Τα κακά μαντάτα

Υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να ανταποκριθείς στις δύσκολες καταστάσεις των αγαπημένων σου; Σωστός ή λάθος τρόπος να στηρίξεις τους ανθρώπους που περνούν δύσκολα; Το ξέρω, είναι άβολο (πέραν του στενάχωρου) όταν μαθαίνεις, ως τρίτος, ότι ο τάδε είναι βαριά άρρωστος ή ότι ο δείνα έχασε κάποιον αγαπημένο του. Είναι λεπτές οι ισορροπίες και ο καθένας μάλλον αντιδρά διαφορετικά στην εκάστοτε θλίψη ή πένθος οπότε αυτό κάνει ακόμα πιο εύθραυστη τη θέση μας ως φίλος / συγγενής / γνωστός. Έχω βρεθεί, βεβαίως, σε αυτήν τη θέση, με δυσάρεστα γεγονότα και απώλειες σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους (στην οικογένειά μου και τον συνοδοιπόρο για παράδειγμα) αλλά και ευρύτερα σε αγαπημένους φίλους. Είναι μέρος της ζωής και των σχέσεων και αυτή η πλευρά, έτσι δεν είναι; Πρόσφατα όμως, βρέθηκα, δυστυχώς, και ακόμα βρίσκομαι, στη θέση του ανθρώπου που περνά ένα συνταρακτικά δυσάρεστο, δύσκολο, επίπονο γεγονός με το εγκεφαλικό της αδελφής μου, και έτσι έχω πλέον τη δική μου, προσωπική και υποκειμενική εικόνα του πώς δείχνεις το ενδιαφέρον σου και πώς μπορείς να στηρίξεις έναν ή μία που περνά δύσκολα. Γιατί όλους αυτούς τους 6 μήνες (!), είμαι η παραλήπτρια πολλών και διαφορετικών αντιδράσεων, κάποιων άκρως συγκινητικών και κάποιων άκρως σοκαριστικών.

Μέσα σε αυτούς λοιπόν τους 6 μήνες, από τον Ιούλιο του 2024 μέχρι σήμερα που είμαστε πια στον Ιανουάριο, είχα την τιμή να έχω δίπλα μου πληθώρα ανθρώπων οι οποίοι ήταν και είναι ουσιαστικά εκεί για εμένα και εμμέσως για την αδελφή μου (και ας μην την γνώριζαν καν οι περισσότεροι από αυτούς). Εκτός από την άμεσή μου οικογένεια, τους γονείς, τα αδέλφια, και βεβαίως τον συνοδοιπόρο και την οικογένειά του, έχω την ευτυχία να έχω δίπλα μου φίλους πραγματικούς. Φίλους που η χαρά μου τους δίνει χαρά και η λύπη μου λύπη. Φίλους που από την πρώτη ημέρα δεν έπαψαν να είναι εκεί, να με παίρνουν τηλέφωνα, να με συναντούν, να με ακούν, να προσπαθούν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Φίλους που έχουν την Ζέττα καθημερινά στη σκέψη τους και ζούμε μαζί όλον αυτόν τον γολγοθά. Η Μαριάννα (που επιπλέον της νοιάξης έβαλε και όλες τις ιατρικές της γνώσεις και επαφές), η Τίνα (που ήταν σε διακοπές όταν συνέβη και παρόλα αυτά με έπαιρνε καθημερινά), η Ηρώ (που μες στη μαυρίλα πάντα προσπαθεί να μου φτιάξει το κέφι), η Κατερίνα (που ενώ κανονικά την ψάχνεις επί εβδομάδες για να σου απαντήσει στα μηνύματα, κάθε λίγο και λιγάκι μου στέλνει να δει πώς είναι η Ζέττα), η Μαριλένα, ο Χρήστος.... Αλλά πηγαίνοντας και ένα βήμα πιο πέρα, στον ευρύτερο κύκλο, έχω τις αγαπημένες μου παλιές συναδέλφισσες (Ντόρα, Ναταλία, Φένια, Φαίη, την Αθηνά από το Λονδίνο), τους τωρινούς μου συναδέλφους (όσους το ξέρουν και όσους έχουμε μια πιο προσωπική επαφή), αλλά ακόμα και πιο μακρινούς γνωστούς και φίλους (από την αντροπαρέα του συνοδοιπόρου μέχρι και γνωστούς από τα παλιά που μόλις το έμαθαν έσπευσαν να μου στείλουν μηνύματα και να δείξουν το ενδιαφέρον και την έγνοια τους). Ευγνώμων!

Μέσα σε αυτούς τους 6 μήνες όμως, είχα και παραδείγματα από την αντίπερα όχθη. Ουφ.... Ακόμα με σοκάρει να σας πω την αλήθεια πώς ένα τόσο τραγικό γεγονός δεν είναι εν τέλει ικανό να ευαισθητοποιήσει κάποιους ώστε να πάρουν έστω ένα τηλέφωνο (ένα, όχι πολλά). Φίλοι από τα παλιά, που έχουμε βρεθεί πολύ κοντά επί σειρά ετών, και με εμένα και με την αδελφή μου, απλά δεν σήκωσαν ποτέ το τηλέφωνο ενώ βεβαίως και γνώριζαν τι έχει γίνει. Άλλοι, έστειλαν ένα ξερό και τυπικό μήνυμα και μετά ... κενό. Ακόμα και αν έχουμε βρεθεί, ακόμα και αν έχουμε μιλήσει, δεν έχουν ρωτήσει τίποτα. Σαν απλά να μη συνέβη. Η ζωή συνεχίζεται προφανώς, για όλους μας, αλλά δεν μπορείς απλά να αγνοείς ένα τέτοιο συμβάν, με τέτοιες συνέπειες, και να προσποιείσαι ότι όλα είναι καλά. Γιατί δεν είναι.

Είναι τα soft skills τόσο σπουδαία, τόσο απαραίτητα αλλά δυστυχώς και τόσο δυσεύρετα. Στον επαγγελματικό αλλά κυρίως στον προσωπικό χώρο. Η ενσυναίσθηση, η επικοινωνία, η ενεργητική ακρόαση (να ακούς για να ακόυσεις και να καταλάβεις, όχι να ακούς απλά για να απαντήσεις δηλαδή), η συναισθηματική νοημοσύνη εν τέλει. Τι να τα κάνεις τα πτυχία και τους τίτλους και τις περγαμηνές και τα πλούτη αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη ζωή, αν δεν μπορείς να δεθείς πραγματικά, αν δεν μπορείς να στηρίξεις και να στηριχτείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να μιλήσεις και να ακούσεις, να θρηνήσεις και να γιορτάσεις;

Θέλω να κλείσω όμως με ένα θετικό τόνο γιατί πραγματικά, η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν και είναι εκεί για εμένα, την αδελφή μου και τις οικογένειές μας. Με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας, με όποιον τρόπο αισθάνεται πιο άνετα. Είναι συγκινητικό, για παράδειγμα, πώς οι φίλοι και συνάδελφοι της αδελφής μου, κανονίζουν μεταξύ τους ποιος θα την επισκεφθεί πότε (καθώς υπάρχει μέγιστος αριθμός επισκεπτών) ώστε να έχει πάντα παρέα τα σαββατοκύριακα και να καταφέρουν όλοι να την δουν. Ευγνώμων.

Εν τέλει, μάλλον δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να είσαι εκεί. Ο μόνος λάθος τρόπος είναι απλά να μην είσαι.

ανδριάνα