Before I die....

Είναι πολύ σκληρό να σκέφτεσαι τον θάνατο, πόσο μάλλον να τον ζεις σε αγαπημένους σου ανθρώπους. Όσο σκληρό όμως και αν είναι, είναι άλλο τόσο αναπόφευκτο. It's a fact. Εγώ ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπορούν ούτε να τον σκεφτούν. Μου είναι πολύ δύσκολο. Έτσι ήμουν από μικρό παιδί. Αρκούσε μία μόνο υποθετική σκέψη για να γεμίσω δάκρυα. Ίσως για αυτό (σίγουρα και για αυτό) θέλω να πιστεύω ότι φεύγοντας από αυτή τη ζωή, μας περιμένει κάτι άλλο, ομορφότερο, πιο γαλήνιο μέχρι να ξαναενωθούμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους τους οποίους "κουβαλάμε" σε όλες μας τις ζωές (αλλάζοντας απλά ρόλους). Αυτή η σκέψη με παρηγορεί και με ησυχάζει. Αρκετοί από την άλλη "ισχυρίζονται" (μακάρι να ισχύει) ότι είναι εξοικειωμένοι... Έτσι δεν θα έπρεπε να είμαστε όλοι; Είναι η μόνη, σίγουρη, αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα από την ημέρα που γεννιόμαστε. Και αυτή η πραγματικότητα είναι που δίνει (ή θα έπρεπε να δίνει) και άλλο νόημα στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις προτεραιότητές μας, στα όνειρα και τους στόχους μας. Ουφ.... Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να σας ρίξω αλλά αντιθέτως για να βγει, όπως πάντα, το θετικό, το "μάθημα", η ουσία.

Θα σας πω μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα. Σε συζήτηση που κάναμε με φίλους για το αναπόφευκτο του θανάτου, ο νεαρότερος της παρέας (εκεί στη δεκαετία των 20) μας διηγήθηκε την ιστορία της παρέας του, της αντρο-παρέας του. Όταν περάσανε στο πανεπιστήμιο και άρχισαν να αντιμετωπίζουν ένα σωρό διλήμματα (να ζητήσω στην Μαρία να βγούμε;) συναποφάσισαν ότι η ζωή είναι μικρή! Πιο συγκεκριμένα, υπολόγισαν ότι θα ζήσουν μέχρι τα 80, άρα έχουν ακόμα 60 χρόνια ζωής, τα οποία και μετρούν αντίστροφα. Η απάντηση λοιπόν σε αυτά τα διλήμματα ερχόταν εύκολα με την απλή επισήμανση από τους φίλους του "60", "59", "58". Αυτή είναι η ζωή, το τώρα, η Μαρία, οι φίλοι..... κανείς δεν εγγυάται το αύριο.

Αντίστοιχη είναι και η ιστορία της Candy Chang από την άλλη άκρη του κόσμου, και πιο συγκεκριμένα τη Νέα Ορλεάνη. Όταν έχασε και εκείνη ένα πολύ κοντινό της άνθρωπο, αποφάσισε να μετατρέψει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο της γειτονιάς της σε μαυροπίνακα γράφοντας τη φράση "Before I die I want to....". Προς έκπληξή της, το επόμενο πρωί ο πίνακας είχε γεμίσει με τις φράσεις των γειτόνων και των περαστικών. Σε λίγο καιρό, έγινε ο αποδέκτης μηνυμάτων από όλο τον κόσμο για αυτή της την πρωτοβουλία και αυτή τη στιγμή υπάρχει διαθέσιμο ηλεκτρονικά ολόκληρο kit για να φτιάξεις και εσύ τον δικό σου αντίστοιχο τοίχο. Το θέμα δεν είναι όμως πώς θα φτιάξεις τον τοίχο... αλλά πώς θα συμπληρώσεις τη φράση.... Μου είναι τόσο δύσκολο. Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι... Ίσως να έγραφα: Before I die I want to... live with love.

Μπορείτε να δείτε την ομιλία της Candy Chang στο TEDx εδώ (μπορείτε να ενεργοποιήσετε και τους ελληνικούς υπότιτλους διαλέγοντας την γλώσσα εντός του video).

Οι φωτογραφίες είναι από το άρθο του Δημήτρη Αθανασιάδη στην Athens Voice.

ανδριάνα

ΥΓ. Η φράση θα μπορούσε να αντικατασταθεί -όπως και έγινε σε κάποια μέρη του κόσμου- με τη φράση "My dream is" ... πόσο όμως πιο αποδυναμωμένη είναι.