περήφανοι

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγοράκι, ο Ν. Όπως όλα τα παιδιά, είχε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και τα θέλω του. Οι γονείς του αποφάσισαν από μικρή ηλικία να τον ωθήσουν στον αθλητισμό, και τι καλύτερο από την κολύμβηση. Έτσι, και θα γυμνάζεται, και θα κάνει αντισώματα ώστε να μην αρρωσταίνει, και θα έχει μία ευχάριστη ασχολία, θα σκέφτηκαν. Με βάρδιες λοιπόν, μία η μαμά, μία ο μπαμπάς αναλάμβαναν να πηγαίνουν τον Ν. στο κολυμβητήριο, να στέκονται με αγωνία στις κερκίδες και να τον εμψυχώνουν κατά τη διάρκεια της προπόνησης όταν αυτός αφηνόταν ή χάζευε λιγάκι. Με μια φωνή, αμέσως συνερχόταν και συνέχιζε με την σανιδούλα του. Και έτσι, συνήθιζε και ο 'αθλητής', συνήθιζαν και οι γονείς, παρόλα τα πλάγια βλέμματα των υπόλοιπων μαμάδων και μπαμπάδων. Και σφίγγανε τα δόντια, και κάνανε υπομονή ώστε ο μικρός Ν. να μη καταλάβει τίποτα, και επέμειναν.

Και έτσι, περνάγανε τα χρόνια... Άλλαζε ο Ν. κολυμβητήρια, ομάδες και προπονητές, πάντα με τους γονείς στις κερκίδες να τον εμψυχώνουν με φωνές και χειροκροτήματα αψιφώντας τους καθωσπρεπισμούς: "Πάμε Ν. πιο γρήγορα τα πόδια". Και ο Ν. έμαθε να κολυμπά ελεύθερο και ύπτιο αλλά δεν του αρκούσε, ήθελε να κολυμπήσει πεταλούδα! Οι προπονητές ούτε που το συζητούσαν και έτσι άρχισε μόνος του να μιμείται τις κινήσεις των συναθλητών του. Και όταν πια είχε κατανοήσει την τεχνική, μπήκαν στο παιχνίδι και οι προπονητές ώστε να βελτιώσει τους χρόνους του. Με τα πολλά, για να μην σας κουράσω, ο Ν. διακρίθηκε πολλές (πάρα πολλές) φορές στους τοπικούς και εθνικούς αγώνες κολύμβησης, και στην πεταλούδα. Και όταν έγιναν οι παγκόσμιοι στην Ελλάδα, είχε τους απαραίτητους χρόνους για να λάβει μέρος και το δοκίμασε και αυτό! Θα ήταν άλλωστε οι τελευταίοι του αγώνες. Και ολοκλήρωσε την καριέρα του πανηγυρικά: 3 μετάλλια!! Δύο χρυσά και ένα ασημένιο! Και δώστου πανηγυρισμοί, και χειροκροτήματα, και η μαμά να κλαίει στις κερκίδες, και ο μπαμπάς να ζητωκραυγάζει. 

Και ναι, η ιστορία μπορεί να μην έγινε ακριβώς έτσι, αλλά σίγουρα κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα.... Και ο Ν. μπόρεσε να εξελιχθεί τόσο, να διακριθεί, να ξεχωρίσει γιατί βρέθηκε μία μαμά και ένας μπαμπάς να τον αγαπήσουν τόσο! Να πιστέψουν ότι είναι ικανός για τα πάντα και ότι του αξίζουν τα πάντα! Βρέθηκαν αυτοί οι δύο άνθρωποι που κατάφεραν να διακρίνουν σε ένα μικρό παιδί με ειδικές ανάγκες που γνώρισαν 'τυχαία' την ομορφιά και την υπερηφάνεια, το άστρο του! Είδαν το σύμπαν να συνομωτεί (όπως λέει η μαμά του) κάθε φορά που προσπαθούσαν κάτι για τον Ν. με τον Ν., από τη δημιουργία της δικής τους οικογένειας, μέχρι την ανεύρευση δουλειάς και τα αναρίθμητα μετάλλια.

Γιατί ο Ν. μπόρεσε και έγινε αυτό που πίστεψαν οι γονείς του ότι μπορεί να γίνει, ο καλύτερος εαυτός του. Και αφού κατάφεραν αυτοί οι γονείς να 'ουρλιάζουν' το όνομά του στο κολυμβητήριο κάθε φορά που 'χανόταν' στις σκέψεις του και σταμάταγε στα μέσα της διαδρομής, τότε μπορούμε και εμείς να πιστέψουμε ότι τα παιδιά μας αξίζουν και είναι ικανά για το καλύτερο! 

ανδριάνα

ΥΓ. Αφιερωμένο στον Ν. που όταν μας εξιστορούσε η μαμά του όλα τα παραπάνω (και πολλά ακόμη), εκείνος, λίγα μέτρα πιο πίσω, άκουγε και χαμογελούσε!