HOW WAS YOUR WEEK?

• Δευτέρα, και η πρώτη μου σκέψη ήταν η διευθύντριά μου Victoria. Γιατί κανονικά, θα εργαζόμουν Δευτέρα έως Τετάρτη (καθώς από Πέμπτη είχα ήδη βάλει άδεια για την Χαλκιδική).
• Έτσι, μιλήσαμε πρωί - πρωί και της τα είπα όλα.
• Και βεβαίως, μου ζήτησε να τα αφήσω όλα πάνω της, να αγνοήσω όλα τα meetings και τις εργασικές μου υποχρεώσεις, και να επικεντρωθώ στην αδελφή μου.
• Μίλησε και με τον νέο μου διευθυντή Mike ο οποίος μου έστειλε ένα μήνυμα αντίστοιχου περιεχομένου. Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω για αυτούς τους ανθρώπους.
• Έτσι, ξεκίνησα στην κλασική διαδρομή για το νοσοκομείο και το δωμάτιο 409.
• Ήρθε πρώτη φορά και η Αρτεμούλα να δει τη μαμά της και νομίζω ότι πήγε καλά. Μαγκωμένες ήταν και οι δύο (η Ζέττα δεν αντιδρά γενικά) αλλά ήρεμες.
• Ήρθαν και δυο αγαπημένοι φίλοι της Ζέττας και βεβαίως η οικογένεια.
• Την σήκωσε και για πρώτη φορά ο φυσιοθεραπευτής και κάθισε στην καρέκλα.
• Και μέχρι το μεσημέρι, ήταν στην ίδια περίπου κατάσταση: λίγα λόγια, μετρημένα, κουρασμένη, να κοιμάται, να χάνεται κάπως το βλέμμα της, να μην έχει όρεξη να φάει (ε, πόσο πουρέ μπορείς να φας;).
• Και ξαφνικά το απόγευμα, όταν είχαμε μείνει οι δυο μας, σαν να έγινε κάτι μαγικό!
• Άρχισε να μιλά, πολύ, να μου λέει ιστορίες, να γελάμε... Να με ρωτά πού είναι το κινητό της για να πάρει μερικά τηλέφωνα.
• Τελικά πήραμε από το δικό μου και μίλησε με δύο αγαπημένους της συναδέλφους και φίλους (την Τριάνθη και τον Βαγγέλη).
• Ζήτησε να της φέρουμε το βιβλίο της και το iPad να δει καμιά ταινία.
• Άρχισε να ανταποκρίνεται και στους επισκέπτες, να κάνει χιούμορ, να τους ρωτά....
• Αχ δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου! Δεν σταμάτησα να γελώ και να χαμογελώ!
• Μέσα σε όλα, η νευρολόγος, μετά από και δική μας παράκληση, της μετέφερε με περισσότερες λεπτομέρειες τα επόμενα βήματα και έτσι άκουσε για πρώτη φορά ότι θα πρέπει να πάει σε κέντρο αποκατάστασης και ότι υπολογίζουν να μείνει εκεί 1 μήνα.
• Ψύχραιμη ήταν. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Στωική. 
• Το βράδυ της έφεραν πρώτη φορά και κανονικό φαγητό και πολύ το ευχαριστήθηκε!
• Αργά, ήρθε να με πάρει ο συνοδοιπόρος και πήγαμε μέχρι τη Βουλιαγμένη και το Tokyo Joe όπου μόλις είχαν καθίσει ο αδελφός μου, η γυναίκα του και τα δυο μας μικρά για σούσι.
• Και κάθε απόγευμα που με βλέπει ο Στεφανάκος μετά το νοσοκομείο με ρωτά "Ποια είναι τα ευχάριστα νέα μαμά σήμερα για τη Ζέττα;". Και μόνο ο τρόπος που θέτει την ερώτηση, με κάνει να ελπίζω και να χαμογελώ. Του τα είπα βεβαίως τα ευχάριστα νέα της ημέρας.
• Επιστρέφοντας σπίτι, αφού είχαμε κάνει κάποιες συζητήσεις για την Ζέττα και πώς είναι στεναχωρημένη που δεν μπορεί να πάει θερινό σινεμά με τον Στεφανάκο όπως είχαν κανονίσει (πόσα τέτοια μου έλεγε η γλυκούλα το απόγευμα), ο μικρός άρχισε να μας λέει ότι πονάει η κοιλιά του.
• "Πονάει μαμά και σαν να θέλω να κλάψω".
• Του εξηγώ λοιπόν ότι τα συναισθήματά μας τα βιώνουμε και στο σώμα μας και ότι μάλλον είναι η στεναχώρια που κάνει τη κοιλίτσα του να πονά, και πως το κλάμα είναι φυσιολογικό και λυτρωτικό.
• "Αν κάνω ένα μπανάκι όμως και κάνουμε μια αγκαλίτσα θα περάσει, ε;"
• Και πέρασε, και ξαπλώσαμε και οι 3 στο ίδιο κρεβάτι.
• Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ίσως χαλάρωσε λίγο ο οργανισμός μου που την είδε καλύτερα και άρχισε να βγάζει την ένταση; Δεν ξέρω... Πάντως πρέπει να πήγε 3-4 μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
• Τρίτη, και το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στη δερματολόγο το πρωί (που μου είχε κλείσει η αδελφή μου) οπότε πήγα και μετά πήρα ένα ταξί κατευθείαν για το νοσοκομείο.
• Παρέα με την αδελφή μου περάσαμε όλη την ημέρα, το μεσημέρι πήγε για μια ακόμη εξέταση με μέθη οπότε πήρε λίγη ώρα μέχρι να επιστρέψει.
• Φάγαμε παρέα (την κορόιδευα ότι ούτε έγκυος δεν είχε τέτοιες ορέξεις που άλλαζαν κάθε μισάωρο), έκανε τη γυμναστική της με τον φυσιοθεραπευτή, σηκώθηκε στην καρέκλα, ήρθε κόσμος να την δει, μίλησε στο τηλέφωνο με όσους ήθελε, γελάσαμε πολύ...
• Είχε έναν αέρα "κανονικότητας" η ημέρα παρ' όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες.
• Επιστρέφοντας σπίτι, έβαλα το χαμόγελό μου, έκρυψα την κούραση και την ανησυχία μου, ώστε να βοηθήσω λίγο και τον Στεφανάκο. 
• Τετάρτη, και ήταν η σειρά μου για τον οδοντίατρο που είχαμε κλείσει από καιρό.
• Έτσι, πήγα το πρωί και μετά συνέχισα κατευθείαν για το νοσοκομείο.
• Η ημέρα κύλησε εξίσου όμορφα, ήρεμα, θετικά. "Όμορφα, ήρεμα, θετικά" μέσα σε ένα νοσοκομειακό δωμάτιο, με την αδελφή μου σε αυτήν την κατάσταση, θα αναρωτιέστε αλλά ναι, όλα είναι συγκριτικά σε αυτήν τη ζωή. Μετά από τις ημέρες λοιπόν της εντατικής και τις πρώτες στο δωμάτιο που ίσα - ίσα μας κοιτούσε, αυτές οι ημέρες που γελάμε, κάνουμε σχέδια και τρώμε παρέα, είναι όντως όμορφες.
• Ανέλαβαν και ο αδελφός μου με τη γυναίκα του να ανανεώσουν την αθλητική γκαρνταρόμπα της αδελφής μου (ενόψει των θεραπειών αποκατάστασης που θα κάνει) οπότε είχαμε ένα μικρό fashion show.
• Παράλληλα στο σπίτι είχαν κατέβει η βόρεια γιαγιά και ο ξάδελφος Δημήτρης οπότε είχαν όλοι παρέα.
• Έλα όμως που μάλλον ο σπιτικός κιμάς που έφερε η γιαγιά τούς πείραξε όλους! Πω πω! Όλα τα είχαμε.... 
• Έτσι, συνοδοιπόρος, Στέφανος, οι γονείς μου, ο αδελφός μου... όλοι με εμετούς και διάρροιες! Είδατε τι γλιτώνεις αν είσαι χορτοφάγος; χιχι..
• Το βράδυ ο Στέφανος πρέπει να σηκώθηκε 5 φορές! Καταλαβαίνετε πόσο κοιμηθήκαμε όλοι μας.... 
• Η Πέμπτη ήταν, υποτίθεται, η πρώτη ημέρα των θερινών μας διακοπών.
• Και αποφασίσαμε (με βαριά καρδιά) να ακολουθήσουμε το πλάνο κυρίως για να μην διαταράξουμε περισσότερο τον Στεφανάκο, να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί του ήρεμα και ωραία σαν οικογένεια και να προσπαθήσουμε και εμείς κάπως να ξεκουραστούμε (κυρίως ψυχικά).
• Το πρωί κάναμε κάποιες δουλειές και όταν κάπως συνήλθαν τα αγόρια με τα στομαχικά τους, ξεκινήσαμε οδικώς για την Χαλκιδική.
• Η διαδρομή πήγε καλά, κάναμε μόνο μια μικρή στάση, και σε κάτι παραπάνω από 7 ώρες είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο μας στο 1ο πόδι.
• Ίσα - ίσα πήγαμε για το δείπνο μας, κάναμε μια βόλτα στους εξωτερικούς χώρους, και κοιμηθήκαμε.
• Στο Αθηναϊκό μέτωπο, ήταν η τελευταία ημέρα της αδελφής μου στο νοσοκομείο (πριν τη μεταφορά της στο κέντρο αποκατάστασης) οπότε η ψυχολογία της ήταν πεσμένη και πιεσμένη.
• Παρασκευή, και μετά από έναν ήρεμο ύπνο, ξυπνήσαμε και ετοιμαστήκαμε για το πρωινό.
• Ήταν η ημέρα του γάμου των φίλων μας οπότε περάσαμε το πρώτο μέρος στο ξενοδοχείο και στις πισίνες, και αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε στο δωμάτιο για μπάνια, ξεκούραση και ετοιμασίες.
• Ποιος γάμος και ποιες ετοιμασίες που εμένα το μυαλό μου ήταν μόνο στην αδελφή μου που το μεσημέρι είχε μεταφερθεί στο κέντρο αποκατάστασης.
• Ουφ, η υποδοχή δεν ήταν αυτή που περιμέναμε (τουναντίον) με αποτέλεσμα να στρεσαριστεί πολύ. Με βαριά καρδιά την άφησαν οι γονείς μου και η οικογένειά της.
• Με βαριά καρδιά περάσαμε και εμείς, δυστυχώς, τη βραδιά του γάμου καθώς και εμείς είμασταν μαγκωμένοι αλλά ήταν κυρίως ο Στεφανάκος που περνούσε δύσκολα.
• Ίσα - ίσα λοιπόν περιμέναμε το ζευγάρι να έρθει στη δεξίωση ώστε να αναχωρήσουμε για το ξενοδοχείο μας.
• Το Σάββατο ξύπνησα διαβάζοντας ένα μήνυμα από την μαμά μου το οποίο με συντάραξε.
• Η αδελφή μου είχε επιπλοκές και είχε μεταφερθεί πίσω στο νοσοκομείο και στην εντατική.
• Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες αλλά η κατάστασή της ήταν σοβαρή με ένα τρίτο θέμα υγείας που προέκυψε μόλις το πρώτο βράδυ στο κέντρο αποκατάστασης.
• Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις το θυμό που ένιωσα μέσα μου για αυτούς τους "ανθρώπους" που μεταχειρίζονται άλλους ανθρώπους (πόσο μάλλον ασθενείς) ως άψυχα αντικείμενα.
• Να είμαι σε αυτήν την κατάσταση και να πρέπει να δείχνω και ήρεμη ώστε να μην επιβαρύνω περαιτέρω και τον Στεφανάκο, και να κάνω και όλες τις συνομηλίες στα κρυφά για να μαθαίνω τα νέα.
• Ευτυχώς, ήρθαν to the rescue οι φίλοι μας Ηρώ και Γιάννης που ήταν και εκείνοι στον γάμο.
• Μέσα σε λίγες ώρες επανήλθε η ανεμελιά και η χαρά στο πρόσωπο του Στεφανάκου και μπορέσαμε και εμείς κάπως να εξωτερικεύσουμε και να μοιραστούμε αυτό το βάρος.
• Όλη την ημέρα την περάσαμε στις πισίνες, φάγαμε στο ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, ήπιαμε ένα ποτό στην βεράντα υπό το φως της πανσελήνου και αποχαιρετηθήκαμε βραδάκι πια.
• Είναι ευλογία οι φίλοι!
• Η Κυριακή ξημέρωσε ξανά μαγκωμένη, με εμένα να κρέμμομαι από τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα μήπως και λάβω κανένα ενθαρρυντικό σημάδι από την οικογένεια (που δυστυχώς δεν έλαβα), και τον Στεφανάκο να ξεκινά την ημέρα του με εμετό και δάκρυα.
• "Μαμά, νιώθω κάτι εδώ στο λαιμό". Του μίλησα λοιπόν για τον "κόμπο στον λαιμό" που νιώθουμε από την στεναχώρια.
• Σπαράζει και η δική μου καρδιά όταν τον βλέπω έτσι. Είναι όμως τόσο σημαντικό να νιώθει ασφαλής ώστε να τα εξωτερικεύει όλα αυτά, να τα συζητάμε, να τα αντιμετωπίζουμε παρέα. 
• Μεταφερθήκαμε στην παραλία που ήταν πολύ όμορφη και ήρεμη και κάπως χαλαρώσαμε και εμείς.
• Κολυμπήσαμε με τον Στεφανάκο και μέχρι κάτι μεγάααλες μαξιλάρες που είχαν μέσα στη θάλασσα και ξαπλώσαμε ρουφώντας ήλιο.
• Το βραδάκι, αφού τσιμπήσαμε, καθήσαμε οι τρεις μας στη βεράντα υπό τους ήχους του DJ.
• Είναι επίσης ευλογία να μπορούμε να περνάμε όμορφα μόνο οι τρεις μας.
• Πόσο μακριά ήταν αυτή η εβδομάδα, με πόσα σκαμπανεβάσματα, απελπισία αλλά και γέλια, αισιοδοξία αλλά και απόγνωση. Πόσες γνώσεις αποκτήσαμε μέσα σε μόλις λίγες μέρες, με πόσους φίλους μιλήσαμε στην προσπάθειά μας να βρούμε απαντήσεις. 
• Και ενώ εκεί στα μέσα της εβδομάδας, η ελπίδα μου ήταν ότι η ερχόμενη εβδομάδα θα μας έβρισκε σε ένα πολύ καλύτερο μέρος, με την αδελφή μου ήδη στην πορεία αποκατάστασής της, τελικά μας βρίσκει πίσω στο σημείο μηδέν, εκεί που ξεκινήσαμε μετά το εγκεφαλικό και την επέμβασή της.
• Θα βγούμε όμως νικητές!

Καλή εβδομάδα!

ανδριάνα

ΥΓ. Δεν είχαμε χαρτί οπότε ο Στεφανάκος ετοίμασε το μήνυμά του προς τη Ζέττα στην χαρτοπετσέτα που βλέπετε.