Μα ούτε η μαμά του;
Τις πιο βαθιές συζητήσεις με τα παιδιά, τις κάνεις εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που ετοιμάζεστε για μπάνιο, εκεί που μαγειρεύετε, εκεί που παίζετε ποδόσφαιρο, εκεί που κοιτάτε παλιές φωτογραφίες, εκεί που χαλαρώνετε στον καναπέ.... Και τις περισσότερες φορές, η συζήτηση ξεκινά από κάτι πολύ απλό, καθημερινό, ασήμαντο, και με έναν μαγικό τρόπο, λέξη με τη λέξη, ερώτηση με την ερώτηση, όλο και βαθαίνει και καταλήγει σε μια στιγμή μαγική. Σε μια στιγμή που σαν να ανάβει ένα λαμπάκι, να φωτίζεται ένα αστεράκι, να ξεδιπλώνεται μία νέα, κρυφή μέχρι τότε πτυχή. Έτσι συνέβη και τις προάλλες με τον Στεφανάκο, ένα απλό - καθημερινό απόγευμα Τετάρτης. Είχαμε ανέβει στο δωμάτιό μας και ετοιμαζόταν να μπει για μπάνιο. Την προσοχή του τράβηξε ένα βραχιολάκι που είχα στο κομοδίνο μου, με ημιπολύτιμες πέτρες, που μας είχε κάνει δώρο μία διευθύντρια της εταιρείας σε όλους όσους απαρτίζαμε την ομάδα της ως ευχαριστώ. Άρχισε λοιπόν να με ρωτά για αυτές τις πέτρες και του εξηγούσα ότι κάθε πέτρα είν
