Αλήθεια

Ξέρετε, όσο μακριά και αν βρίσκεσαι, κάποια γεγονότα σε καταδιώκουν. Αυτούς τους μήνες που ζω εκτός Ελλάδος προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από τα κακώς κείμενα, από τις εικασίες, από τα σενάρια συνωμοσίας και καταστροφολογίας. Ειδήσεις δεν παρακολουθούσα ούτε όταν βρισκόμουν στην Ελλάδα, πόσο μάλλον τώρα. Ούτε Ελληνικές, ούτε Ελβετικές, ούτε Αμερικάνικες, ούτε Βραζιλιάνικες. Προσπαθώ να επιλέγω τι θα εισχωρήσει στον εγκέφαλό μου και στην καρδιά μου διαβάζοντας συγκεκριμένα άρθρα για την επικαιρότητα και τα θέματα που με απασχολούν και με ενδιαφέρουν.

Το θέμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη όμως με έχει συγκλονίσει, όπως και εσάς φαντάζομαι. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Άλλο ένα παιδί με ονοματεπώνυμο που έπρεπε να πεθάνει για να μάθουμε την ιστορία του. Πόσο άδικο. Πόσο λυπηρό. Και μαζί συγκλονίζομαι και με αυτή την κοινωνία που ξαφνικά παρουσιάζεται ανοιχτόμυαλη, εγκάρδια, γεμάτη αποδοχή και αγάπη. Πόσο υποκριτές είμαστε. Πόσο διπρόσωποι. Πόσο ψεύτες! Οι δημόσιές μας δηλώσεις στα κοινωνικά δίκτυα, στις συζητήσεις με τους φίλους, ακόμη και στην ουρά του σούπερ-μάρκετ και την γειτονιά, και μετά η πραγματικότητά μας πίσω από τις πόρτες, τους χαρακτηρισμούς, τα ταμπελάκια και την απόρριψη! Ποια αποδοχή και συγκίνηση για τον Βαγγέλη, τον Αλέξη, τον Κώστα, την Κατερίνα, την Μαίρη; Που ο μέσος Έλληνας γονιός δεν μπορεί καν να συζητήσει το θέμα ομοφυλοφιλίας, πόσο μάλλον να το αποδεχτεί στην κοινωνία του -ας μη συζητήσουμε στην οικογένειά του; Ποια αποδοχή όταν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες αποκλείονται από όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες και όταν τολμήσουν να βγουν στον έξω κόσμο είναι απλά δακτυλοδεικτούμενοι; Που ένα σκουλαρίκι παραπάνω, κάποια τατουάζ ή ένα μη-επιτρεπτό χρώμα μαλλιών σε κατατάσσει αμέσως σε συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων; Πόσο μάλλον επιλογές και χαρακτηριστικά πολύ βαθύτερα και σπουδαιότερα, όπως ο ερωτικός προσανατολισμός, ο τρόπος έκφρασης και ένας 'εναλλακτικός' τρόπος ζωής.

Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που τώρα σοκάρονται | διαδηλώνουν | γράφουν | μιλούν δημόσια, θα αποδέχονταν την αλήθεια του Βαγγέλη, και του κάθε Βαγγέλη, όποια και αν ήταν, αν δεν είχε αυτό το τέλος. Αν όλοι αυτοί θα στέκονταν ισότιμα και με αληθινή αγάπη στο παιδί τους | αδελφό τους | συμφοιτητή τους | συνάδελφό τους ο οποίος δεν θα ταίριαζε στα τέλεια πρότυπα που αυτή η τέλεια κοινωνία έχει θεσπίσει. Ας γυρίσουμε τον καθρέφτη προς τον εαυτό μας και ας δούμε με ειλικρίνεια ποια είναι η στάση μας σε όλους όσους διαφέρουν. Η πραγματική, καθημερινή μας στάση. Και ας αφήσουμε τις δηλώσεις. Μόνο οι πράξεις μιλούν. Και την επόμενη φορά που θα χαρακτηρίσουμε κάποιον 'αδελφή', 'μπουνταλά', 'τσούλα', 'χαμένο', 'bimbo', 'σακάτι', 'βρωμιάρη', 'βλαμμένο' ας θυμηθούμε τον Βαγγέλη. Και ναι, δεν χρειάζεται να τα ξεστομίσουμε. Και η απλή σκέψη αρκεί για να καθορίσει την συμπεριφορά μας.

ανδριάνα