Μαζί...

Εσείς από πόσους φίλους (ή ‘φίλους’) έχετε περάσει; Είθισται οι συζητήσεις να γυρνάνε γύρω από τις σχέσεις, από πόσες και πόσο πετυχημένες / αποτυχημένες έχεις περάσει. Στη δική μου περίπτωση όμως, οι περιπετειώδεις, αποτυχημένες ή πετυχημένες, επώδυνες ή δημιουργικές ήταν κυρίως οι φιλίες και όχι οι ερωτικές σχέσεις. Κάτι πρέπει και αυτό να σημαίνει…. Σκεφτόμουν τις προάλλες λοιπόν πόσο τυχερή νιώθω με τους φίλους και τις φίλες μου, πόσο δημιουργικές, αγαπημένες, υγιείς και ‘ανώδυνες’ είναι οι φιλίες μου. Και πιστέψτε με, αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Ελάχιστους φίλους έχω από τα παιδικά μου χρόνια ή τα σχολικά, και αυτούς που έχω είναι πολύ ξεχωριστοί. Η κάθε περίπτωση ‘απώλειας’ και ένα διαφορετικό σενάριο, ένα διαφορετικό μάθημα… από ουδέτερη απομάκρυνση και αλλαγή πορείας, μέχρι πολύ επώδυνους χωρισμούς και αντιπαραθέσεις. 

Τώρα που το σκέφτομαι, οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις αποτελούν τη μειοψηφία αλλά είναι μακράν πολύ πιο δύσκολες και ψυχοφθόρες. Υπήρχαν φιλίες που ένιωθα μέσα μου σαν υποχρέωση. Πώς πρέπει να πάρεις το πρωί το χαπάκι που σου είπε ο γιατρός αλλά δεν θέλεις; Έτσι και εγώ έπρεπε να πάρω τηλέφωνο ή να πάω για καφέ. Ή, άλλες φορές, ενώ εντόπιζα το κενό ανάμεσά μας που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, επέλεγα να το αγνοώ, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μου. Υπήρξε και περίοδος, την θυμάμαι πολύ έντονα, που ένιωθα ότι δεν είχα φίλους, ότι δεν είχα κανέναν, δεν με καταλάβαινε κανείς! Όλα αυτά στην μετα-εφηβική, και όλο σκαμπανεβάσματα περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, εκεί γύρω στα 20. Εκείνη την περίοδο ήμουν και ελεύθερη, χωρίς σχέση δηλαδή (μάλλον ούτε αυτό τυχαίο). Και με ρωτάγανε οι γνωστοί: Μα κανένας δεν σου αρέσει; Τόσος καιρός έχει περάσει!

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί πέρασε ο καιρός και με πολλή εσωτερική δουλειά (που συνεχίζεται εσαεί), με κάποιες σκληρές, κάποιες ενστικτώδεις και κάποιες ‘συμπαντικές’ αποφάσεις, έφτασα στο τώρα.

Γιατί βλέπω και νιώθω τριγύρω μου μεγάλη μοναξιά, η οποία εύκολα γυρνάει σε επιθετικότητα, αντικοινωνικότητα και ζήλεια.

Γιατί πιστεύω ότι αν είσαι αληθινός και αγνός, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα έρθουν δίπλα οι άνθρωποι που σου αξίζουν πραγματικά.

Γιατί είχα ακούσει ένα ψυχαναλυτή που εξηγούσε ότι για να σε ερωτευθούν, πρέπει να είσαι ερωτεύσιμος, να αγαπάς εσύ δηλαδή πρώτα τον εαυτό σου!

Σας αγαπώ αγαπημένοι, ξεχωριστοί, διαφορετικοί, μοναδικοί μου και πολύτιμοι φίλοι… Είστε η ζώνη ασφαλείας μου, η σιγουριά μου, η αισιοδοξία μου, το χαμόγελό μου……..

ανδριάνα

ΥΓ. Το έγραψα πρόσφατα και σε ένα πολύ όμορφο κείμενο στο musicspins, θα το γράψω και εδώ σαν μια προτροπή πρώτα σε εμένα: 'Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις', Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες