Αυτές τις στιγμές...

Ξέρετε, αυτές τις στιγμές κανένας δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Αυτές τις στιγμές που δεν θέλουμε ούτε να τις κατονομάσουμε… Είναι taboo αλλά όλοι ξέρουμε ποιες είναι… Και το πρόσφατο παρελθόν μού επιβεβαίωσε ακριβώς πόσο δύσκολο είναι να ανταποκριθείς, να σταθείς, να είσαι εκεί. Απλά αυτή τη φορά ήμουν ταυτόχρονα και στις δύο όχθες, σε αυτή του δότη και σε αυτή του αποδέκτη.

Διάβασα πρόσφατα αυτό το άρθρο στο Mind Body Green και σκέφτηκα να το συμπληρώσω με τις δικές μου εμπειρίες… Τι χρειάζεται ένας φίλος που περνάει δύσκολα;

Αγάπη. Έμπρακτη. Όχι με sms και emails αλλά και με αυτά. Κυρίως όμως με την παρουσία. Όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση, ένας φίλος μπορεί πάντα να σε κάνει να ξεχαστείς ακόμα και να χασκογελάσεις. Να βγεις, έστω για αυτή τη λίγη ώρα, έξω από τη δική σου σφαίρα.

Αγκαλιές. Ναι, είναι πολύ εποικοδομητικές οι συζητήσεις αλλά πάντα πρέπει να συνοδεύονται από την αφή. Από την πραγματική έκφραση του σώματος και αυτή είναι η αγκαλιά. Η σφιχτή, ζεστή αγκαλιά που σε κάνει να νιώθεις την καρδιά του φίλου σου.

Φαγητό. Σίγουρα δεν είναι η προτεραιότητα αυτών που περνούν δύσκολα αλλά κάποια στιγμή κάτι πρέπει να φάνε. Και όσο πιο σπιτικό και αγαπημένο είναι το φαγητό, τόσο το καλύτερο. Δεν θα ξεχάσω τα ταψιά (γιατί ήμασταν και αρκετοί) που έρχονταν χωρίς καν να τα έχουμε ζητήσει και τους φίλους που μαγείρευαν για 2 ή και για 3 οικογένειες.

Βόλτες. Οι ώρες εκτός σπιτιού είναι πολύ χρήσιμες και ας περιλαμβάνουν ένα απλό περπάτημα στη γνωστή πλατεία. Ο καθαρός αέρας και ο ήλιος κάνουν θαύματα.

Εξυπηρετήσεις. Οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις παραβλέπουν τη δύσκολη κατάσταση και τρέχουν ως συνήθως. Οι λογαριασμοί πρέπει να πληρωθούν, κάποιος πρέπει να πάει σούπερ-μάρκετ, κάποιος να καθαρίσει το σπίτι. Βοηθήστε όπου μπορείτε. Στο σπίτι όλοι έρχονταν με κάτι, με μια κούτα τσιγάρα, με μια σακούλα από το σούπερ-μάρκετ, με τις αποδείξεις από τις τράπεζες ότι πληρώθηκαν οι λογαριασμοί. Και έτσι όλα αυτά τα άχρηστα μπορούσες να τα βγάλεις από τις έγνοιες σου... τουλάχιστον προσωρινά.

Σιωπή. Είναι στιγμές που τα λόγια στερεύουν… Δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να πείτε κάτι. Απλά να είστε εκεί.

      Όσο περνάει ο καιρός, μπορώ και επισκέπτομαι δειλά εκείνες τις ημέρες… Μου είναι ακόμα δύσκολο. Σαν να μην συνέβη σε εμάς.

     Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους τους αγαπημένους που ήταν εκεί. Και ειδικά στον έναν (ξέρει αυτός) ο οποίος ήταν εκεί κάθε μέρα. Χωρίς αναλύσεις, συζητήσεις και ραντεβού. Απλά ήταν εκεί. Ευχαριστώ.

ανδριάνα