HOW WAS YOUR WEEK?

 

• Δευτέρα! Και γνωρίζαμε εξ' αρχής ότι θα είναι ακόμα μία γεμάτη εβδομάδα.
• Στο γραφείο δεν πήγα, αλλά πήγε ο συνοδοιπόρος ο οποίος κατάφερε να παίξει και squash, πρώτη φορά, με τον φίλο και συνάδελφό του Σάκη.
• Πόσο χάρηκα που επιτέλους πήρε λίγο χρόνο για τον εαυτό του μέσα στον εργασιακό χαμό.
• Την Τρίτη πήγα στο γραφείο και επέστρεψα αργά το βράδυ.
• Είχαμε βλέπετε το ομαδικό μας δείπνο.
• Έτσι, είχαν έρθει στη Λωζάνη οι συνάδελφοι που έχουν τη βάση τους σε Αγγλία, Πολωνία και Αυστρία.
• Το μεσημέρι κατάφερα και έκανα και ένα μάθημα body pump στο γυμναστήριο παρέα με την Μαργαρίτα και τον Θάνο, και πέτυχα τυχαία και την Lauren.
• Πολύ το ευχαριστήθηκα!
• Προς το τέλος της ημέρας, δύο εκ των συναδέλφων είχαν κανονίσει εορταστικό κουιζ και ποτά ώστε να περάσουμε λίγο ποιοτικό και εορταστικό χρόνο παρέα.
• Δυστυχώς, κάποιοι από τους συναδέλφους ακύρωσαν τη συμμετοχή τους τελευταία στιγμή (ομαδικότητα σου λένε μετά) αλλά οι υπόλοιποι προχωρήσαμε με το πρόγραμμα, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, γνωριστήκαμε καλύτερα, ήπιαμε τις σαμπάνιες μας, τσιμπήσαμε και κατά τις 18.30 ξεκινήσαμε για το εστιατόριο.
• Η επιλογή ήταν ένα παλιό, κλασικό, κεντρικό εστιατόριο που ειδικεύεται στο fondue.
• Οι χορτοφάγοι της παρέας καθίσαμε στη μία άκρη του τραπεζιού (μετά από τις αυστηρές οδηγίες των σερβιτόρων) οπότε το βράδυ το πέρασα συνομιλώντας κυρίως με τον Patrick και τον Marco (οι οποίοι μου είναι πολύ συμπαθείς οπότε μια χαρά).
• Προσωπικά, αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα ότι μάλλον αποτυχημένο ήταν αυτό το ομαδικό δείπνο γιατί κάθε άλλο παρά ομαδικό ήταν αλλά οκ....
• Υπό βροχή αναχώρησα για το σπίτι όπου τα αγόρια είχαν ήδη ξαπλώσει.
• Τετάρτη, και ήταν η σειρά του συνοδοιπόρου για το γραφείο.
• Μετά από μια πολλή γεμάτη ημέρα, πραγματικά χρειαζόμουν λίγη ησυχία και δουλειά από το σπίτι.
• Το μεσημέρι είχε και γενέθλιο πάρτυ ο Στέφανος του συμμαθητή του Alexandre οπότε τον παρέλαβα και τον παρέδωσα.
• Πάντα τα γενέθλια τα γιορτάζει μαζί με τον αδελφό του και πάντα οι γονείς του κανονίζουν δραστηριότητες στο κοντινό δάσος.
• Έτσι και αυτήν τη φορά, με κρύο αλλά ήλιο.
• Επιστρέφοντας από το γραφείο, τον παρέλαβε ο συνοδοιπόρος και γύρισαν παρέα σπίτι.
• Και εκεί που καθόμασταν στον καναπέ με τον συνοδοιπόρο το βράδυ και παρακολουθούσαμε το Disclaimer, να 'σου το πρώτο χιόνι της σεζόν!
• Το πρωί, το είχε στρώσει κανονικά και καθ' όλη τη διάρκεια της Πέμπτης έριχνε πυκνό χιόνι.
• Με τρελό ενθουσιασμό αντιμετώπισε το φαινόμενο ο Στεφανάκος ο οποίος μας έχει δηλώσει ότι προτιμά τον χειμώνα από το καλοκαίρι!
• Την Πέμπτη λοιπόν, αφού άφησα τον μικρό σχολείο, συνέχισα για το γραφείο και το 2ήμερο, face to face σεμινάριο υπό τον τίτλο Communicating with Presence & Impact.
