Οι πρώτες φορές

Γίνεται να είσαι στην δεκαετία των 40 και να ζεις πράγματα για πρώτη φορά; Βεβαίως και γίνεται. Και όταν πρόκειται για καταστάσεις που εσύ επιλέγεις ώστε να μπορέσεις να εξελιχθείς, να μάθεις, να βγεις λίγο από το comfort zone σου, τότε είναι ακόμα πιο σπουδαίο. Στο πρόσφατο λοιπόν επαγγελματικό μου ταξίδι στη Στοκχόλμη έζησα δύο τέτοιες πρωτόγνωρες στιγμές. Την μία την περίμενα, την άλλη όχι.

Η πρώτη ήταν με την άφιξή μου στο ξενοδοχείο και την συνειδητοποίηση ότι το room service menu δεν είχε τίποτα χορτοφαγικό. Ποιες ήταν λοιπόν οι επιλογές μου, μόνη, μια κρύα Δευτέρα του Νοεμβρίου, 20.30 το βράδυ, σε μια ξένη πόλη; Ή να κοιμηθώ νηστική ή να κατέβω στο κυριλέ και μεγαλόπρεπο εστιατόριο του ξενοδοχείου και να φάω μόνη μου (καθώς οι υπόλοιποι συνάδελφοι έμεναν σε άλλα ξενοδοχεία). Και αυτό και έκανα. Δειλά - δειλά κατέβηκα και ζήτησα από τον σερβιτόρο ένα τραπέζι για ένα άτομο. Εντύπωση δεν του έκανε (ούτως ή άλλως είχε αρκετούς business travelers) και μετά από λίγα λεπτά καθόμουν στο τραπέζι μου (αυτό που βλέπετε παραπάνω), στη μία άκρη του εστιατορίου, στον μακρύ καναπέ που φιλοξενούσε τα μικρά τραπέζια για ένα ή δύο άτομα. Παρήγγειλα ένα ποτήρι pinot noir, ένα bao bun και μερικά σούσι, πήρα μια βαθειά ανάσα και άρχισα να χαλαρώνω. Με την χαλάρωση άρχισε να έρχεται και η αίσθηση απόλαυσης. Ηρεμίας. Μετά από μισή μέρα παρέα με την αγαπημένη μου συνάδελφο σε τρένα, αεροδρόμια, αεροπλάνα και ταξί, είχα την πολυτέλεια της ησυχίας και της παρέας του εαυτού μου. Ήταν και το εστιατόριο τόσο όμορφο οπότε μου αρκούσε η ησυχία, το κρασί μου και η θέα. Σαν ένα δώρο στον εαυτό μου. Χωρίς παρέα, χωρίς συζητήσεις, χωρίς προσδοκίες. Εν τέλει, ήσυχη δεν έμεινα πολύ καθώς μου έπιασαν συζήτηση οι δύο Ολλανδοί που κάθονταν δίπλα μου αλλά ακόμα και αυτό δεν θα είχε συμβεί αν ήμουν με παρέα. Γεμάτη, χορτάτη και χαρούμενη επέστρεψα εκείνο το βράδυ στο δωμάτιό μου. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που έπρεπε (γιατί επιλογή μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση) να κάτσω να φάω μόνη μου. Γιατί όχι, μέχρι την ηλικία των 21 - 22 δεν είχα κάτσει ποτέ κάπου μόνη μου. Όταν όμως βρέθηκα στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου, σε ένα πανεπιστήμιο που δεν ήξερα κανέναν, τότε αναγκαστικά, στα πρώτα διαλείμματα μεταξύ μαθημάτων που έπρεπε κάτι να φάω, έπρεπε να το κάνω μόνη. Ακόμα θυμάμαι την αμηχανία που ένιωθα. Την αγωνία μη και με πετύχει κανένας γνωστός μου συμφοιτητής. Σαν να ήμουν σε τιμωρία. Έτρωγα όσο πιο γρήγορα γινόταν ώστε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Σαν αυτό το γεύμα να ήταν το χτύπημα στην αυτοεκτίμησή μου και η ένδειξη της δημοφιλίας μου. Πόσο άβολα αισθανόμουν! Για αυτό και πάντα το απέφευγα. Τότε, ως φοιτήτρια, και έκτοτε. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που έχω κάτσει σε κανονικό εστιατόριο να φάω μόνη. Από την ανδριάνα των 20+ στην ανδριάνα των 40+, όπως βλέπετε, έχουν αλλάξει όμως πολλά! Και ναι, απολαμβάνω τόσο πιο πολύ την παρέα μου! Τόσο, που πλέον και ένα ταξίδι solo που ακούγεται πολύ ελκυστικό! Κάτι που πριν 15-20 χρόνια θα μου ακουγόταν σαν εφιάλτης.

