Ο δικός μου μαραθώνιος... #3

Κανένας μαραθώνιος δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Και ας είναι στο ίδιο ιστορικό σημείο, με την ίδια διάθεση, τους ίδιους φίλους - μαραθωνοδρόμους και φίλους - φιλάθλους. Πώς να μοιάζει άλλωστε από τη στιγμή που κάθε μαραθωνοδρόμος, από τους χιλιάδες που συμμετέχουν, ζει μία εντελώς διαφορετική και πρωτόγνωρη εμπειρία κάθε φορά. Έτσι λοιπόν και φέτος καταφτάσαμε από τα μήκη και τα πλάτη της Αττικής στο γνωστό μας σημείο, με τον ίδιο ενθουσιασμό και αγωνία, προσμονή και συγκίνηση. Περισσότεροι αυτή τη φορά αλλά και με αυξημένη αγωνία.... (γιατί;) ... Τελικά ζήσαμε για ακόμη μία φορά το μεγαλείο της ανθρώπινης προσπάθειας (ή σωστότερα υπερ-προσπάθειας).... Να είμαστε καλά, εντός και εκτός μαραθωνίων.... με αγάπη (που κάνει τη Γη να γυρίζει!). 

ανδριάνα

ΥΓ. Αξίζει να θυμηθείτε τους δύο προηγούμενους μαραθωνίους: του Γιώργου και του Σ.

ΥΓ2. Ίσως να έχουμε και ένα 4ο μαραθώνιο κείμενο... για να δούμε...


Ακολουθεί το κείμενο του Σ. 

Είναι αλήθεια… Είναι ωραίο να ξεπερνάς τον εαυτό σου… Είναι πιο ωραίο από όσο φανταζόμουν… Νοιώθω καλά μετά τον δεύτερο τερματισμό μου σε Μαραθώνιο αν και δεν το έχω χαρεί όσο θα έπρεπε... Σαν να τα έδωσα όλα στην τελευταία ευθεία της Ηρώδου Αττικού και να άδειασα αισθάνομαι… Είχαμε κ τον «άτρωτο» που στιγμιαία λαβώθηκε… ΣΟΚ!

Φέτος ήταν ένας διαφορετικός Μαραθώνιος για πολλούς λόγους. Μεταξύ άλλων στην μέση της διαδρομής διαπίστωσα ότι είχε κλείσει το κινητό μου οπότε δεν μπορούσα να έχω καμία επαφή ούτε με τις “cheerleaders” στο τερματισμό ούτε με τους συναθλητές μου… Ξαφνικά κατάλαβα ότι είμαι μόνος μου 14 χλμ πριν το τέλος… Είχα μεγάλη απόσταση να διανύσω μέχρι το τέρμα… Ήμουν καταπονημένος από τις ανηφόρες και τον ήλιο. Άντεξα… Έως πότε;

Το διάβασα κάπου την προηγούμενη εβδομάδα και συμφωνώ απόλυτα ότι «υπάρχουν στιγμές που αντιμετωπίζεις το δίλημμα, αν είναι καλύτερα να δώσεις εσύ το τέλος των πραγμάτων που δεν μπορούν να συνεχίζονται εσαεί, ή αν πρέπει ν’ αφήσεις το χρόνο ν’ αποφασίσει γι’ αυτό. Δεν θα μπορώ αιώνια να τρέχω μαραθώνιους, ούτε θα μπορώ να κατεβαίνω για πάντα στην κλασική. Το ερώτημα είναι, αν θα είμαι εγώ ή ο χρόνος που θα πάρει την απόφαση της τελευταίας φοράς».

Για εμένα ίσως αυτή η στιγμή να ήρθε. Πρόλαβα να τρέξω δύο Μαραθωνίους και αυτό αποτελεί τίτλο τιμής για εμένα… Πρόλαβα να κλάψω, να γελάσω, να πονέσω, να χαρώ, να ιδρώσω, να ζητωκραυγάσω, να περπατήσω, να βοηθήσω, να με βοηθήσουν… Πρόλαβα να ζήσω και να ξεπεράσω τον εαυτό μου και κάποιους φόβους μου… Όπως έλεγε και η μπλούζα κάποιου συναθλητή μας την Κυριακή: «Δεν τρέχω να ξεπεράσω κανέναν, μόνο τον εαυτό μου»… Αυτό έκανα… Στέλιος Βαλμάς: έτρεξε δύο Μαραθωνίους, έναν για εκείνον κ έναν για τον πατέρα του… Ως εδώ…

Από εδώ κ στο εξής θα τρέχω το ίδιο εντατικά και επίμονα… με στόχο όμως λιγότερα χιλιόμετρα.

10 ΝΟΕ 2014 θα είμαι στα κάγκελα της Ηρώδου Αττικού για να χειροκροτήσω όχι τόσο αυτούς που τερματίζουν αλλά εκείνους που βρίσκουν το θάρρος να μπουν στην γραμμή της εκκίνησης του Μαραθώνα… Πάμε…

σβ

ΥΓ. Όσο διαβάζω όλα τα παραπάνω θέλω να τρέξω και του χρόνου!