• Είχα ακούσει πολύ θετικά λόγια από συναδέλφους που το είχαν παρακολουθήσει οπότε πήγα με ενθουσιασμό!
• Μόνο και μόνο το γεγονός ότι για 2 μέρες θα ζούσα κάτι διαφορετικό και δημιουργικό αρκούσε.
• Γύρω στα 15 άτομα ήμασταν στο σύνολο, εκ των οποίων ήξερα καλά έναν και έτσι και έτσι ακόμη έναν.
• Η ημέρα χωρίστηκε σε δύο μέρη, το πρώτο όλοι μαζί και το δεύτερο χωρισμένοι σε δύο υπο-ομάδες.
• Στις υπο-ομάδες έγινε και η πιο ουσιαστική δουλειά καθώς έπρεπε να φέρουμε ένα εργασιακό θέμα (είτε που έχει συμβεί είτε που πιθανώς να συμβεί) το οποίο μας έφερε σε δύσκολη θέση. Μια δύσκολη συζήτηση ανάμεσα σε δύο συναδέλφους.
• Ο πρωταγωνιστής λοιπόν έθετε τη βάση (σε ποιον απευθύνεται, τι έχει συμβεί κτλ) και οι διοργανωτές επέλεγαν έναν από εμάς για τον συνομιλητή ο οποίος έπρεπε, βεβαίως, να παίξει τον ρόλο. 
• Εγώ έπαιξα λοιπόν το ρόλο του συναδέλφου από μια διαφορετική ομάδα ο οποίος δεν συνεργάζεται για ένα κοινό project και κάνει ότι μπορεί ώστε να το σταματήσει.
• Πω πω.... και όλα αυτά, απέναντι σε έναν γλυκύτατο, Πορτογάλο συνάδελφο τον οποίο έβλεπα πρώτη φορά.
• Το σκηνικό το παίξαμε 4-5 φορές, μία αυθόρμητα και τις υπόλοιπες υπό την καθοδήγηση των διοργανωτών - ηθοποιών και συγκεκριμένων triggers που μας έδιναν.
• Τα triggers ήταν σύντομες φράσεις τις οποίες γνωρίζε μόνο το συγκεκριμένο άτομο και οι οποίες έπρεπε να καθοδηγήσουν τον τρόπο επικοινωνίας (όχι το περιεχόμενο).
• Πόσους ρόλους παίξαμε! Στο συγκεκριμένο σενάριο είχαμε και τόση ένταση καθώς εγώ έπρεπε να είμαι αυτή που δεν διαπραγματεύεται, δεν βρίσκει καμία αξία στο συγκεκριμένο project και είναι πολύ αυταρχική.
• Όταν ήρθε η δική μου σειρά να θέσω το θέμα, εμπνεύστηκα από την επαγγελματική μου πραγματικότητα (περισσότερα δεν μπορώ να σας αποκαλύψω για ευνόητους λόγους).
• Επιστροφή αργά το απόγευμα σπίτι ενώ τα αγόρια ήταν στο κλειστό (πλέον) γήπεδο ποδοσφαίρου για την προπόνηση.
• Και όλη την Πέμπτη έριχνε όμορφο, σταθερό, πυκνό χιόνι!
• Δείπνο όλοι μαζί και ξεκούραση.
• Γιατί η κούραση ήταν αρκετή και ήταν όλη νοητική! Γιατί όπως μας εξήγησαν και στο σεμινάριο, το Σύστημα 2 του εγκεφάλου (εκεί που δεν είναι οι κατασταλαγμένες γνώσεις μας) πρέπει να εργαστεί σκληρά ώστε να αποκτήσει νέες γνώσεις και δεξιότητες. Μόνο όταν τις κατακτήσει, μετά από προσπάθεια και επανάληψη, μετακινούνται στο Σύστημα 1.
• Παρασκευή, και δεύτερη ημέρα του σεμιναρίου.
• Άφησα λοιπόν τον μικρό στο σχολείο και πήρα τη θέση μου παρέα με τους ίδιους συναδέλφους.
• Πάλι το πρώτο μέρος είμασταν όλοι μαζί.
• Ένα από τα παιχνίδια που κάναμε ήταν ένας πολύ σύντομος διάλογος μεταξύ 2 ατόμων (10 λέξεις ήταν όλες και όλες) και έπρεπε τυχαία να σηκωνόμαστε στο κέντρο του κύκλου και να λέμε τις συγκεκριμένες λέξεις (αυτούσιες) αλλά με όποιον τόνο, με όποια "γεύση" θέλουμε, σε αρμονία με τον έτερο "ηθοποιό".
• Εντυπωσιακό πόσες ερμηνείες μπορούν να χωρέσουν μόλις 10, απλές, καθημερινές, βαρετές θα έλεγες λέξεις (Hello! Hello, how are you? I'm well, thanks. That's good.).
• Στο δεύτερο μέρος, στη μικρότερη ομάδα, είχαμε την πρόκληση να κάνουμε μία εργασιακή παρουσίαση διάρκειας ενός λεπτού! Πάλι το θέμα το επιλέγαμε εμείς και καθορίζαμε και ποιο ακριβώς είναι το κοινό μας (η υπόλοιπη ομάδα δηλαδή).
• Τις πρώτες φορές το κάναμε αυθόρμητα, λαμβάνοντας τα σχόλια και τις υποδείξεις των συναδέλφων - κοινού και των εκπαιδευτών μας.
• Τις υπόλοιπες, το κάναμε πάλι υπό την καθοδήγηση συγκεκριμένων φράσεων - triggers.
• Βασικός στόχος όλων αυτών των triggers (τα οποία ήταν κυριολεκτικά εξωπραγματικά) ήταν να νιώσουμε ότι βγαίνουμε από το comfort zone μας και επεκτείναμε την γκάμα επικοινωνιακών εργαλείων σε αχαρτογράφητα για εμάς νερά.
• Για εμένα, μία από τις δοκιμασίες ήταν να μιλώ στις πλάτες του κοινού μου (σαν το The Voice ένα πράγμα) και εκείνοι έπρεπε να γυρίσουν μόνο όταν πραγματικά τους είχα πείσει (μόνο με τα λόγια καθώς δεν με έβλεπαν).
• Έμαθα τόσα πολλά! Ρούφηξα κάθε λεπτό, κάθε συμβουλή, κάθε δοκιμασία, κάθε σχόλιο.
• Βγαίνοντας από την αίθουσα το απόγευμα, κοιτάω το κινητό μου και βλέπω 4 αναπάντητες face time κλήσεις από τον άντρα της αδελφής μου!
• Παγώνω! Παίρνω αμέσως face time και βλέπω την αδελφή μου μες στο χαμόγελο.
• Ηρεμώ και υποθέτω ότι είναι εκεί ο άντρας της και με παίρνει για να της μιλήσω.
• Σύντομα όμως συνειδητοποιώ ότι με έχει καλέσει η ίδια, από το iPad που πλέον έχει μαζί της, και χαίρομαι ΤΟΣΟ πολύ!
• Πρώτη φορά που από τον Ιούλιο λαμβάνω κλήση από την αδελφή μου!
• Πόσα θεωρούμε δεδομένα χωρίς να τα εκτιμούμε..... 
• Έκανα το παν ώστε να διαβάσω τα χείλη της και να έχουμε έναν "κανονικό" διάλογο. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε!
• "Τι θα μαγειρέψουμε για τα Χριστούγεννα;". Ξέρετε, τα τελευταία αρκετά χρόνια, η οικογενειακή μας παράδοση είναι ότι εγώ και η Ζέττα ετοιμάζουμε και μαγειρεύουμε το Χριστουγεννιάτικο γεύμα.
• Πάγωσα. Μέσα μου έκλαιγα αλλά απέξω προσπάθησα να είμαι ήρεμη, καθησυχαστική, αισιόδοξη αλλά και ρεαλίστρια.
• Της είπα λοιπόν ότι φέτος δεν θα μαγειρέψουμε, ότι δεν χρειάζεται, και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να είμαστε μαζί!
• Και ότι του χρόνου, πρώτα ο Θεός, θα μαγειρέψουμε ότι θέλει και θα πάμε όπου θέλει!
• "Ιρλανδία να πάμε". Ιρλανδία θες; Ιρλανδία θα πάμε!
• Όλη τη διαδρομή οδηγώντας για το σπίτι έκλαιγα. Για την ελπίδα που έχει η Ζέττα και που εγώ έπρεπε να της την σβήσω. Για τη λαχτάρα που έχει να βγει και να ζήσει, να επιστρέψει στην κανονικότητα, και την σκληρή αλήθεια ότι μάλλον αυτά τα Χριστούγεννα θα τα περάσει στο κέντρο αποκατάστασης.
