HOW WAS YOUR WEEK?

 

• Δευτέρα. Ακόμη μία ημέρα στην Χαλκιδική, προσπαθώντας να θυμηθούμε τι σημαίνει εσωτερική ησυχία και γαλήνη.
• Οι τρεις μας, με ήλιο, πισίνες, φωτογραφήσεις, διάβασμα, ξεκούραση και παράλληλα, τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα με τους δικούς μου για να μαθαίνω τα νέα στα κρυφά ώστε να μην ακούσει και ταραχτεί ο Στεφανάκος.
• Η Τρίτη ήταν η ημέρα της αναχώρησής μας.
• Ο Στεφανάκος είχε πάλι ανακατωσούρες το πρωί και στεναχώρια.
• Φάγαμε, πακετάραμε και ξεκινήσαμε για την επιστροφή.
• Και για 3-4 ώρες ο μικρός κοιμόταν οπότε από Χαλκιδική φτάσαμε σερί, χωρίς ανάσα, στην Κηφισιά, όπου και είπαμε να κάνουμε μια στάση για να δούμε την οικογένεια του συνοδοιπόρου, να τσιμπήσουμε κάτι και να ξαποστάσουμε.
• Παραγγείλαμε λοιπόν πίτσες, ο Στεφανάκος έπαιζε ενθουσιασμένος με τον ξάδελφό του ενώ εμείς αναλύαμε τις καταστάσεις.
• Και ξαφνικά, βγαίνουν τα μικρά αγοράκια ενθουσιασμένα να μας ζητήσουν αν μπορούσαν να διανυκτερεύσουν στη γιαγιά τους το βράδυ. 
• Εννοείται η απάντηση ήταν "ναι" και μέσα μου ευχόμουν πραγματικά να έχει βρει ξανά τον εαυτό του ο Στεφανάκος ώστε να μείνει και να περάσει καλά.
• Πήρε λοιπόν τη βαλιτσούλα του και μαζί με τον ξάδελφό του πήγαν στη γιαγιά (που μένει παραδίπλα) ενώ εμείς ανεβήκαμε στους κουμπάρους μας (που μένουν από πάνω).
• Δυστυχώς, μετά από λίγο μας πήρε τηλέφωνο να μας ζητήσει να επιστρέψει σπίτι μαζί μας.
• Εννοείται ότι του είπαμε "ναι" και μετά από λίγο αναχωρήσαμε. 
• Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Στέφανος δεν ήθελε να διανυκτερεύσει σε φίλους ή οικογένειες. Συνήθως απλά παρατείνει τις διανυκτερεύσεις σε γιαγιάδες και θείες.
• Παράλληλα, η κατάσταση της αδελφής μου έδειχνε μικρή βελτίωση και η μεγάλη αναμονή ήταν για την Πέμπτη που ο ωριλάς θα την εξέταζε ξανά. Τα σενάρια πολλά, οι άγνωστοι παράγοντες ακόμη περισσότεροι... Ουφ.
• Τετάρτη, και είχαμε κανονικό, οικογενειακό συμβούλιο στο σπίτι των γονιών μου. Εγώ, ο αδελφός μου, ο γαμπρός μου και οι γονείς μου.
• Το θέμα ήταν η κατάσταση της αδελφής μου, βεβαίως, οι επιλογές στα κέντρα αποκατάστασης, τα διαφορετικά σενάρια της υγείας της και οι επιλογές που έχουμε.... 
• Νιώθω περήφανη που παρόλη τη θλίψη, το άγχος, το άγνωστο και τα απανωτά σοκ, μπορούμε όλοι να διατηρούμε τη ψυχραιμία μας, να στηρίζουμε ουσιαστικά ο ένας τον άλλον και να έχουμε διαρκώς γνώμονα τι είναι καλύτερο για την αγαπημένη μας Ζέττα.
• Την Τετάρτη το βράδυ, πριν κοιμηθώ, προσπαθούσα να φέρω το πρόσωπο της Ζέττας στο μυαλό μου και με τη δική μου μορφή προσευχής, να τις μεταφέρω θετική ενέργεια για ανάρρωση. Ειδικά στο 5ο τσάκρας, αυτό του λαιμού, που τη συγκεκριμένη περίοδο υποφέρει περισσότερο.
• Αφού λοιπόν είχα τελειώσει τον οραματισμό μου, πιάνω το κινητό να δω αν έχει έρθει κάτι σημαντικό. Και το πρώτο που βλέπω είναι ένα email της Aegean με τίτλο "Άμπου Ντάμπι - Λας Πάλμας". Από την πρώτη μέρα που συνήλθε η Ζέττα μιλούσε για μια εκκρεμότητα που είχε στη δουλειά με το Λας Πάλμας! Κάθε μέρα μας ρωτούσε αν μιλήσαμε με τον συνάδελφό της για να το έχει υπόψιν του.
• Με το που είδα λοιπόν τις λέξεις "Λας Πάλμας" χαμογέλασα, κλαίγοντας συγχρόνως! Ήταν άραγε ένα σημάδι; Ένα σημάδι ότι όλα θα πήγαιναν καλά;
• Πόσο μου έχει λείψει!
• Την Πέμπτη ξυπνήσαμε όλοι με την αγωνία των νέων καθώς θα γινόταν η εξέταση από τον ωριλά για να μας πει πώς προχωρά εν τέλει η κατάσταση. Και τα νέα ήταν καλά!
• Αχ Παναγία μου! Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου! Επιτέλους είδε πρόοδο!
• Το βράδυ είχε έξοδο ο συνοδοιπόρος με κάτι φίλους του οπότε μείναμε σπίτι ο Στεφανάκος και εγώ και παρακολουθήσαμε τον αγώνα Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο, φάγαμε τσιπς (απαραίτητο σνακ για αγώνες!) και ξεκουραστήκαμε.
• Και η ημέρα έκλεισε με μια γλυκιά αίσθηση ελπίδας. Ότι όλα θα πάνε καλά και θα ξεκινήσει ο δρόμος της ανάρρωσης ξανά.
• Παρασκευή, και αφού επέστρεψα στο πρωινό μου πιλάτες, πήγαμε μέχρι τον γνωστό της μαμάς μου για να δούμε πλακάκια και έπιπλα μπάνιου. Μια μικρή επιστροφή σε μια κάποια κανονικότητα. 
• Το μεσημέρι πήραμε και την ανιψιά μου και πήγαμε να βρούμε τον αδελφό μου στην πλαζ της Βάρκιζας.
• Καθίσαμε μέχρι το απόγευμα, παίξαμε μήλα, τσιμπήσαμε, χαλαρώσαμε. Κάθε φορά που είμαστε με τα παιδιά, η προτεραιότητα είναι να δημιουργούμε -όσο γίνεται- μία ατμόσφαιρα χαράς, ασφάλειας, ξεγνοιασιάς. 
• Και εύκολο δεν είναι, όταν μέσα σου θρηνείς, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
• Το απόγευμα τα νέα συνέχισαν ενθαρρυντικά καθώς η αδελφή μου απο-διασωληνώθηκε και ξεκίνησε τη διαδικασία αποχώρησης από την εντατική. Πόση χαρά και ανακούφιση!
• Δυστυχώς όμως διήρκησε τόσο λίγο... Μόλις λίγα λεπτά μετά την αναχώρησή του από το νοσοκομείο, κάλεσαν τον γαμπρό μου να του πουν ότι την διασωλήνωσαν ξανά εσπευσμένα και ότι θα πρέπει να παρθούν άλλα μέτρα.
• Μετά την Παρασκευή του εγκεφαλικού και το Σάββατο που επέστρεψε εσπευσμένα στην εντατική, αυτή η Πέμπτη ήταν η τρίτη πιο δύσκολη ημέρα αυτού του οδοιπορικού.
• Κλείστηκα στο δωμάτιό μου γεμάτη δάκρυα, ενοχές, θυμό, θλίψη..... Αντί για πρόοδο, φαίνεται να χάνουμε και κάποια που θεωρούσαμε κεκτημένα. Πόσα σοκ ακόμα, πόσα δυσάρεστα νέα.... 
• Το βράδυ, ήταν η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού και την παρακολουθήσαμε οικογενειακώς, εδώ, στο σπίτι μας.
• Είναι συγκλονιστική η ικανότητα προσποίησης του ανθρώπου. Μπροστά στα παιδιά, είμασταν μες στα γέλια, σχολιάζοντας την τελετή, λέγοντας ιστορίες, τρώγοντας, πίνοντας. Μέσα μας, είμασταν μέσα στη θλίψη και την αγωνία.
• Σάββατο, και είχαμε εμείς "βάρδια" με τα μικρά οπότε τα πήραμε και πήγαμε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.
• Περπατήσαμε, αγοράσαμε μικρά πραγματάκια και δωράκια, φάγαμε και απόγευμα πια επιστρέψαμε.
• Εγώ έμεινα σπίτι με τα μικρά ενώ ο συνοδοιπόρος με την υπόλοιπη οικογένειά μου ήταν στο νοσοκομείο για τα τελευταία νέα αλλά και την επίσκεψη ενός διακεκριμένου γιατρού ο οποίος είναι οικογενειακός του φίλος, ώστε να δει και αυτός το φάκελό της, να μιλήσει με τους γιατρούς και να μας πει τη γνώμη του.
• Και η γνώμη του ήταν ότι έχει γίνει ότι καλύτερο γινόταν και ότι συμφωνεί με το πρόγραμμα που έχουν βγάλει οι γιατροί. Είναι μια άλφα παρηγοριά και αυτό.
• Παράλληλα, εγώ στο σπίτι, να παίζω επιτραπέζιο Φάρμα με τα μικρά, να παρακολουθούμε την ταινία του Garfield και Ολυμπιακούς Αγώνες, και να προσπαθούμε να περάσουμε όσο πιο "φυσιολογικά" γίνεται ενώ μέσα μου να καίγομαι.
• Το βράδυ, παρακολουθήσαμε όλοι παρέα, μαζί με τον γαμπρό μου, τον αγώνα μπάσκετ Ελλάδα - Καναδάς. Πόση ανάγκη έχει και αυτός από δόσεις "κανονικότητας".
• Καμιά ώρα μετά τα μεσάνυχτα, αφίχθει και ο φίλος Γιάννης από τα Γιάννενα, ο οποίος θα διανυκτέρευε σε εμάς ώστε να πάρει το αεροπλάνο την επομένη για να επιστρέψει στην Ελβετία. 
• Ο φίλος Γιάννης είναι γιατρός οπότε καταλαβαίνετε πόσο σημαντική έχει υπάρξει η συνεισφορά του όλες αυτές τις ημέρες, με τις χιλιάδες απορίες που έχουμε. 
• Τα είπαμε ξανά λοιπόν, κατ ' ιδίαν, και πήγε σχεδόν 02.00 μέχρι να κοιμηθούμε.
• Κυριακή, και αφού καθίσαμε στον κήπο και είπαμε τα νέα μας, πήγαμε στο Rumors στη Βουλιαγμένη για ένα brunch πριν τον αφήσουμε στο αεροδρόμιο.
• Πίσω στη Βούλα εμείς και σπίτι της μαμάς μου για μια μικρή, οικογενειακή μάζωξη.
• Το απόγευμα πέρασε και η οικογένεια της Τίνας να μας δει και ήταν ωραία που λίγο ξεφύγαμε και συζητήσαμε για άσχετα θέματα.
• Επέστρεψαν και οι φίλοι από τη Μάνη οπότε το βραδάκι πήγαμε από το σπίτι τους ώστε να παίξουν τα μικρά και να συζητήσουμε εμείς.
• Μία νέα εβδομάδα ξεκινά και παρακαλώ να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και να μπορέσω να αγκαλιάσω την αδελφή μου και να μιλήσουμε για όλα όσα έχουν συμβεί.

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα

ΥΓ. Η φύση είναι πάντα βάλσαμο, και ας κοιτάς τους κολυμβητές από ψηλά.