HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, και μια ιδιαίτερη εβδομάδα ξεκίνησε.
• Το πρόγραμμα ήταν το κλασικό, σχολείο για τον Στέφανο και γραφείο για εμάς.
• Και η ημέρα πέρασε γρήγορα, με αρκετή δουλειά και συναντήσεις.
• Παραλαβή του μικρού και σπίτι.
• Σιγά - σιγά ξεκίνησα και τις ετοιμασίες, κυρίως του σπιτιού, ώστε να καλύψω όσα περισσότερα θέματα γινόταν πριν φύγω.
• Τρίτη, και έμεινα σπίτι, πρώτον γιατί είχα non stop calls και δεύτερον για να προλάβω να συνεχίσω και κάποιες δουλειές.
• Το απόγευμα παρέλαβα τον μικρό από το σχολείο για την προπόνηση του ποδοσφαίρου και είχαμε αναπάντεχα νέα για εντάσεις (χωρίς λόγο) στο σχολείο. Οπότε η διάθεση έπιασε πάτο...
• Anyway, το συζητήσαμε εκτενώς με τον Στέφανο όταν επέστρεψε σπίτι και ελπίζουμε το μήνυμα να πέρασε.
• Και είχα τόση αγωνία όλη την ημέρα.... Ήταν για να τα προλάβω όλα, ήταν που θα έβλεπα ξανά την αδελφή μου, ήταν το περιστατικό στο σχολείο, ήταν που θα άφηνα για μία ολόκληρη εβδομάδα τα αγόρια μου (το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μέχρι τώρα)...
• Πλυντήρια, ποτίσματα, πληρωμές, βαλίτσες, σούπερ μάρκετ, check - ins, εισιτήρια... 
• Και επειδή το ταξίδι θα κάλυπτε 2 χώρες (Ελλάδα - Αγγλία), με διαφορετικό κλίμα αλλά και πρόγραμμα, η βαλίτσα ήταν διχασμένη. Σαγιονάρες από τη μία - πουκάμισα από την άλλη.
• Το βράδυ ο συνοδοιπόρος πήγε στην προπόνηση μπάσκετ του, καθίσαμε ήρεμα με τον Στεφανάκο να βρούμε τις ισορροπίες μας, κοιμήθηκε, ολοκλήρωσα εγώ τη βαλίτσα, επέστρεψε ο συνοδοιπόρος και πέσαμε για ύπνο.
• Τετάρτη, και αναχωρήσαμε και οι τρεις το πρωί. 
• Στάση πρώτη το σχολείο, στάση δεύτερη ο σταθμός του τρένου για εμένα και στάση τρίτη το γραφείο για τον συνοδοιπόρο.
• Δουλειά από το τρένο, εύκολη και γρήγορη επιβίβαση στο αεροδρόμιο (με 40' όμως καθυστέρηση στην αναχώρηση) και άφιξη στην Αθήνα το απόγευμα.
• Με παρέλαβαν οι γονείς μου και πήγαμε κατευθείαν στο κέντρο αποκατάστασης για να προλάβουμε το επισκεπτήριο της αδελφής μου.
• Δυστυχώς, δεν είχαν προλάβει να την ετοιμάσουν ώστε να βγει από την μονάδα και να την δούμε με ησυχία και ιδιωτικότητα στο δωμάτιο, και έτσι έμπαινε ένας - ένας, για 10', μέσα στην μονάδα, ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια (στην κυριολεξία).
• Έπρεπε να δείτε την έκφρασή της με το που με είδε να μπαίνω!
• Γούρλωσε τα μάτια της γεμάτη έκπληξη και άρχισε να κλαίει!
• Την αγκάλιασα, την φίλησα, της εξήγησα.... 
• Μόνο και μόνο για αυτήν τη χαρά που πήρε, άξιζε κάθε κούραση και αγωνία!
• Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει της δια ζώσης επαφή. Πόσο μάλλον υπό τέτοιες, δύσκολες συνθήκες.
• Δεν καθίσαμε πολύ λόγω των συνθηκών, είχε και κίνηση στην επιστροφή οπότε βραδάκι πια επιστρέψαμε σπίτι.
• Πτώμα ήμουν οπότε προσπάθησα να κοιμηθώ νωρίς.
• Δεν τα κατάφερα όμως (είχα θέμα με τα μαξιλάρια) οπότε πρέπει να πήγε 02.00 μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
• Πέμπτη, και ξύπνησα νωρίς, ήπια τον καφέ μου στη βεράντα παρέα με τους γονείς μου και την ανιψιά μου που είχε κοιμηθεί σε εμάς, και άρχισα με τη δουλειά και τα calls.
• Το απόγευμα πήγαμε νωρίτερα στο κέντρο καθώς είχαμε την ενημέρωση των γιατρών.
• Έτσι, κάναμε τον γύρο και μιλήσαμε με την διευθύντρια - νευρολόγο, με τον εντατικολόγο και τον ψυχολόγο. Όλοι μίλησαν με μεγάλη αισιοδοξία για την πρόοδο της αδελφής μου, τη συνεργασία και τον χαρακτήρα της.
• Και τα καλά νέα συνεχίστηκαν: την έβγαλαν στο δωμάτιο οπότε μείναμε 2 ώρες σχεδόν παρέα!
• Ήταν καθιστή (χωρίς να ζαλίζεται), έκανε πολλές ερωτήσεις για διάφορα θέματα, έλεγε ξανά - ξανά πού είναι ο Στεφανάκος για να τον ζουπήξει λιγάκι και να του πάρω ένα δώρο από εκείνη, μας έλεγε ότι είναι κουρασμένη από τις φυσιοθεραπείες (πονούσαν τα πόδια της), ότι όλοι είναι πολύ καλοί μαζί της, γελούσε...
• "Μου είπαν οι κοπέλες να μου κάνουν μασάζ στα πόδια και τους είπα ότι δεν χρειάζεται γιατί είναι η αδελφή μου εδώ". Εννοείται λοιπόν ότι ανέλαβα το μασάζ!
• Την έπιανε συγκίνηση, ρωτούσε για την τραχειοτομή και αν θα φάει κάποια στιγμή, της μιλούσαμε με όλα τα δεδομένα που ξέρουμε δίνοντάς της ελπίδα (όχι ονειροπολώντας αλλά βασισμένοι σε όλα όσα μας λένε οι γιατροί), ζήτησε να μιλήσει με τον αδελφό μας οπότε τον καλέσαμε με βιντεοκλήση, μιλούσε συνέχεια χωρίς όμως να μπορεί να βγάλει ήχο λόγω της τραχειοτομής (τα περισσότερα όμως τα καταλάβαινα!)....
• Αχ ήταν βάλσαμο αυτές οι δύο ώρες! Και για εμένα και πιστεύω και για εκείνη!
• Αργά επιστρέψαμε σπίτι, μίλησα με τα αγόρια μου, έβαλα ένα φορεματάκι και κατά τις 20.30 ήρθε ο γαμπρός μου να με πάρει για να πάμε στην πλατεία της Βούλας.
• Εκεί, στο αγαπημένο της αδελφής μου Δέντρο, συναντήσαμε δύο από τις πιο κοντινές της φίλες (τις αδελφές Μαριλένα + Κατερίνα) για κρασί και φαγητό ενώ οι έφηβοι έκαναν βόλτα.
• Τα συζητήσαμε όλα, κυρίως της αδελφής μου όπως αναμενόταν, με ηρεμία αλλά και εντάσεις, με ομόφωνες αλλά και αντικρουόμενες απόψεις. 
• Κουρασμένη έπεσα στο κρεβάτι μεσάνυχτα πια, με νέο - λεπτότερο μαξιλάρι, οπότε κοιμήθηκα σαν πουλάκι και ξεκουράστηκα επιτέλους.
• Νωρίς σηκώθηκα την Παρασκευή και έτσι είχα χρόνο να κάνω και ένα πέρασμα βαφής στο μαλλί με την μαμά μου το πρωί. Όλα τα 'χει η Μαριορή.... 
• Σερί πήγε μετά η ημέρα μέχρι το μεσημέρι με αρκετή δουλειά.
• Το απόγευμα είχαμε ακόμη ένα επισκεπτήριο στην Ζέττα, με αρκετή κίνηση για να πάμε και ενισχυμένη παρέα τη θεία μου, την πεθερά μου και μια φίλη της μαμάς μου.
• Την Ζέττα την βρήκαμε σε ένα ειδικό ποδήλατο (σαν αυτά του γυμναστηρίου περίπου) να εξασκεί τα πόδια της και να κοιτάει έξω.
• Είχε καλή διάθεση, ρωτούσε όλους διάφορα, ήθελε να μιλήσει με έναν φίλο - συνάδελφό της... Μας έλεγε βέβαια με ένα παράπονο ότι τόσο καιρό δεν έχει φάει τίποτα :( και αν μπορούμε να ρωτήσουμε πότε θα βγει από την μονάδα.
• Ουφ... πόσο δύσκολο αυτό που περνάει σε τόσα επίπεδα.
• Φεύγοντας, οι γονείς μου με τις κυρίες συνέχισαν για το χωριό του μπαμπά μου οπότε εγώ επέστρεψα με τον γαμπρό και την ανιψιά μου.
• Με άφησαν στη Γλυφάδα γιατί είχα και αποστολή κουστούμι του συνοδοιπόρου (για τον γάμο black tie που λέγαμε).
• Έτσι, πήγα στον φίλο του Χρήστο και στο Portobello's και του διαλέξαμε ένα ωραίο, μοντέρνο, μπλε σκούρο κουστούμι.
• Για να επιστρέψω πήρα ένα ταξί το οποίο το οδηγούσε ένα νεαρός (γύρω στα 30 θα έλεγα) ο οποίος μου έκανε εντύπωση εξ' αρχής πόσο περιποιημένος, ευγενικός και επαγγελματίας ήταν. Επιβεβαιώθηκε αυτό όταν έφτασα σπίτι και του ζήτησα να πληρώσω με κάρτα (με φόβο το ξεστόμισα) και μου απάντησε "βεβαίως" και μέχρι να τακτοποιήσω την τσάντα μου, είχε βγει ώστε να μου ανοίξει την πόρτα.
• Στο πατρικό μου σπίτι λοιπόν μόνη πέρασα το βράδυ της Παρασκευής και μετά από μια μικρή έρευνα αποφάσισα να δω το ντοκυμαντέρ για τον Robbie Williams. 
• Νόμιζα ότι ήταν ταινία αλλά τελικά ήταν 4 επεισόδια τα οποία τα είδα back to back.
• Ξέρετε, είναι ένας από τους αγαπημένους της αδελφής μου και πέρσι είχαμε πάει παρέα στην συναυλία του. Λέτε υποσυνείδητα να έπαιξε ρόλο η "τυχαία" επιλογή αυτού του ντοκυμαντέρ; Ποιος ξέρει.
• Πόσο απαραίτητο είναι να μιλάμε δημόσια για τις ψυχικές ασθένειες, την κατάθλιψη, τους εθισμούς... Θυμάμαι ότι και στη συναυλία του μιλούσε ώρα πολλή, με ειλικρίνεια και συγκίνηση.
• Το Σάββατο ξύπνησα και είχα ήδη το πρόγραμμά μου φτιαγμένο, χωρίς να περιμένω κανέναν και τίποτα.
• Πλύθηκα λοιπόν γρήγορα - γρήγορα, έβαλα μαγιώ, πήρα έναν καφέ από το μαγαζάκι δίπλα, μπήκα στο αυτοκίνητο και πάρκαρα στο Καβούρι.
• Δέκα παρά είχα ήδη πάρει θέση στην ξαπλώστρα μου (εγώ και κάτι γιαγιάδες είμασταν όλοι και όλοι), θαυμάζοντας την ομορφιά της φύσης (στο σημείο έχει και αυτό το νησάκι που μπορείς να πας περπατώντας), ρουφώντας ήλιο και ησυχία.
• Λυτρωτική ησυχία!
• Είχα δύο ξαπλώστρες όλο δικές μου οπότε ανάλογα τη διάθεση (ήλιο ή σκιά) μεταφερόμουν!
• Περπάτησα, βούτηξα, φωτογράφισα, διάβασα την Vogue μου, ξάπλωσα, μίλησα με μηνύματα με διάφορους και με βιντεοκλήση με τα αγόρια μου, έφαγα μια πράσινη σαλάτα και ένα παγωτό μηχανής, παρατήρησα τους λουόμενους (αγαπημένο μου χόμπι!) και κατά τις 15.00 επέστρεψα σπίτι.
• Πόσο ανάγκη είχα αυτό το κενό, αυτό το διάλειμμα. Και αυτόν τον ήλιο και το κύμα.
• Το απόγευμα είχε μπάνιο, beauté, ξεκούραση, βιντεοκλήσεις.... Τα αγόρια μου μετά το ελληνικό σχολείο ήταν παρέα στο σπίτι των φίλων μας Τίνα - Μύρωνα, 4 οικογένειες σύνολο, για κηπουρική, δουλειές, παιχνίδια και φαγητό.
• Το βραδάκι είχα ραντεβού με την ανιψιά μου για να φάμε οι δυο μας σούσι στο νέο hot spot της Βούλας Koyasan και να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο οι δυο μας.
• Φάγαμε ωραία αλλά τα είπαμε ακόμα πιο ωραία.
• Συζητήσαμε τα πάντα... από τις φίλες, την έναρξη του Λυκείου, τα μαθήματα, μέχρι τους παλιούς μου έρωτες και βεβαίως την κατάσταση της αδελφής μου.
• Μαζί επιστρέψαμε στο πατρικό μου για να διανυκτερεύσει και εκείνη μαζί μας.
• Κυριακή, και φάγαμε τα σπιτικά pancakes της μαμάς μου και ξεκινήσαμε νωρίς καθώς είχαμε επισκεπτήριο στις 11.00.
• Και η Ζεττούλα ήταν συγκινημένη γιατί είχε δει την γιαγιά μας στον ύπνο της.
• Και όσο περνούν οι μέρες, έχει όλο και περισσότερο έντονη την αίσθηση της πείνας.
• Αχ..... και την προσμονή - ανυπομονησία για να βγει από εκεί που είναι.
• Επιστρέφοντας το μεσημέρι πήγαμε κατευθείαν στο σπίτι της οικογενειακής μας φίλης Μαρίας ώστε να φάμε και απόγευμα πια επιστρέψαμε σπίτι.
• Λίγη ξεκούραση, λίγη συζήτηση με τα αγόρια μου που είχαν φουλ πρόγραμμα πίσω στην Ελβετία (τουρνουά ποδοσφαίρου - φαγητό στο αγαπημένο τους ιταλικό εστιατόριο - παιδικό πάρτυ - διάβασμα).
• Το βραδάκι συνάντησα τις αγαπημένες φίλες, Μαριάννα και Κατερίνα, και οι 3 μας καθίσαμε σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό δίπλα στη θάλασσα, στο Σαρδελάκι με Θέα, για να τσιμπήσουμε, να πιούμε δροσερή Μαλαγουζιά αλλά κυρίως για να τα πούμε.
• Και είχαμε να πούμε! Μεσάνυχτα έφτασε.
• Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και χωριστήκαμε μέχρι την επόμενη φορά (θα ξανάρθω άραγε πριν τα Χριστούγεννα;).
• Και ήδη από την Κυριακή το βράδυ σκεφτόμουν πώς θα αποχωριστώ ξανά την αδελφή μου μετά το επισκεπτήριο της Δευτέρας..... ουφ.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα