HOW WAS YOUR WEEK?

• Η Δευτέρα ξεκίνησε με πρωινό - πρωινό μάθημα πιλάτες στη γειτονιά μας και συνεχίστηκε με δουλειά από το σπίτι.
• Παράλληλα, οι δυο γιαγιάδες, ο παππούς και τα τρία εγγόνια συνέχισαν τις διακοπές τους στην Εύβοια με μπάνια στη θάλασσα (χ2 την ημέρα), μεσημεριανή σιέστα, παιχνίδια και χορούς στην πισίνα και επιτραπέζια τα βράδια στον κήπο.
• Το απόγευμα, ξεκινήσαμε ο συνοδοιπόρος και εγώ το αγαπημένο μας KK Jewelry Lab για να πάρουμε ένα δώρο που είχαμε παραγγείλει για την βάφτιση της Κυριακής, να δώσω κάτι παλιά κοσμήματα για "μετάλλαξη" και βεβαίως, το κυριότερο, να δούμε τη φίλη Κατερίνα. 
• Αφού κάναμε τις δουλειές μας στο εργαστήριο γρήγορα - γρήγορα, συνεχίσαμε για το κέντρο της Αθήνας ώστε να βρούμε μια όμορφη γωνιά για το δείπνο μας.
• Τελικά καταλήξαμε στην πάντα φιλόξενη και εντυπωσιακή ταράτσα του εστιατορίου με θέα την Ακρόπολη.
• Έτσι, ήρεμα και ωραία, περάσαμε το βράδυ οι 3 μας, με δροσερό ροζέ κρασί, πολλές - πολλές ιστορίες, αναπολήσεις, σχέδια, γέλια.
• Ένα πανέμορφο, Αθηναϊκό βράδυ!
• Τρίτη, και το πρώτο μέρος κύλησε παρόμοια, με μάθημα πιλάτες και δουλειά από το σπίτι.
• Το απόγευμα είχα κλείσει ένα ραντεβού για μανικιούρ - πεντικιούρ στη μικρή (αλλά θαυματουργή) πλατεία της Βούλας η οποία μπορεί να φαίνεται μικρή αλλά αν ξέρεις, μπορεί να σου καλύψει σχεδόν όλες σου τις ανάγκες.
• Μετά, παρέα με τον συνοδοιπόρο, συνεχίσαμε στην Γλυφάδα για να πάρουμε δυο πραγματάκια που θέλαμε για τον Στεφανάκο.
• Κατέφτασε και η αδελφή μου και τα κορίτσια επισκεφθήκαμε ένα δερματολογικό κέντρο για μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, μία γρήγορη ενυδάτωση για την αδελφή μου και αναχώρηση.
• Το πρόγραμμα της ημέρας είχε συνέχεια, έτσι το βραδάκι κατέβηκαν στα νότια οι φίλοι Δημήτρης και Άσπα και καταλήξαμε στο προσεγμένο WeSud (πού αλλού; στην πλατεία της Βούλας), με την εκτενή λίστα κρασιών και τα γευστικά πιάτα.
• Η ζέστη δεν μας πτόησε και έτσι απολαύσαμε το φαγητό μας, το κρασί μας, τις συζητήσεις μας και αργά χωριστήκαμε.
• Τετάρτη, και ξανά μάθημα πιλάτες το πρωί και δουλειά στο υπόλοιπο της ημέρας.
• Το απόγευμα ξεκινήσαμε τα δύο ζεύγη (εμείς και η αδελφή μου με τον άντρα της), παραλάβαμε και τη φίλη Μαριλένα και κατά τις 20.00 είμασταν στο Καλλιμάρμαρο.
• Στα ηλιοκαμμένα μάρμαρα του σταδίου, με βεντάλιες στα χέρια, απολαύσαμε κλασική ορχήστρα και τους θρύλους P. Domingo και J. Carreras, υπό τους Ολυμπιακούς Κύκλους (από τη μία) και την Ακρόπολη (από την άλλη).
