γνωρίζαμε και δεν πρέπει ούτε οι μισοί να κατέβηκαν.
• Όπως και να ΄χει, ήταν όμορφα, ζεστά και ιδιαίτερα.
• Δευτέρα με συνάχι και μπουκωμένη μύτη όλη η οικογένεια.
• Και το μικρό Αρτεμάκι είχε τις πρώτες του εξετάσεις στο μπαλέτο! Από το Λονδίνο είχε έρθει η εξετάστρια και τα αποτελέσματα θα τα έχει σε 2-3 μήνες. Πω πω.
• Και έφτασε η ώρα του παιδικού μετά από 1 εβδομάδα απουσίας, και ο μικρός έκανε την μετάβαση πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα. Χωρίς κλάμα, χωρίς χαμόγελο, αλλά με μια ήπια αποδοχή.
• Και έτσι, τρεχάτε ποδαράκια μου να μπουν λίγο οι εκκρεμότητες σε τάξη.
• Έλλην συνάδελφος του συνοδοιπόρου, αντί να χρησιμοποιεί την πεζογέφυρα, διέσχιζε τον δρόμο (χωρίς διάβαση), πήδαγε το μαντράκι του τραμ, περνούσε πάνω από τις γραμμές, ξαναπηδούσε το μαντράκι, και έμπαινε στον εξωτερικό χώρο της εταιρείας για να πάει στο γραφείο του. Αποτέλεσμα; Του έστειλαν προειδοποιητικό γράμμα από το τμήμα Ασφαλείας & Υγείας της εταιρείας ότι βάζει τον εαυτό του και τους άλλους σε κίνδυνο. Πώς το εντόπισαν τώρα, ένας Θεός ξέρει.
• Οι φακές είναι τελικά το μόνο όσπριο που πετυχαίνω πάντα.
• Ας ξυπνάει στις 06.00, αρκεί να έχει κοιμηθεί (και αυτός και εμείς) αδιάκοπα το βράδυ. Και τα τελευταία βράδια μας είναι εξαρετικά. Φτου φτου.
• Πόσο πραγματικοί, ανθρώπινοι, ολοκληρωμένοι είναι οι χαρακτήρες του Big Little Lies.  Και τι ύμνος, εν τέλει, στη γυναικεία φιλία. Σας προτείνω να την δείτε την σειρά. Αν είστε δε και μαμά, διπλό το όφελος!
• Δεύτερη σερί ημέρα στον παιδικό με ήρεμη και ήπια μετάβαση. Τι ευτυχία!
• Και πήγα κατευθείαν για το γνωστό γεύμα με τον Τσέσκο.
• Και πίσω για σπιτικό καφέ, κουλουράκια και δουλειά.
• Έχετε παρατηρήσει τα μικρά παιδάκια που βρίσκουν κάτι, μία κίνηση, μία αίσθηση, που τα ηρεμεί; Θυμάμαι το βαφτιστήρι μας για παράδειγμα που του άρεσε να χαϊδεύει τα φρύδια των γονιών του. Άλλα παιδάκια να χώνονται στο λαιμό ή να χαιδεύουν τα μαλλιά. Εμάς ο Στεφανάκος ψάχνει να βρει το δάχτυλο που φοράμε τις βέρες μας, το πιάνει και γυρνάει γύρω - γύρω το δαχτυλίδι. Εμένα δε που στο ίδιο δάχτυλο έχω 2 δαχτυλίδια είναι διπλή η χαρά.
• Τετάρτη = παιδικό, χριστουγεννιάτικο, εταιρικό πάρτυ! 
• Και οι περισσότερες δράσεις και παιχνίδια ήταν για μεγαλύτερα παιδιά (λογικό), καθόλου όμως δεν πτοηθήκαμε! Και παίξαμε, και τρέξαμε, και είδαμε φίλους, και ζωγραφίσαμε, και φάγαμε και επιστρέψαμε σπίτι γεμάτοι και χαρούμενοι.
• Για τη συνάντηση που είχαμε διοργανώσει για τις γιορτές μας, είχα πάρει ένα κάρο ντοματίνια για να φτιάξω μία διαφορετική καπρέζε, αλλά... τα ξέχασα! Έτσι μετατράπηκαν σε γευστικότατη σάλτσα (νομίζω ούτως ή άλλως είναι πιο γλυκά από τις κλασικές ντομάτες, τουλάχιστον τις ελβετικές) και το μεσημέρι της Πέμπτης πήρα τις πένες που είχα για τον Στέφανο (αλλά δεν έφαγε), προσέθεσα τη σάλτσα, λίγο αρακά, λίγο τόνο και εννοείται λίγη παρμεζάνα και έγιναν.... μούρλια!
• Τι ευτυχία να περνάνε τα βράδια και εσύ να ξυπνάς με το ξυπνητήρι στις 07.00.
• Για πόσους είναι ένας μικρός "εφιάλτης" αλλά για πόσους ακόμη ένας μικρός "παράδεισος". Όλα είναι υποκειμενικά σε αυτή τη ζωή.
• Με αυτά και με εκείνα, την Πέμπτη την περάσαμε σπίτι με παιχνίδια, πλυντήρια, πλυσίματα, ύπνο, σπάσιμο του γυάλινου ρεσώ που προσπαθούσα επί μήνες να περισώσω (πιστεύοντας ότι είχε καταλάβει ότι είναι εύθραυστο), ύπνο μέρος 2ο (γιατί στον 1ο τον ξύπνησε το κουδούνι του ταχυδρόμου) και παιχνίδι μέρος 35ο.
• Το απογευματάκι ήρθαν και η Εύα με την μικρή Χριστίνα με σκοπό να παίξουν αλλά ο Στέφανος είχε άλλα πλάνα.... να ρίξει την κούπα με το τσάι, να παίρνει την πιπίλα της Χριστίνας, να την σπρώχνει, να πετάει τη δική του πιπίλα και μετά να μην τη βρίσκει, να θέλει ότι έπιανε η Χριστίνα, να μη θέλει τίποτα, να τα θέλει όλα..... Αααααααα!
• Μήπως κάτι κάνουν οι πλανήτες;
• Και σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο συνοδοιπόρος είχε business dinner οπότε ανταμώσαμε ξανά βράδυ.
• Εκείνος έτρωγε αστακό, ενώ εγώ έκανα τον διαιτητή - bodyguard.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα