HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, και δεύτερη εβδομάδα σχολικών διακοπών.
• Αυτήν την εβδομάδα είχε το γνωστό και αγαπημένο camp ποδοσφαίρου ο Στέφανος οπότε τον άφησα το μεσημέρι και επέστρεψα σπίτι να συνεχίσω με τη δουλειά.
• Το απόγευμα είχα το τελευταίο (ω ναι!) ραντεβού για την ευθυγράμμιση των δοντιών μου.
• Μετά από 2 χρόνια (ενώ ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για λιγότερο από ένα), μπήκε και ο σταθεροποιητής (ούτε ξέρω πώς λέγεται) και τελειώσαμε!
• Τι ανακούφιση!
• Στην επιστροφή έκανα μια στάση στο σούπερ - μάρκετ ενώ ο συνοδοιπόρος παρέλαβε τον μικρό από το ποδόσφαιρο επιστρέφοντας από τη δουλειά.
• Τρίτη, και ξανά γραφείο ο συνοδοιπόρος και σπίτι εγώ.
• Το camp ξεκινούσε κανονικά, το πρωί οπότε άφησα τον μικρό και επέστρεψα.
• Γεμάτη η εργασιακή ημέρα, τόσο που δεν κατάλαβα πότε έφτασε το απόγευμα.
• Επιστροφή των αγοριών, οικογενειακό δείπνο και αναχώρηση για εμένα ώστε να συναντήσω τη συνάδελφο Juliet που μόλις είχε φτάσει στη Λωζάνη από το Λονδίνο.
• Η βραδιά ήταν πολύ γλυκιά, με ιδανική, φθινοπωρινή θερμοκρασία, οπότε καθίσαμε στη χαλαρή βεράντα του Lacustre πάνω από τη λίμνη, παραγγείλαμε τα κοκτέιλ μας και αρχίσαμε τις συζητήσεις.
• Βραδάκι επέστρεψα σπίτι για ξεκούραση.
• Τετάρτη, και σειρά μου για το γραφείο.
• Είχαμε και δύο συναδέλφισσες - επισκέπτριες (την Juliet από την Αγγλία και την Ewelina από την Πολωνία) οπότε φάγαμε παρέα, 6-7 συνάδελφοι.
• Μέσα σε όλα, η πρώην μου διευθύντρια με ενημέρωσε για ένα workshop που διοργανώνει στη Στοκχόλμη για τις αγορές των Nordics (Σουηδία, Δανία, Φιλανδία) και με ρώτησε αν θα ήθελα να συμμετέχω και εγώ καθώς είναι και δικές μου αγορές μέσω του νέου μου ρόλου.
• Πω πω, μόνο και μόνο στη σκέψη της πανέμορφης Στοκχόλμης σκίρτησε η καρδιά μου.
• Βήμα 1: συννενόηση με τον συνοδοιπόρο. Δυστυχώς το workshop πέφτει την ίδια εβδομάδα που θα κατέβει ο συνοδοιπόρος Ελλάδα αλλά θα μπορούσα να πάω για τις 2 από τις 3 ημέρες ώστε να είμαι πίσω το βράδυ πριν αναχωρήσει ο συνοδοιπόρος.
• Βήμα 2: συννενόηση με τον τωρινό μου διευθυντή για να εγκρίνει το ταξίδι, το budget.... Και είπε αμέσως ναι!
• Τι χαρά! 
• Βήμα 3: μέσα στην ημέρα έκλεισα κιόλας τα αεροπορικά (πολύ λίγες οι απευθείας συνδέσεις Ελβετίας - Σουηδίας οπότε η επιστροφή θα είναι με στάση στην Κοπενχάγη) και το ξενοδοχείο οπότε 4-6 Νοεμβρίου θα είμαι στην Στοκχόλμη. Για λίγο, με πιεσμένο πρόγραμμα, αλλά δεν παραπονιέμαι καθόλου, ίσα ίσα που ανυπομονώ.
• Στην επιστροφή παρέλαβα τον μικρό από τον camp ο οποίος πετούσε από τη χαρά του γιατί η ομάδα του κέρδισε το Champions League και πήραν κύπελλο!
• Ξεκίνησα και το νέο μου βιβλίο, το Girl, Woman, Other ενώ ολοκληρώσαμε και τη 2η σεζόν του The Bear.
• Πέμπτη, και ξανά γραφείο για εμένα.
• Συναντήσεις, μεσημεριανό με δύο συναδέλφισσες, παρουσιάσεις, και παραλαβή του μικρού ο οποίος αυτήν τη φορά είχε βγει 2ος από όοοολα τα παιδιά σε μια Ολυμπιάδα που έκαναν στην οποία συγκέντρωναν βαθμούς ανάλογα με τις ποδοσφαιρικές δοκιμασίες που είχαν.
• "Αυτό είναι το πιο σημαντικό μετάλλιο που έχω πάρει μαμά".
• Και ο συνοδοιπόρος είχε ετοιμάσει, κατόπιν παραγγελίας του μικρού, σπιτικά σουβλάκια (εγώ έφαγα με μανιτάρια).
• Στο μέτωπο της αδελφής μου, παρέλαβαν την custom made μπότα για το αριστερό της πόδι και σηκώθηκε για να ξεκινήσει σιγά - σιγά να περπατά. Οι γιατροί εντυπωσιασμένοι από την πρόοδο, που σηκώθηκε και δεν ζαλίστηκε καθόλου, που ήταν τόσο ευθυτενής.
• Της μίλησα και εγώ με βιντεοκλήση και της είπα ξανά και ξανά πόσο περήφανη πρέπει να νιώθει, πόσο χαρούμενη είμαι, πως τώρα ξεκινά μια νέα εποχή, πως κάθε μέρα κατακτά και κάτι ακόμα, με κόπο και πείσμα... Και έλαμπε το πρόσωπό της!
• Προχωράω και το photo book αυτής της γενέθλιας χρονιάς του Στέφανου, και έφτασα στον Ιούλιο και με έπιασε ένας κόμπος. Πώς να αποτυπώσεις και τι; Αδύνατο.
• Παρασκευή, και για πρώτη φορά και οι δύο σπίτι αυτήν την εβδομάδα.
• Γαλλικά, foot camp, δουλειά,νωρίς το απόγευμα στο γήπεδο ποδοσφαίρου ώστε να δούμε τον τελικό αγώνα του camp όπου είχε προκριθεί και η ομάδα του Στέφανου, συναντήσαμε τυχαία και μερικούς συμμαθητές του με τους γονείς του, τα είπαμε, απολαύσαμε ήλιο και επιστρέψαμε σπίτι.
• Το βραδάκι πήγα από τη φίλη Τίνα που ήταν home alone καθώς η οικογένεια ήταν ακόμα στην Ελλάδα, και με σπασμένο χέρι, και με τις συναντήσεις των γιατρών που της είπαν ότι θα πρέπει τελικά να το εγχειρίσει.
• Ε, όπως καταλαβαίνετε η κατάσταση ήθελε κοριτσο-συζήτηση, ροζέ κρασί, υγιεινά τσιπς οσπρίων και το θεϊκό ιαπωνικό cheesecake που της είχε φέρει συνάδελφος κατευθείαν από το Τόκιο (εντάξει, στην αρχή δεν εντυπωσιάστηκα από την εμφάνιση αλλά μετά την πρώτη κουταλιά... δεν μπορούσα να σταματήσω! Χωρίς μπισκότο ή μαρμελάδα ή φρούτα, μόνο τυρί - αβγά - ζάχαρη - αλεύρι. Απίθανο!).
• Τα συζητήσαμε όλα λοιπόν και αργά το βράδυ, με το υπόλοιπο cheesecake παραμάσχαλα επέστρεψα σπίτι.
• Το βράδυ είδα στον ύπνο μου την αδελφή μου (ξανά) και είμασταν σε ένα καλοκαιρινό μπαρ, σε μια αυλή, σαν να ήταν σε νησί (λες να ήταν στη Σίφνο;). Και περπατώ προς το τραπέζι μας και την βλέπω όμορφη, όρθια, χαμογελαστή και συνειδητοποιώ ότι δεν έχει πια την τραχειοτομή. Και την αγκαλιάζω και αρχίζω να φωνάζω από έκσταση, και χορεύουμε παρέα γελώντας...
• Και να σας πω κάτι, ακριβώς το συγκεκριμένο λεπτό που έγραφα την παραπάνω πρόταση, μπήκε στο ραδιόφωνο το Always on my mind του Elvis, του Elvis που η αδελφή μου λατρεύει.
