ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ 2024

Το 2024 χωρίζεται σε δύο περιόδους: αυτήν πριν τις 12 Ιουλίου και αυτήν μετά. Και όσα ακολούθησαν την 12η Ιουλίου είναι τόσο έντονα, τόσο επίπονα, που νιώθω σαν το πρώτο μέρος του χρόνου να μην συνέβη καν. Σαν όλα τα άλλα να είναι ένα θολό, ασήμαντο φόντο μπροστά σε αυτό που ζήσαμε στο δεύτερο μέρος του έτους. Ναι, δεν είναι δίκαιη αυτή η απεικόνιση, αλλά δεν είναι δίκαιη η ζωή anyway. Και όταν κάτι σε κυριεύει, είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ, τότε τίποτα άλλo δεν μετρά. 

Ναι, όμορφα πράγματα συνέβησαν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Κάναμε το πρώτο μας οικογενειακό ταξίδι στο Λονδίνο, την Άνοιξη, όπου αγκαλιάσαμε τους φίλους μας μετά από πάνω από μία δεκαετία! Επισκεφθήκαμε πρώτη φορά και την περιοχή της Liguria στην Ιταλία, εκεί στα τέλη Μαΐου, παρέα με φίλους, και γεμίσαμε ήλιο, ομορφιά, χρώματα, θάλασσα, γεύσεις, ανεμελιά. Κάναμε σκι, στρώσαμε κυριακάτικα τραπέζια (πολλά!), επισκεφθήκαμε φίλους. Τα Σάββατα γέμισαν με κοριτσίστικη, πρωινή γυμναστική και μετά με τον πολυ-αναμενόμενό μας καφέ  -βάλσαμο στους ασταμάτητους ρυθμούς της εβδομάδας. Τα Σάββατα γέμισαν επίσης με τα τουρνουά ποδοσφαίρου του μικρού όπου κέρδισαν και το πρώτο τους κύπελλο ως ομάδα. Παρόμοια και τα απογεύματα της Τρίτης και της Πέμπτης όπου κάναμε βάρδιες με τον συνοδοιπόρο στα πήγαινε - έλα των προπονήσεων του μικρού. Ταξίδεψα πρώτη φορά με τη δουλειά και έτσι πέρασα πολύ όμορφες και εποικοδομητικές ημέρες με τις ομάδες της Ελλάδας, της Τσεχίας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Σουηδίας. Πήγαμε και στην Πάρμα με τη δουλειά όπου ζήσαμε την μοναδική εμπειρία οδήγησης Ferrari σε αγωνιστική πίστα υπό την καθοδήγηση επαγγελματιών οδηγών αγώνων. Ήπια κρασιά στο σπίτι της Τίνας, βράδυ, οι δυο μας. Συνάντησα πολλάκις την Ηρώ στην "φωλίτσα" μας στο γραφείο και ήταν πάντα από τα πιο εποικοδομητικά διαλείμματα. Βγήκαμε ραντεβού, οι δυο μας, η Jessica και εγώ, και ανοίξαμε τις καρδιές μας. Διανυκτερεύσαμε στους φίλους στην Bienne, φιλοξενήσαμε και εδώ φίλους του Στέφανου. Πέρασα ώρες μιλώντας μέσω βιντεοκλήσεων και WhatsApp μηνυμάτων με τους φίλους στην Ελλάδα (την Μαριάννα, την Κατερίνα, τα κορίτσια της Κοκοβίλτον, την Μαριλένα, τον Χρήστο...) και βεβαίως τις οικογένειες. Περάσαμε ώωωωρες πολλές στον κήπο μας, φυτεύοντας, καθαρίζοντας, κλαδεύοντας, παίζοντας, ησυχάζοντας.

