Οικειότητα

Και να που ήρθε η ώρα να επανέλθεις... στη ζωή, στην καθημερινότητα, στους ανθρώπους, στις χαρές. Η ζωή συνεχίζεται. Μου έχει λείψει πολύ και το LifeLikes... να επανέλθω και εδώ θέλω. Στις ομορφιές, στην αισιοδοξία, στα ταξίδια, στα τόσο ασήμαντα της καθημερινότητας αλλά και τόσο απαραίτητα. Πώς όμως;

Σκέφτηκα ότι η μόνη αλλαγή (πέραν της απώλειας) του μήνα Σεπτεμβρίου είναι η επανασύνδεσή μου με την πρώτη (και παντοτινή) ομάδα της yoga. Όχι ότι έφυγα ποτέ. Ποτέ. Απλά με αυτά και με αυτά, τον Σεπτέμβριο επέστρεψα ψυχή τε και σώματι. Βρήκα ξανά τα λευκά μου ρούχα, έστρωσα το στρωματάκι μου, κάθησα ήσυχα δίπλα στη φίλη μου και περιμένα σαν παιδάκι της πρώτης δημοτικού να ξεκινήσει το μάθημα. Σαν να το ζούσα πρώτη φορά. Και μπορεί πλέον από την ομάδα να αναγνωρίζω μόνο 3-4 ανθρώπους, ο χώρος να είναι διαφορετικός, εγώ να είμαι άλλη αλλά η γλυκιά φωνή που ακούω να με καθοδηγεί είναι η ίδια και αυτό κάνει όλη τη διαφορά.

Τι ξεχωριστό αίσθημα αυτό της οικειότητας! Θυμάμαι μια παιδική φίλη η οποία είχε να επισκεφθεί το πατρικό μου σπίτι αρκετά χρόνια. Σαν παιδί όμως το είχε ζήσει μερόνυχτα ολόκληρα. Σε εκείνο το πάρτυ λοιπόν που ξανάρθε, την είχε πλημμυρίσει αυτή η αίσθηση οικειότητας. Πήγαινε στο γνωστό ντουλάπι για να πάρει ποτήρια, άνοιγε το ψυγείο, χάζευε τους πίνακες... Ένιωθε σαν στο σπίτι της.

Αυτή λοιπόν η οικειότητα, η αίσθηση ασφάλειας, ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, ότι όλα είναι γνώριμα και προσιτά, είναι πολύτιμη. Αυτή η αίσθηση που αποπνέουν οι δικοί σου άνθρωποι και χώροι. Οι δικές σου ασχολίες. Αυτή πιστεύω ότι θα μας επαναφέρει... βήμα - βήμα. Και αυτήν επιζητώ.