• Σάββατο, και είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα καθώς 07.30 έπρεπε να είμαστε στην άλλη άκρη της πόλης για τον αγώνα ποδοσφαίρου του Στέφανου.
• Με ομίχλη, κρύο (10 βαθμούς είχε), λάσπες και έναν "καραβίσιο" (όπως σωστά τον χαρακτήρισε ο συνοδοιπόρος) καφέ στο χέρι, πήραμε τις θέσεις μας παρέα με τους άλλους γονείς για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα (ο οποίος τελείωσε με ισοπαλία 6-6).
• Το πρόγραμμα είχε συνέχεια οπότε αφού άλλαξε ο μικρός και καθαρίσαμε εμείς όσο γινόταν από τις λάσπες, κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο της Λωζάνης για δυο γρήγορες δουλειές.
• Άφησα τα αγόρια για καφέ και πετάχτηκα μία ωρίτσα στο γυμναστήριο για το καθιερωμένο μάθημα (χωρίς τις φίλες καθώς η μία ήταν ακόμα στην Ελλάδα και η άλλη με σπασμένο χέρι).
• Με την ολοκλήρωσή του, μεταφερθήκαμε οικογενειακώς + η Τίνα στο φιλόξενο εστιατόριο L' Arrosoir το οποίο ενώ πολύ κεντρικό, σε έναν δρόμο που περπατάμε πολύ συχνά, δεν είχαμε ποτέ επισκεφθεί.
• Και πιθανότατα να ξανά-επισκεφθούμε καθώς φάγαμε ωραία, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική και πράσινη (γεμάτη φυτά), και ο κόσμος συμπαθής.
• Είχε ανέβει και η διάθεση του Στέφανου (γιατί μετά το ματς, για κάποιο λόγο του φταίγαμε εμείς) οπότε τα είπανε και με την Τίνα, παίξαμε και ένα παιχνίδι με σπαζοκεφαλιές, και αναχωρήσαμε όλοι παρέα για το σπίτι μας.
• Αφού ο Στέφανος έδειξε διάφορα στην Τίνα, και αφού φτιάξαμε τους καφέδες μας, παίξαμε όλοι μαζί Monopoly Super Mario.
• Δυστυχώς, με ασήμαντες αφορμές, αρκετές φορές, αλλάζει η διάθεση του Στέφανου και του παίρνει πολλή ώρα μέχρι να επανέλθει. Έτσι, με αφορμή ένα διαφορετικό μοίρασμα που έκανε ο συνοδοιπόρος, ο Στέφανος μπήκε σε διάθεση αντιδραστική...
• Ουφ.... φοβερό trigger αυτό.
• Anyway.... παίξαμε τελικά, κέρδισε η Τίνα και αφού έφυγε, τα είπαμε λιγάκι με τον Στέφανο μήπως και καταλάβει δυο πράγματα.
• Μπάνια, τηλέφωνα με τους Δημήτρηδες για ευχές, συμμαζέματα και νέα σειρά, την πολλή-προτεινόμενη Nobody wants this με δύο επεισόδια back to back (ε, ούτε μισάωρο δεν είναι το καθένα) και ναι, είμαι ήδη "ερωτευμένη" με τον ραβίνο.
• Κυριακή, με τα ρολόγια μια ώρα πίσω, αναπάντεχο, λαμπερό ήλιο και όμορφη ησυχία.
• Διάβασα το Monocle μου και το νέο μου βιβλίο υπό τους ήχους του pepper, έφτιαξα ασκήσεις επανάληψης για την κλίση των γαλλικών ρημάτων της 1η συζυγίας για τον Στέφανο, μαγείρεψα κριθαράκι που ζήτησε ο μικρός, σιδέρωσα, τακτοποίησα, χαλάρωσα στον καναπέ με τον ήλιο να μου χτυπά το πρόσωπο ενώ τα αγόρια έπαιζαν fifa.
• Πω πω, έφτασε ο Νοέμβριος. Σε μια ανάσα θα στολίζουμε και σε άλλη μία θα πετάμε για την Ελλάδα και τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές.
• Πώς θα είναι άραγε αυτές οι γιορτές; Πόσα όνειρα έχω αλλά φοβάμαι ακόμα και να τα αρθρώσω.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα