Ευτυχία στα χρόνια της χολέρας

Ευτυχία. Βαρύγδουπη λέξη. Τι να σημαίνει άραγε; Η ευτυχία δεν είναι μάλλον ο στόχος, είναι η διαδρομή. Έτσι πιστεύω. Η καθημερινότητα, οι επιλογές, οι άνθρωποι, τα μικρά, τα πολύ μικρά. Όταν ησυχάζεις για κάποια δευτερόλεπτα και νιώθεις να χαμογελάς μέσα σου. Έτσι, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο τις περισσότερες φορές. Χωρίς να έχεις κερδίσει το Λόττο, χωρίς να έχεις πάει σε κάποιο εξωτικό μέρος, χωρίς να έχεις πάρει προαγωγή, χωρίς να έχεις αγοράσει το ομορφότερο σπίτι, χωρίς να έχεις μαγειρέψει το τελειότερο φαγητό. Και είναι τόσο όμορφο συναίσθημα να το ζεις και να το μοιράζεσαι με αυτούς που έχουν μερίδιο στην ευτυχία σου. Με αυτούς που είναι μέρος του παζλ σου. 

Πριν καιρό κυκλοφορούσε ένα email που εξηγούσε ακριβώς αυτό. Πώς δηλαδή μεταθέτουμε την ευτυχία μας πάντα στο μέλλον. ΘΑ είμαι ευτυχισμένος όταν πάρω το πτυχίο μου. ΘΑ είμαι ευτυχισμένη όταν παντρευτώ. ΘΑ είμαι ευτυχισμένη όταν γίνω μητέρα. ΘΑ είμαι ευτυχισμένη όταν πιάσω δουλειά. ΘΑ είμαι ευτυχισμένος όταν τα παιδιά μου βρουν δουλειά.  Πάντα υπάρχει ένα μελλοντικό ΘΑ το οποίο παίρνει τον στόχο που μόλις πιάσαμε και τον μεταφέρει μερικούς μήνες ή και χρόνια μπροστά. Και μόλις φανεί στον ορίζοντα ξανά, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάπως έτσι περνάμε μια ζωή αναμένοντας την ευτυχία ως κάτι βαρύγδουπο, ξεχωριστό, μοναδικό. Που θα συμβεί και θα σημάνουν οι καμπάνες. Ενώ, στην πραγματικότητα, μικρές 'ευτυχίες' συμβαίνουν εδώ και τώρα απλά δεν τις αντιλαμβανόμαστε. Δεν τους δίνουμε την αξία που τους πρέπει. Δεν τις συνειδητοποιούμε καν. Γιατί παρέα με την ευτυχία πηγαίνει, θεωρώ, και η ευγνωμοσύνη. Για όλα όσα έχω και συνήθως θεωρώ δεδομένα.

Και είναι δύσκολοι οι καιροί μας για ευτυχισμένους ανθρώπους. Και τι να κάνουμε; Να ζητήσουμε μετάθεση σε 50 χρόνια που ίσως να έχει ηρεμήσει η κατάσταση; Ή μήπως να μείνουμε άπραγοι, θεατές της ζωής μας στα πιο δημιουργικά μας χρόνια; Για αυτό και νιώθω μερικές φορές ότι πλέον έχουμε ποινικοποιήσει την ευτυχία. Μα πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με όλα όσα γίνονται γύρω σου; Δεν ακούς; Δεν διαβάζεις; Δεν βλέπεις; Και όμως. Μπορείς. Γιατί αυτή η ζωή δεν είναι πρόβα. Είναι η πραγματικότητα. Και οφείλουμε να δώσουμε την καλύτερή μας παράσταση, τον καλύτερό μας εαυτό.

ανδριάνα