Home number #5

Πέντε. Τόσα είναι τα σπίτια που μας έχουν φιλοξενήσει αυτά τα 10 περίπου χρόνια συμβίωσης με τον συνοδοιπόρο. Το πρώτο μας ήταν στο Κεφαλάρι, μικρούλη, γλυκούλη, ήσυχο. Έβλεπε πίσω στον κήπο οπότε δεν είχες επαφή με τον έξω κόσμο και τον δρόμο. Ήταν όμως τόσο κεντρικά που μπορεί ολόκληρο σαββατοκύριακο να μην κουνούσαμε τα αυτοκίνητα. Παντού με τα πόδια. Καφέ, ψώνια, βόλτα, πάρκο, ποτό, σούπερ - μάρκετ... ακόμα και στη δουλειά! Τι πολυτέλεια ήταν αυτή. Να πηγαίνεις με τα πόδια στη δουλειά. Μου έπαιρνε περίπου ένα τέταρτο, περνούσα μέσα από πανέμορφες, παλιές μονοκατοικίες, ένα πάρκο και τσουπ είχα φτάσει. Σε αυτό το σπίτι φτιάξαμε σιγά - σιγά το πρώτο μας "σπίτι". Επιλέξαμε ένα - ένα τα έπιπλα, τα σερβίτσια, τις πετσέτες... όλα από την αρχή. Και εκεί περάσαμε 2 -αν θυμάμαι καλά- γεμάτα, ξέγνοιαστα, σχεδόν φοιτητικά χρόνια (και ας εργαζόμασταν και οι δύο). Για αυτό το σπίτι είναι που η μαμά έκλαψε όταν της ανακοίνωσα ότι λέμε να συζήσουμε με τον συνοδοιπόρο στην -μακρινή- Κηφισιά (γιατί αν μένεις στη Βούλα θεωρείς μακρινή την Κηφισιά). Δεν είχε σημασία που είχα ήδη φύγει για το Λονδίνο, που ο αδελφός ζούσε ήδη τόσα χρόνια στην μακρινή Αμερική.... Ίσως ήταν που ήμουν το τελευταίο από τα 3 παιδιά που αναχωρούσε επίσημα πλέον από το οικογενειακό σπίτι. Και εμένα με είχε πιάσει ταχυπλαμία θυμάμαι όταν τους το είπα. Και είχα τόσο στεναχωρηθεί που είχαν στεναχωρηθεί. Κράτησε όμως λίγο, και μετά από μόλις λίγες εβδομάδες πακετάραμε μαζί ρούχα και δώρα. Ποιος θα μας έλεγε ότι μετά από όχι τόσα πολλά χρόνια η μετακίνηση θα ήταν πραγματικά μακρινή.

Λίγους μήνες πριν τον γάμο μας, και ενώ είχαμε ξεκινήσει τις ετοιμασίες στο νησί, ήρθε εξ' ουρανού το δεύτερό μας σπίτι. Δεν το ψάχναμε, απλά η μεσίτρια που μας είχε βρει το πρώτο είχε κρατήσει τα στοιχεία μας και το τι ψάχναμε και αποφάσισε να έρθει σε επαφή με εμάς για ένα διαμέρισμα που μόλις είχε ξενοικιαστεί και το οποίο πίστευε ότι θα "φύγει" πολύ γρήγορα. Έτσι, πήγε λίγο τυπικά ο συνοδοιπόρος να το δει και το αγάπησε. Οπότε, με συνοπτικές διαδικασίες το είδα και εγώ, το αγάπησα εξίσου και μέσα σε λίγες εβδομάδες είχαμε μετακόμιση! Πάλι στην Κηφισιά, πιο χαμηλά αυτή τη φορά, σε ισόγειο με ωραιότατο, μεγάλο μπαλκόνι στον καταπράσινο κήπο, σε ένα δρομάκι που το διέτρεχε το ποτάμι και ήταν γεμάτο πλατάνια. Μέσα στη φύση από έξω μέχρι μέσα. Το σαλόνι ένοιωθες ότι είναι η συνέχεια του κήπου. Και εκεί είχαμε περισσότερη άπλα, κάναμε πάρτυ, οργανώσαμε δείπνα και μετά από λίγους μήνες υποδεχτήκαμε και την αγαπημένη μας Μαριάννα έναν όροφο παραπάνω. Τι ευτυχία είναι αυτή. Να μένεις στην ίδια πολυκατοικία με αγαπημένους φίλους. Και έτσι, το είχαμε δίπορτο. Και τι ομαδικές μαγειρικές, και βραδιές, και κηπουρικές, και βόλτες. Και ήταν πάλι κοντά στο κέντρο οπότε πηγαίναμε με τα πόδια, και με τα ποδήλατα. Μέχρι περιπατητικές βόλτες μέχρι το Μαρούσι και τη Νέα Ερυθραία κάναμε. Κουβεντιάζοντας non-stop. Και ήταν και οι δουλειές μας κοντά οπότε δεν προγραμματίζαμε να φύγουμε από αυτό το όμορφο σπίτι any time soon... Αλλά. Ανωτέρα βία. Το ωραιότατο σπίτι που νοικιάζαμε στη Βούλα μετά από πολύ κόπο και βάσανα έμεινε άδειο και κατεστραμμένο... Ο τελευταίος ενοικιαστής το φρόντισε καταλλήλως :( .

Έτσι, η ανακαίνιση του σπιτιού της Βούλας έφερε στη συζήτηση και την μετακόμισή μας εκεί. Δεν άξιζε να γίνει τέτοια ανακαίνιση και να ενοικιαστεί πάλι, με φόβο να ξαναπέσει στα χέρια κάποιου ανάξιου. Οπότε, με project manager τον αγαπημένο μας φίλο κατασκευαστή και την πολύτιμη βοήθεια του φίλου αρχιτέκτονα, το σπίτι ανακαινίστηκε εις βάθος. Κουζίνες, μπάνια, πατώματα, ηλεκτρικά, αυλές, κήποι, τοίχοι.... τι να σας λέω! Και να τρέχουμε τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα να διαλέξουμε πλακάκια και πάγκους κουζίνας και φώτα. Και μέσα σε μόλις λίγους μήνες ήταν έτοιμο! Και όμορφο! Μετακόμιση λοιπόν ξανά από Κηφισιά πίσω στη Βούλα. Και αυτό το τρίτο μας σπίτι ήταν -και είναι- μακράν το πιο ευρύχωρο. Είναι το σπίτι που μας φιλοξενεί ακόμα όταν είμαστε στην Ελλάδα. Είναι το σπίτι που έχει την ομορφότερη κουζίνα και τον πιο ανθισμένο κήπο. Το σπίτι που κάτσαμε με τους φίλους ώρες ατελείωτες έξω με κοκτέιλ και sushi και σπιτικά fajitas, και μέσα με τζάκι και cupcakes και τσάγια. Το σπίτι που φιλοξενήσαμε φίλους και για διανυκτέρευση. Διακοπές στη Βούλα :) . Είναι όμως και το σπίτι όπου περάσαμε μερικούς από τους πιο δύσκολους μήνες της ζωής μας. Και θα ήταν το παντοτινό μας σπίτι ΑΝ (Είδατε που πάντα υπάρχει ένα ΑΝ! Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει....) δεν αποφασίζαμε να γίνουμε μόνιμοι κάτοικοι Ελβετίας. Ούτε δύο χρόνια δεν είχαν περάσει από εκείνη την ανακαίνιση αλλά μάλλον χρειαζόμασταν αυτή την αλλαγή.

Εδώ σας θέλω... Πώς ανακοινώνεις out of the blue στις οικογένειες ότι αναχωρείς για Neuchatel όταν ακόμα και η μετακόμιση Βούλα - Κηφισιά - Βούλα ήταν δύσκολη; Με μία ανάσα λοιπόν τους το είπαμε. Και κλάψαμε παρέα. Και αγκαλιαστήκαμε. Και πακετάραμε παρέα. Και κάναμε συζητήσεις, και έρευνα. Και αγχωθήκαμε. Και η διαδρομή από τη Βούλα μέχρι την Πάτρα την ημέρα που πήραμε το πλοίο ήταν η πιο δακρύβρεχτη. Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να κλαίμε. Μας είχε στείλει και ο φίλος Χριστόφορος σε μήνυμα την Ιθάκη και τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς γυρισμό. Ουφ. Φτάσαμε όμως στο Neuchatel και είμασταν τόσο τυχεροί ώστε τον 1ο μήνα να βρούμε διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία με τους φίλους μας. Ευχαριστώ Θεέ μου! Το 4ο μας σπίτι λοιπόν ήταν ένα ηλιόλουστο, μικρό διαμέρισμα, ένα δρόμο πάνω από τη λίμνη, με μεγάλα παράθυρα, εξαιρετική θέα και ευρύχωρα υπνοδωμάτια.... Και το γεμίσαμε λίγο στα γρήγορα (πού πολυτέλειες αυτή τη φορά για έρευνα!) αλλά έγινε όμορφο, και πολύχρωμο. Και δεν πέρασαν 6 μήνες και ξημέρωσε εκείνο το Αυγουστιάτικο πρωϊνό όπου το τεστ βγήκε θετικό. Αχ πόσα ζήσαμε σε αυτό το σπίτι. Εγώ έγκυος, εγώ μαμά, ο συνοδοιπόρος μπαμπάς, ο Στέφανος. Άγχη, ξενύχτια, χαρές, μπουσουλήματα, ανέβα - κατέβα 3 ορόφους με τον Στέφανο αγκαλιά, χάζεμα στα καραβάκια της λίμνης, κρασιά με φίλους..... 'Ηταν όμως πλέον ολοφάνερο ότι αυτό το σπίτι μας προσέφερε όσα είχε να μας προσφέρει και πλέον η μετακόμιση ήταν αναγκαία.

Φτάσαμε λοιπόν αισίως στο 5ο μας σπίτι, το 2ο Ελβετικό. Μα 2ο Ελβετικό; Πω πω! Από 1η Ιουλίου 2017 είμαστε λοιπόν κάτοικοι της rue des vingolants. Και όπως λέει και το όνομά της, είναι ένας δρόμος που καταλήγει στα αμπέλια! Από τη μία λοιπόν έχουμε τα αμπέλια και από την άλλη τη λίμνη. Μαγεία! Και έχουμε και ασανσέρ, και 3 υπνοδωμάτια, και μεγαλύτερο σαλόνι, και ωραίο μπαλκόνι... και ο Στεφανάκος έκανε τα πρώτα του βήματα όταν το είχαμε επισκεφθεί με την μεσίτρια. Και απολαμβάνει την άπλα. Και εμείς το ίδιο. Και είναι ακόμα νωρίς, και έχουμε πολλά ακόμα στις κούτες και ανάκατα στις ντουλάπες αλλά έχει μία θετική αύρα και αυτό το σπίτι. Έχουμε ευτυχίσει να ζήσουμε σε όμορφα σπίτια... γιατί όμορφα είναι αυτά που τα αγαπάς, και τα φροντίζεις, και τα γεμίζεις με δημιουργικότητα και ωραίους ανθρώπους. 

Εύχομαι να γεμίσει λοιπόν και αυτό το σπίτι με γέλια, και φίλους, και μαγειρικές, και μουσικές, και κρασιά στο μπαλκόνι, και αγκαλιές, και μουσαφιραίους...... Σας περιμένουμε!

ανδριάνα