Ηγέτες

Strong people lift others up.

Αυτό διάβασα πρόσφατα και πιστεύω ότι ταιριάζει 100% σε αυτούς τους μοναδικούς άντρες, ανθρώπους, αθλητές, στον Roger και στον Rafa. Ναι, για τον Federer μιλάω και τον Nadal. Δύο θρύλους του τέννις που θα μείνουν στην ιστορία όχι μόνο για τις μοναδικές τους αθλητικές ικανότητες, τα αμέτρητα τρόπαια και το αγωνιστικό τους ήθος, αλλά και για το μεγαλείο τους σαν άνθρωποι. Δύο από τους σημαντικότερους αντιπάλους για πάνω από 20 χρόνια, σε ένα άκρως ανταγωνιστικό (καθώς ατομικό) άθλημα, οι οποίοι κατόρθωσαν να αποτελέσουν έμπνευση ο ένας για τον άλλο, να ωθήσουν τους εαυτούς τους και το άθλημα στο επόμενο επίπεδο, να γίνουν φίλοι και να πορεύονται μαζί, με σεβασμό και θαυμασμό ο ένας για τον άλλο, αντί για απέναντι. Αν δεν είναι αυτό παράδειγμα προς μίμηση, τότε ποιο είναι; Αν δεν είναι αυτό δείγμα ενός ασφαλούς ανθρώπου που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, τότε ποιο είναι; Αν δεν είναι αυτοί ηγέτες, τότε ποιοι;

Ένας από τους σημαντικότερους αθλητές στον κόσμο λοιπόν, ο Federer, πρόσφατα αποχαιρέτησε από την αγωνιστική δράση τον φίλο του Nadal μέσω αυτής της ανάρτησης, ξεκινώντας με τη φράση "Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή: με κέρδισες... Πολλές φορές. Περισσότερες απ' ότι κατάφερα να σε κερδίσω εγώ". Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το γράμμα. Ένα συγκινητικό, ειλικρινές, εμπνευσμένο κείμενο, όπου ένας θρύλος απευθύνεται σε έναν άλλον και τον ευχαριστεί για τις δυσκολίες που του έβαλε και τον ώθησε να δουλέψει ακόμα πιο σκληρά. Γιατί χωρίς άξιους "αντιπάλους", τι νόημα έχει η νίκη;

Το διάβασα λοιπόν, συγκινήθηκα, τους αγάπησα ακόμη περισσότερο και μετά κοίταξα γύρω μου. Παρατήρησα τους δεκάδες ανασφαλείς, είρωνες, μίζερους, "μικρούς" ανθρώπους που ενίοτε συναναστρέφομαι, κυρίως επαγγελματικά, οι οποίοι χάνονται στον μικρόκοσμό τους, στις ανασφάλειές τους, και χτίζουν τοίχους και εχθρούς. Κρύβονται, δειλιάζουν, βάζουν τρικλοποδιές, στήνουν παγίδες ώστε να αναχαιτίσουν τoyς άλλους και να προβάλουν τους ανεπαρκείς εαυτούς τους. Γιατί αν είσαι επαρκής και αισθάνεσαι έτσι, τότε δεν ανταγωνίζεσαι στην πραγματικότητα κανέναν.

And I want you to know that your old friend is always cheering for you, and will be cheering just as loud for everything you do next.

Ο αγώνας, όποιος αγώνας, είναι πάντα με τον εαυτό μας. Και όσο πιο ασφαλείς αισθανόμαστε με τον ρόλο μας, την πορεία μας, τις αξίες μας, τις ικανότητές μας, τα κενά μας, τόσο περισσότερο θα εκτιμούμε τους ανθρώπους που μας βοηθούν να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Γιατί ένας ηγέτης είναι γενναίος, πρωτοπόρος, γενναιόδωρος, οραματιστής αλλά και ταπεινός, με ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και θαυμασμό για τους άλλους. Όπως σχολίασαν πολλοί, είναι ευλογία να έχεις έναν φίλο και έναν "αντίπαλο" όπως είχαν τόσα χρόνια ο Federer και ο Nadal, ο ένας τον άλλο, μεγαλώνοντας, προοδεύοντας και μεγαλουργώντας παρέα.