Άλλαξα επαγγελματική θέση! Νέα δυναμική, νέα ομάδα, νέες αρμοδιότητες, νέες αγορές, νέες ισορροπίες. Πολλοί άγνωστοι παρανομαστές, άγνωστες λέξεις, άγνωστοι άνθρωποι. Και βεβαίως, αγγελικά δεν είναι αλλά απολαμβάνω πολύ αυτήν την αλλαγή. Ίσως αυτό να ήταν και το "επίτευγμα" του έτους αν δεν είχαμε τα γεγονότα της 12ης Ιουλίου. Γιατί μαζί με τη νέα θέση, ήρθε και η υπογραφή του νέου, πολυαναμενόμενου συμβολαίου. Λίγες εβδομάδες μετά πετούσαμε για Ελλάδα, εκεί στις αρχές Ιουλίου, για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, και περίμενα πώς και πώς να το γιορτάσουμε. Στα επαγγελματικά πάλι, κέρδισε ο συνοδοιπόρος ακόμη ένα Excellence Award! Ένα πολύ δύσκολο επίτευγμα το οποίο ήρθε μετά από ένα πολύ δύσκολο project. Ο Στέφανος απέκτησε το πρώτο του ηλεκτρονικό παιχνίδι, δώρο του Άη Βασίλη, το Nintendo Switch. Διάβασα πολύ, συμπεριλαμβανομένων μερικών εξαιρετικών βιβλίων (όπως το Essentialist και το The Bee Sting). Διοργάνωσα πρωινά μαθήματα yoga για τους αγαπημένους μου συναδέλφους και έτσι συναντηθήκαμε αρκετές φορές στις 07.30 και ξεκινήσαμε την ημέρα μας παρέα. Μας επισκέφθηκαν οι γιαγιάδες και ο παππούς στις διακοπές του Φεβρουαρίου. Μας επισκέφθηκε και η παιδική μου φίλη Κατερίνα με την οικογένειά της στα τέλη του Αυγούστου. Και οι φίλοι μας Δημήτρης και Ασπασία, αυτήν τη φορά μαζί με την γλυκιά Μελίνα. Και το βαφτιστήρι μας, ο Παναγιώτης, αμέσως μετά τις Πανελλήνιες εξετάσεις του. Πόσο τιμητικό να επιλέγει επίσκεψη στους νονούς, μόνος. Μας επισκέφθηκε και η ανιψιά μου, η Αρτεμούλα, καθώς βρέθηκαν στην Ελβετία με το σχολείο για το Cern οπότε την είδα για μια ωρίτσα παρέα με τις φίλες της. Μπήκε και το τέννις στη ζωή μας, αρχικά με ένα θερινό camp του Στέφανου και μετά με προπονήσεις για όλους μας τις Παρασκευές. Παρευρεθήκαμε στο γάμο των φίλων μας στη Χαλκιδική, στον γάμο των άλλων φίλων μας εδώ, στους αμπελώνες του Lavaux (ο πρώτος μας ελβετικός γάμος), και ξεκλέψαμε ένα long weekend στην Τζιά. Ο Στεφανάκος έγινε 8, ξεκίνησε γερμανικά στο σχολείο, συνεχίζει με ποδόσφαιρο και τέννις, παρεμένει το ίδιο ενεργός, αθλητικός, αεικίνητος αλλά και γλυκός, όμορφος, τρυφερός και ευαίσθητος. 

Ένα συνονθύλευμα γεγονότων, εμπειριών, εκδρομών, συναντήσεων, ανθρώπων... Ούτε καν με χρονολογική σειρά δεν τα θυμάμαι για να σας τα γράψω. Σαν μια θολή μπάλα όλα. Όμορφα, δημιουργικά, ενδιαφέροντα, πολύτιμα αλλά ... κομπάρσοι στην ιστορία του 2024. Γιατί στις 12 Ιουλίου η αδελφή μου έπαθε εγκεφαλικό το οποίο ακολούθησαν και άλλα, εξίσου δυσάρεστα. Και ο χρόνος σταμάτησε. Η καρδιά μου επίσης. Και έκτοτε, βεβαίως η ζωή συνεχίστηκε αλλά υπό πολύ διαφορετικές βάσεις. Μισό χρόνο σχεδόν μετά και δεν πιστεύω ότι ακόμα έχω θρηνήσει, ότι έχω εξωτερικεύσει την κραυγή που πνίγω στο λαιμό. Γιατί ακόμα όλη η προσοχή είναι σε εκείνη. Πώς εκείνη θα επιμείνει και υπομείνει ώστε να ανακάμψει. Τι χρειάζεται εκείνη ώστε να αναπτερωθεί το ηθικό της, να συνεχίσει να παλεύει και να μην χάσει την ελπίδα της. Πώς για εκείνη πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, χαμογελαστοί. Φωτεινή χαραμάδα στο φετινό καλοκαίρι, η ανιδιοτελής στήριξη του διευθυντή μου ο οποίος μου έδωσε χώρο και χρόνο για να είμαι με την οικογένειά μου, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Θα του είμαι παντοτινά ευγνώμων. Τι να σας γράψω για όλα όσα έχω βιώσει έκτοτε.... για την αναχώρηση του Αυγούστου με μισή καρδιά, για τα καθημερινά τηλεφωνήματα με την οικογένεια ώστε να μαθαίνω κάθε λεπτομέρεια. Για την προσμονή, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, να φτάσουν θετικά νέα για την πρόοδό της. Για τις βιντεοκλήσεις που κάνουμε ώστε να την δω και να με δει, να διαβάσω τα χείλη της, να της χαμογελάσω και να επικοινωνήσουμε. Για την πρώτη φορά που με πήρε εκείνη, μόνη της, εκεί τον Νοέμβριο για να με ρωτήσει τι θα μαγειρέψουμε τα Χριστούγεννα και πώς κατάφερα να πνίξω τα δάκρυά μου, να παραμείνω ψύχραιμη και να της εξηγήσω ότι δεν θα μαγειρέψουμε φέτος, και δεν έχει καμία σημασία, γιατί το μόνο που μετράει είναι ότι θα είμαστε μαζί. Για τις ώρες αναλύσεων με τον αδελφό μου από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο οποίος κατάφερε ήδη και την επισκέφθηκε δύο φορές. Για την αντίδρασή της με το που με αντίκρυσε τον Σεπτέμβριο όταν της έκανα έκπληξη και τα δάκρυα που μοιραστήκαμε αγκαλιά. Για τα ατελείωτα σκαμπανεβάσματα σε όλων μας τις διαθέσεις και αντοχές. Για τους κρυφούς μου φόβους που δεν τολμώ ούτε να αρθρώσω. Για τις τύψεις, τον θυμό, τα "γιατί", τα "εάν". Για την ανεκτίμητη στήριξη που έχω λάβει από τους φίλους μου, στην Ελβετία και την Ελλάδα, που κάθε λίγες ημέρες επικοινωνούν για να μάθουν τα νέα. Ευγνώμων και σε αυτούς! Ξέρετε εσείς ποιοι είστε. Για τον συνοδοιπόρο που είναι το στήριγμά μου σε όλα. Που χωρίς καν να του το ζητήσω, ανέλαβε τόσα ώστε να μπορώ εγώ να περάσω την παραμονή μας στην Ελλάδα στο νοσοκομείο και μετά, επιστρέφοντας στην Ελβετική μας καθημερινότητα, να με αποφορτίζει όσο μπορεί ώστε να μπορώ να επικοινωνώ με τις οικογένειες, να ταξιδεύω, να ησυχάζω, να ξεσκάω (έστω και αν είναι η σαββατιάτικη γυμναστική). Ευγνώμων.

Είμαστε ακόμα στον μαραθώνιο που λέγεται αποκατάσταση αλλά ελπίζω να κοντοζυγώνει ο τερματισμός. Και ξέρω, ο δρόμος θα είναι ακόμα μακρύς, αλλά ο πρώτος τερματισμός είναι η επιστροφή της σπίτι. Από εκεί όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Και κάθε μέρα για αυτό προσεύχομαι. Να είναι αυτή η χειρότερή της χρονιά και να έρθει σύντομα η ημέρα που θα καθόμαστε παρέα και θα μας φαίνονται όλα αυτά σαν ένα κακό όνειρο. Μου λείπει τόσο πολύ. Γιατί είναι εκεί αλλά και δεν είναι. Γιατί έχουμε να μιλήσουμε πραγματικά από τον Ιούλιο. 

New Year Resolutions για το 2025 δεν έχει γιατί το resolution είναι μόνο ένα: να γίνει καλά η Ζέττα. Να επιστρέψει σπίτι, να περπατήσει, να φάει, να μιλήσει, να αγκαλιάσει, να κάνει βόλτες, και ταξίδια. Αμήν.

ανδριάνα

ΥΓ. Ξέρετε η Ζέττα είναι η μεγαλύτερη μάλλον fan του lifelikes. Διάβαζε πάντα τις αναρτήσεις την ώρα του μεσημεριανού της διαλείμματος στη δουλειά. Θα έχει αρκετό catch up να κάνει τώρα.