• Μια διαφορετική βραδιά, που παρόλη τη ζέστη άξιζε 100%.
• Η Πέμπτη ξεκίνησε διαφορετική καθώς αντί για πρωινό πιλάτες είχα πρωινό κομμωτήριο (πού αλλού, στη Βούλα) για να σουλουπωθώ πριν τα happenings του καλοκαιριού.
• Σπίτι μετά, κλασικά, και δουλειά.
• Το βραδάκι ανηφορήσαμε προς το Χαλάνδρι και συγκεκριμένα την όμορφη βεράντα του Hide & Seek, παρέα με τους κουμπάρους Χρήστο & Μαριλένα.
• Δεν τους είχαμε δει καθώς έλειπαν οπότε είχαμε πολλά να πούμε για όλα τα μέτωπα (δουλειές, σπίτια, παιδιά, σπουδές, καθημερινότητα, ταξίδια).
• Παρασκευή και απλά ο χρόνος σταμάτησε.
• Η αδελφή μου έπαθε εγκεφαλικό!
• Οι γονείς μας και τα παιδιά ακόμα στην Εύβοια, ο σύζυγος και ο αδελφός κατάφεραν και την μετέφεραν στην πιο κοντινή κλινική όπου και μπήκε κατευθείαν για εξετάσεις και επέμβαση.
• Δεν μπορώ να σας μεταφέρω με λόγια το σοκ, τη θλίψη, το θυμό, την αγωνία.
• Ακυρώσαμε βεβαίως την εκδρομή μας στο Αγκίστρι όπου θα παρευρισκόμασταν στη βάφτιση, δεν είπαμε τίποτα στους γονείς μέχρι να επιστρέψουν ασφαλείς από την Εύβοια (ευτυχώς θα επέστρεφαν ούτως ή άλλως το μεσημέρι) και μετά χωριστήκαμε: οι μισοί στο νοσοκομείο αναμένοντας τη Ζέττα να βγεί από το χειρουργείο και ο αδελφός μου και εγώ στο πατρικό μας σπίτι αναμένοντας τους γονείς μας ώστε να τους μεταφέρουμε τα νέα.
• Μετά τα νέα έπρεπε να μεταφερθούν και στην ανιψιά μου για την μαμά της οπότε χωρίς πολλές λεπτομέρειες της περιγράψαμε την κατάσταση.
• Ουφ..... εγώ έμεινα σπίτι με τα μικρά, κάνοντας κανονικά τον κλόουν (να κλαίω μέσα μου και να γελώ απέξω) ενώ οι υπόλοιποι ήταν στο νοσοκομείο.
• Το απόγευμα η επέμβαση ολοκληρώθηκε επιτυχώς.
• Οι γιατροί ήταν πολύ ευχαριστημένοι αλλά το εγκεφαλικό ήταν πολύ βαρύ, με 3 θρόμβους, και ένα κομμάτι του εγκεφάλου ήδη τραυματισμένο (αυτό που ελέγχει την κινητικότητα της αριστερής της πλευράς).
• Πόσες άγνωστες λέξεις, πόσες απορίες, πόση αγωνία, πόσα ερωτηματικά. 
• Πόσο δύσκολο.
• Η Ζέττα στην εντατική και εμείς σπίτι.
• Το Σάββατο ξημέρωσε με το ίδιο μάγκωμα, την ίδια θλίψη.
• Και το μεσημέρι είχε επισκεπτήριο η εντατική οπότε την είδα.
• Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις το σοκ που ένιωσα. Ενώ ήξερα, με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί, αυτό που αντίκρισα δεν μπορούσα να το φανταστώ. Δεν ήμουν προετοιμασμένη.
• Έσφιξα όμως τα δόντια, και της χαμογέλασα! Και μοιράστηκα λόγια αγάπης και παρηγοριάς και ελπίδας, προσπαθώντας να κρύψω το σοκ μου και τον ποταμό δακρύων που ξεχείλιζε μέσα μου.
• Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν τη στιγμή.
• Σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι έκλαιγα.
• Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τόσο αγαπημένα σου πρόσωπα σε τέτοια κατάσταση, χωρίς σαφείς απαντήσεις, χωρίς λύσεις.
• "Ζεττούλα θα ξανάρθω στο επόμενο επισκεπτήριο". Τι ώρα είναι το επόμενο; "Είναι στις 18.00". Και τι ώρα είναι τώρα; "Είναι 13.00". Είναι πολλές οι ώρες μέχρι τις 18.00 ....... 
• Και εννοείται ήμουν εκεί. Και κάπως σαν να την είδα λίγο καλύτερα (ήταν ή απλά τα μάτια μου ωραιοποιούσαν κάπως τα πράγματα ώστε να αντέξω;).
• Και πριν φύγω με κοίταξε "Θα έρθεις και αύριο ε;". Μα, είναι δυνατόν να μην έρθω!
• Εκεί, συζητώντας με τον νευρολόγο της εντατικής, έπαθα και το 2ο σοκ: από την κλινική δεν θα πάει σπίτι της αλλά σε κέντρο αποκατάστασης.
• Έτσι, όλη την υπόλοιπη ημέρα την πέρασα στα τηλέφωνα με φίλες που ίσως μπορούσαν να με βοηθήσουν με συστάσεις για γιατρούς, για ψυχολόγους, για κέντρα αποκατάστασης....
• Γύρισα κάποια στιγμή το απόγευμα στον αδελφό μου και τον ρώτησα "Ακόμα Σάββατο είναι;". Από την Παρασκευή το πρωί μέχρι το Σάββατο το απόγευμα ένιωθα σαν να είχε περάσει ένας αιώνας.
• Πόσες άγνωστες λέξεις, πόση έρευνα, πόσα μηνύματα, πόσο κλάμα, πόσα σενάρια, πόσες παρόμοιες ιστορίες φίλων - φίλων ώστε να πάρουμε ελπίδα, πόσες μετρημένες συζητήσεις με τα παιδιά ώστε να καταλάβουν αλλά με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται, πόση νοιάξη, πόση θλίψη.
• Κυριακή, και βεβαίως στις 12.00 ήμουν εκεί για το επισκεπτήριο.
• Και στα καλά νέα, το απόγευμα την κατέβασαν σε κανονικό δωμάτιο. Μεγάλη υπόθεση!
• Έτσι, έμεινα όλη την ημέρα μαζί της. Την βοηθούσα να φάει, της έδινα νερό, της έλεγα ιστορίες, της βούρτσιζα τα μαλλιά, απαντούσα στις λίγες ερωτήσεις που είχε προσπαθώντας να την βοηθήσω να καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης, παρακολουθούσα με προσοχή τις ασκήσεις του φυσιοθεραπευτή, την κοιτούσα ενώ κοιμόταν (και κοιμόταν αρκετές ώρες, με πολλά διαλείμματα).
• Όλη η οικογένεια (πλην των παιδιών), όλο το σαββατοκύριακο ήταν εκεί, με δόσεις, ο καθένας προσπαθώντας να βάλει το δικό του λιθαράκι στην ανάρρωση της Ζέττας, στη συλλογή πληροφοριών, στο κλείσιμο των εκκρεμοτήτων, στην ανακούφιση.
• Πτώμα κοιμήθηκα το βράδυ, χωρίς να δω ούτε καν τον τελικό του EURO (τον οποίο κέρδισε η Ισπανία).
• Και στον ύπνο μου είχα την αίσθηση ότι όλο αυτό ήταν απλά ένα κακό όνειρο, και ότι θα ξυπνούσα και η Ζεττούλα θα ήταν στη δουλειά και όλα τα ήταν πάλι φυσιολογικά.
• Δεν ήταν όμως.

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την παράσταση στο Καλλιμάρμαρο που πήγαμε παρέα με την Ζέττα.