Η δεύτερη ήταν όταν ξεκίνησαν οι επαγγελματικές συναντήσεις με τις ομάδες της Σουηδίας και των Σκανδιναβικών χωρών. Ομάδες με τις οποίες μόλις άρχισα να συνεργάζομαι, ομάδες που δεν γνώριζα καν πριν τον Σεπτέμβριο και που μέσα σε αυτούς τους 1-2 μήνες είχα μόλις γνωρίσει online 3-4 άτομα. Πρώτη φορά λοιπόν, στο πλαίσιο του νέου μου ρόλου, στις μισές από αυτές τις συναντήσεις ήμουν μόνη. Χωρίς κανέναν άλλον από την ευρύτερη ομάδα μου, απέναντι σε μια απαρτία των τοπικών ομάδων. Κανέναν να καλύψει τυχόν κενά, κανέναν να πάει τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα, κανέναν να θυμηθεί ότι τυχόν είχα εγώ ξεχάσει, κανέναν να βάλει ακόμη ένα λιθαράκι στη συζήτηση, κανέναν να μου χαμογελάσει και να μου κουνήσει καταφατικά το κεφάλι δίνοντάς μου δύναμη. Δεν το είχα σκεφτεί πριν ξεκινήσει η πρώτη τέτοια συνάντηση αλλά τελικά, δεν ένιωσα καθόλου μόνη. Ναι, θα ήταν πολύ πιο εύκολη η συζήτηση και μεγαλύτερη ίσως η αυτοπεποίθησή μου αν είχα συμμάχους, αλλά η αλήθεια είναι, ότι και τις τοπικές ομάδες σαν συμμάχους τις βλέπω. Οι συναντήσεις πήγαν λοιπόν πολύ καλά, με εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, σεβασμό και αλληλεγγύη. Είναι και αυτό ένα πολύτιμο μάθημα, ένα βήμα εξέλιξης στον επαγγελματικό μου στίβο. Ένα άφημα στον κίνδυνο να μην έχεις την απάντηση, να μην έχεις κανέναν που να μπορεί να σε συμπληρώσει, να μην γνωρίζεις το θέμα και να πρέπει μόνη να ανταπεξέλθεις και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Να είσαι εκεί, μόνη και επιρεππής, αλλά και μόνη και δυνατή. Μόνη με τις δυνάμεις σου, την αλήθεια σου, τις γνώσεις σου, τις αξίες σου. Και τελικά, αυτό να είναι αρκετό. Αν νιώθεις ικανός στο ρόλο σου, αν πηγαίνεις με καλές προθέσεις, με πνεύμα συνεργασίας, με αυτογνωσία (σε όσα ξέρεις και σε όσα όχι), και έχεις τη δύναμη της γνώμης σου αλλά και τη δύναμη να ακούσεις για να μάθεις, τότε δεν έχεις κάτι να φοβηθείς. 

Growth opportunities τις λέμε αυτές τις στιγμές στη δουλειά αλλά εν τέλει τι διαφορά έχει η δουλειά από τη ζωή; Ευκαιρίες λοιπόν ανάπτυξης, εξέλιξης. Εκεί που ξεβολευόμαστε. Που μας πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Εκεί που ξεκινά το άγνωστο. Εκεί που μπαίνουν οι προκλήσεις. Εκεί που γίνεται, εν τέλει, όλο το παιχνίδι. Είναι τόσο δημιουργικό το ξεβόλεμα. Άβολο αλλά και τόσο ανταποδοτικό.

ανδριάνα