• Μέρα - μέρα όμως..... Και κάθε μέρα είναι και καλύτερα οπότε αυτό είναι το μόνο που μετράει!
• Τα αγόρια ήταν στο τέννις, οπότε εγώ έκανα μια στάση στο σούπερ - μάρκετ καθώς είχαμε πολλά μαγειρέματα για το σκ.
• Σάββατο, και φάγαμε οικογενειακώς κρουασάν για πρωινό, και κατά τις 10.00 περπάτησα και πήρα το λεωφορείο μου για το κέντρο.
• Έφτασα νωρίτερα καθώς ήθελα να πάρω και 2 δωράκια.
• Body Pump το μεσημέρι, με τον Ισπανό δάσκαλο ξανά, και πολύ ιδρώτα.
• Τα κορίτσια με τον συνοδοιπόρο με περίμεναν μετά στο Starbucks για τον καθιερωμένο μας καφέ.
• Και ο συνοδοιπόρος με εξέπληξε με δώρο για την γιορτή μου! Τι χαρά! Μια φούστα μακρυά μπεζ και ένα μπλουζάκι πορτοκαλί!
• Ο συνοδοιπόρος μάς άφησε για να συναντήσει τα αγόρια και έτσι μείναμε τα κορίτσια με φουλ ατζέντα! Ούτε τα μισά θέματα δεν προλάβαμε.
• Παραλαβή του Στεφανάκου από το ελληνικό σχολείο και κομμωτήριο ώστε να κουρευτούν και τα δυο αγόρια της οικογένειας.
• Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε σπίτι και δεν βγήκα από τη κουζίνα μέχρι το βράδυ! Πω πω!
• Είπα να φτιάξω σπανακοπιτάκια με δικό μου ζυμάρι ενόψει του ελληνικού, κυριακάτικου γεύματος.
• Μετά, είπαμε να φτιάξουμε τα καθιερωμένα, εορταστικά κουλουράκια βανίλιας με τον Στέφανο.
• Μετά, φτιάξαμε και τον κιμά ώστε να είναι έτοιμος για το παστίτσιο.... 
• Πτώμα μπήκα για μπάνιο στις 21.00.
• Ηλιόλουστη και αισθητά πιο ζεστή ξημέρωσε η Κυριακή (διψήφια η θερμοκρασία!).
• Ο Στεφανάκος με βοήθησε στο στρώσιμο του τραπεζιού, ο συνοδοιπόρος στα μαγειρέματα και τις τακτοποιήσεις, ολοκλήρωσα το παστίτσιο, έφτιαξα και τις σαλάτες, ντύθηκα, στολίστηκα και κατά τις 12.00 ήρθαν οι αγαπημένες μου συναδέλφισσες Victoria και Hasti με τα των συζύγων και σκύλων τους.
• Ο Στεφανάκος, ενώ ντρεπόταν και αποθαρρυνόταν λιγάκι γιατί όλη η συζήτηση ήταν στα αγγλικά, εν τέλει τους έφερε τα album panini του, και τους έδειξε τα προγράμματά του στον υπολογιστή.
• Τσίμπησε λιγάκι και στις 14.00 τον πήγε ο συνοδοιπόρος στον φίλο του Nikan που τον είχε καλέσει.
• Οι ενήλικες φάγαμε, ήπιαμε, συζητήσαμε χίλια - δυο θέματα, γελάσαμε πολύ, δεν συζητήσαμε για τη δουλειά καθόλου (μεγάλη επιτυχία!), χαλαρώσαμε, απολαύσαμε το τζάκι και τα παιχνίδια με τα σκυλιά, και απόγευμα αποχαιρετιστήκαμε.
• "You make a house feel like home" μου έγραψε η αγαπημένη μου Victoria και είναι από τα πιο όμορφα κομπλιμέντα που έχω λάβει. 
• Non - stop συνεχίστηκε το απόγευμα με πλυντήρια, πλυσίματα, συμμαζέματα, και παραλαβή του Στεφανάκου από τον φίλο του.
• Έφτασε 20.00 και ούτε που το είχα καταλάβει.
• Όσο πλησιάζουμε στο τέλος του έτους, τόσο πιο γεμάτες είναι οι ημέρες και οι νύχτες.
• Μια ανάσα θα περάσει ο καιρός μέχρι να κατέβουμε στην Ελλάδα. Και θέλουμε να χωρέσουμε τόσα!

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα