Ελβετικό, επαγγελματικό οδοιπορικό

Έχουν περάσει 5 χρόνια από εκείνον τον ιστορικό Μάρτιο όπου δέχτηκα την πολυπόθητη επαγγελματική πρόταση και είπα το μεγάλο "ναι". Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπη η φράση, αλλά για εμένα, και πιστεύω και για την οικογένειά μου, ήταν όντως ιστορικός εκείνος ο μήνας γιατί άλλαξε ανεπιστρεπτί, και προς το καλύτερο, τη ζωή και των τριών μας. Γιατί χωρίς εκείνη την επαγγελματική πρόταση δεν ξέρω αν θα είμασταν ακόμα στην Ελβετία. Και ξέρω στα σίγουρα ότι εγώ δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Ξαναδιάβασα εκείνη την ανάρτηση της πρώτης Απριλίου 2019 και βούρκωσα. Γιατί ξανάζησα για λίγο όλο εκείνο το rollercoaster συναισθημάτων, αγωνίας, προσμονής, θυμού, άγχους, ενθουσιασμού, που πέρασα μέχρι να ευθυγραμμιστούν τα άστρα και να ξεκινήσει η νέα μου επαγγελματική και η νέα μας οικογενειακή ζωή.

Από τότε μέχρι τώρα έχουν γίνει πολλά στον εργασιακό στίβο! Έχω αλλάξει 4 θέσεις με αντίστοιχες αλλαγές σε ευθύνες, ομάδες, διευθυντές... Έτσι, ξεκίνησα με τον Carlo, που εμφανίστηκε στη συνέντευξη με τα αθλητικά του (διαβάστε την ανάρτηση και θα καταλάβετε) και με τον οποίο συνεργαστήκαμε για μόλις λίγους μήνες καθώς αποχώρισε για άλλη εταιρεία. Τον οποίο όμως έχω την τιμή να αποκαλώ ακόμα φίλο (παρέα με όλη την οικογένειά του) και στον οποίο θα είμαι αιώνια ευγνώμων για εκείνη τη μοναδική ευκαιρία που μου έδωσε. Στην ίδια ομάδα, απέκτησα και μία από τις πιο αγαπημένες μου "ελβετίδες" φίλες, ένα πρόσωπο έμπνευση σε τόσα επίπεδα, μία "βόμβα" χαράς, αισιοδοξίας, έκρηξης, γνώσης, περιπέτειας... την αγαπημένη, Καταλανή Jessica. Απέκτησα και άλλους αγαπημένους συναδέλφους με τους οποίους είμαστε ακόμα σε επαφή, με άλλους προχωρώντας παράλληλα στην εταιρεία, με άλλους στο νέο τους προορισμό στο Λονδίνο και με άλλους εκτός καθώς αποχώρησαν. Η συνέχεια όμως προέβλεπε ελεύθερη πτώση καθώς η νέα ομάδα που δημιουργήθηκε δεν ήταν αυτή που περίμενα. Oι ισορροπίες διαταράχτηκαν, ο Carlo αποχώρησε, το ίδιο και η Jessica, και οι νέοι που ήρθαν στην ομάδα είχαν πολλή διαφορετική ατζέντα. Προσθέστε και τον κορωνοϊό και ολοκληρώνεται το σενάριο. Ενάμιση περίπου χρόνο πέρασα υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες μέχρι που ήρθε μια πρόταση από μια ομάδα με την οποία συνεργαζόμουν. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αρνητική. Το πιστεύετε;; Έτσι, ευγενικά είπα "ευχαριστώ αλλά δεν με ενδιαφέρει". Ο βασικός ενδοιασμός μου ήταν η μετακίνηση από μία global ομάδα σε μια regional. Η νέα όμως αυτή ομάδα επέμεινε οπότε έκανα μια συζήτηση με τον διευθυντή της, τον οποίο εκτιμούσα ούτως ή άλλως, και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Τι είχα να χάσω; Ευχαριστημένη δεν ήμουν ούτως ή άλλως οπότε μια αλλαγή ίσως βοηθούσε. Έτσι, τον Μάιο του 2021, ακόμα υπό τον κορωνοϊό, αλλάζω ομάδα, ενώνομαι ξανά με κάποιους από τους παλιούς συναδέλφους, γνωρίζω (μόνο ηλεκτρονικά καθώς εργαζόμασταν εξ' ολοκλήρου ακόμα από το σπίτι) αρκετούς νέους και ξεκινώ να μαθαίνω έναν καινούργιο ρόλο στο EU HUB. Μέρα με τη μέρα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει η νέα μου θέση, συνεργάζομαι με νέους συναδέλφους με τους οποίους δημιουργείται μια σχέση αλληλοσεβασμού και εκτίμησης, και ξεκινώ να μιλώ για πρώτη φορά με αγορές. Τι ευτυχία ήταν αυτή! Πραγματικοί άνθρωποι, με πραγματικά projects, πραγματικές ανάγκες. Αληθινοί. Από τότε μέχρι τώρα, η συνανανστροφή μου με τις αγορές είναι το πιο εποικοδομητικό, απαιτητικό αλλά και απολαυστικό μέρος της δουλειάς μου. 

Χωρίς να το ψάξω ή να το διεκδικήσω, ξανά, μόλις ένα χρόνο μετά, καταφτάνει νέα πρόταση μετακίνησης. Στην ίδια ευρύτερη ομάδα αλλά σε νέο ρόλο, με νέα διευθύντρια, καινούργιες αγορές και διευρυμένα καθήκοντα. Συναντώ λοιπόν, διαδικτυακά πάντα, για πρώτη φορά την Victoria και με συνεπαίρνει από τη πρώτη στιγμή η γλυκύτητά της, η αυθεντικότητα, ο σεβασμός. Το είπα το "ναι" χωρίς δεύτερες σκέψεις και έτσι, από τον Απρίλιο του 2022 βρίσκομαι στον ίδιο ρόλο, με την ίδια διευθύντρια, και πάνω - κάτω τις ίδιες αγορές. Στο μεταξύ, άρονται τα μέτρα του κορωνοϊού και δειλά - δειλά επιστρέφουμε κάποιες ημέρες στο γραφείο και αρχίζουμε να συναντάμε κατ' ιδίαν τους συναδέλφους που γνωρίζαμε μόνο από τη μέση και πάνω. Ακόμα θυμάμαι το σοκ όταν πρωτο-αντίκρυσα τον αγαπημένο μου Danijel και συνειδητοποίησα ότι ήταν σχεδόν 2 μέτρα στο ύψος! Λίγο πάνω από δύο χρόνια λοιπόν στον ίδιο ρόλο, και έμαθα τόσα πολλά! Και πάντα αυτά που μαθαίνεις είναι σε προσωπικό επίπεδο πρωτίστως! Εξελίχθηκα μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη και στήριξη της αγαπημένης μου Victoria (της πιο επιδραστικής διευθύντριας που είχα ποτέ), μέσα από την ουσιαστική, ισότιμη, ζεστή σχέση που έχω με τις ομάδες των αγορών μου (και ναι, το "μου" το λέω και το εννοώ γιατί νιώθω ότι είμαι μέλος της τοπικής ομάδας τους), μέσα από τις περιφερειακές ομάδες με τις οποίες συνεργαζόμαστε με κοινούς στόχους, αλλά και μέσα από συναδέλφους που έχουν τη δική τους ατζέντα, διαφορετικές αξίες, περίεργες συμπεριφορές και πολεμική συμπεριφορά. Ναι, έμαθα να τους αντιμετωπίζω και αυτούς, να μην τους αφήνω να επηρεάζουν τις δικές μου αξίες, έμαθα να βάζω τα όριά μου, να συνεργάζομαι αλλά να μην επηρεάζομαι, να μιλώ και να διεκδικώ, να είμαι πιστή στην εσωτερική μου φωνή και να παραμένω θετική ανεξαρτήτως συνομιλητή.

Όλα αυτά τα τόσο εποικοδομητικά 5 χρόνια που έχω δώσει τον καλύτερό μου εαυτό σε αυτήν την εταιρεία (πρώτα από όλα για εμένα, για να νιώθω εγώ καλά με εμένα, και μετά για να επιστρέφω πίσω στην εταιρεία ότι μου αναλογεί), με όλες αυτές τις αλλαγές, τις προαγωγές, τις βραβεύσεις, τους επαίνους, τις επιτυχίες, εγώ παραμένω εξωτερική συνεργάτης. Από την 1η μέρα μέχρι σήμερα, είμαι ένας υπάλληλος μιας τρίτης εταιρείας, contracted, που προσφέρει τις υπηρεσίες της με βάση συγκεκριμένο συμβόλαιο. Δεν θα μπω στις πρακτικές λεπτομέρειες, αλλά αυτή ήταν και είναι για εμένα μία συνθήκη πολύ δύσκολη. Να κάνεις την ίδια δουλειά, να είσαι το ίδιο αφοσιωμένος και αποδοτικός (αν όχι περισσότερο), αλλά να έχεις τα μισά προνόμια από τους άλλους και αυτό το "στίγμα" να σε ακολουθεί παντού. Να βλέπεις άλλους να συμμετέχουν σε σεμινάρια, να έχουν development plans, career paths και bonus, και εσύ να μην έχεις τίποτα. Ποτέ δεν με εμπόδισε αυτό στην απόδοσή μου γιατί, όπως είπαμε, πρώτα από όλα δουλεύω ώστε να με κάνω εμένα υπερήφανη και να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, οπότε δεν θα μπορούσα ποτέ να μειώσω τις επιδόσεις μου, αλλά με γέμιζε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με αυτήν την αίσθηση αδικίας, πικρίας, διαχωρισμού. Σαν να ήταν μάταια όλα όσα έκανα, όλοι οι έπαινοι και τα συγχαρητήρια. Ότι όλοι είχαν επαναπαυτεί και θα παρέμενα υπό αυτό το καθεστώς για πάντα.

Πριν λίγους μήνες όμως, ένας αγαπημένος συνάδελφος με τον οποίο είμασταν στην ίδια ομάδα όταν πρωτο-μεταφέρθηκα στο EU HUB, μας ανακοίνωσε ότι μεταφέρεται σε μια άλλη ομάδα. Γέμισα χαρά και υπερηφάνεια για τον φίλο που εξελίσσεται και προοδεύει. Ποια θα ήταν όμως τα σχέδια για την αντικατάστασή του; Πολύ συχνά, το μοτίβο που ακολουθεί η εταιρεία τα τελευταία χρόνια, είναι να μεταφέρει τα νέα ανοίγματα σε άλλες χώρες, πιο οικονομικές από την Ελβετία. Ξέρετε πόσες θέσεις έχω "χάσει" έτσι; Μερικές στο Λονδίνο, άλλες στην Πολωνία... Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, ακούω τον διευθυντή μας να λέει ότι η θέση θα ανοίξει στη Λωζάνη. Ταχυπαλμία με έπιασε καθώς ήταν η ιδανική ευκαιρία να εξελιχθώ, αποκτώντας παράλληλα ένα συμβόλαιο στην εταιρεία μόνιμου υπαλλήλου. Το είχα δοκιμάσει άλλες 2 φορές στο παρελθόν σε ανοίγματα άλλων ομάδων αλλά πάντα προτιμούνται οι εσωτερικές μετακινήσεις οπότε εγώ ήμουν στα χαρτιά "εξωτερική" συνεργάτης. Αυτή τη φορά όμως το άνοιγμα ήταν στη δική μου ευρύτερη ομάδα! Με ανθρώπους που με γνωρίζουν καλά! Μέσα σε 2 μέρες είχα λάβει καμιά δεκαριά μηνύματα από συναδέλφους οι οποίοι θεωρούσαν τη θέση που άνοιξε "δική μου". Υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτή; Υπάρχει. Όταν ο ίδιος ο συνάδελφος που είχε τη θέση επικοινωνεί με ειλικρίνεια και καθαρότητα στον hiring manager και διευθυντή μας ότι μόνο ένας μπορεί να τον αντικαταστήσει χωρίς να διαλυθεί το σύστημα, και αυτή είμαι εγώ. Ποιό networking; Ζήτησα εγώ ποτέ κάτι; Όχι! Έκανα κάποια συζήτηση επί του θέματος; Όχι! Προώθησα τον εαυτό μου και την ατζέντα μου; Όχι! Δημιούργησα απλά σχέσεις που στηρίζονται σε αξίες και στον αλληλοσεβασμό. Σχέσεις ανθρώπινες, όχι "επαγγελματικές". Κάνω λοιπόν την επίσημη αίτηση, περνάω από όλη τη διαδικασία με συνεντεύξεις και tests, και απλά αναμένω. Και περνάνε οι εβδομάδες και εν τέλει οι μήνες και δεν έχω κανένα νέο. Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη και αισιόδοξη αλλά έχω και τα "διαβολάκια" που μου κρυφολένε ότι έχουν λάβει πολλές αιτήσεις, ότι άλλοι - εσωτερικοί υπάλληλοι έχουν "προτεραιότητα", ότι ούτε αυτή τη φορά θα καταφέρω να γίνω πραγματικό και ισάξιο μέλος αυτής της εταιρείας, ότι η υπομονή και η καλοσύνη μου εν τέλει μπορεί να γυρίσουν boomerang  αφού την κάνω τη δουλειά μου χωρίς γκρίνιες και απαιτήσεις. Και αποφασίζω μέσα μου, ότι αν τελικά δεν ευδοκιμήσει ούτε αυτή η προσπάθεια, συνειδητά θα ψάξω για θέσεις εκτός της εταιρείας. I had enough! Πόσο υπεράνω να παραμείνω πια μετά από 5 χρόνια, και τόσες φρούδες ελπίδες και υποσχέσεις;

Με αυτά και με εκείνα, φτάνουμε στα μέσα Ιουνίου και λαμβάνω μήνυμα από την κυρία του HR ζητώντας μου έκτακτη συνάντηση μέσα στην ημέρα! Πω πω! "Αυτό είναι" -σκέφτομαι. Ήγγικεν η ώρα! Εννοείται αλλάζω όλο μου το πρόγραμμα για να καταφέρω να την συναντήσω, και από το πρώτο δευτερόλεπτο καταλαβαίνω από το ύφος της ότι είναι καλά τα νέα. "Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου προτείνω επίσημα τον ρόλο". Δεν πίστευα στα αυτιά μου!! Και όπως και την 1η εκείνη φορά, πάλι οι χρόνοι ήταν πολύ πιεσμένοι! "Ο νέος ρόλος ξεκινά από την 1η Ιουλίου οπότε πρέπει να μας απαντήσεις άμεσα ώστε να ξεκινήσει η μακροχρόνια, γραφειοκρατική διαδικασία"! Πω πω.... προσπάθησα να κάνω μια υποτυπώδη διαπραγμάτευση (η οποία δεν οδήγησε τελικά κάπου) και μετά από 2-3 μέρες υπέγραψα το συμβόλαιο! Εκτός από 2-3 πολύ κοντινούς μου συναδέλφους, δεν μου επιτράπηκε να το πω σε κανέναν καθώς είχε προγραμματιστεί ένα μεγάλο meeting τέλη Ιουνίου όπου θα ανακοινώνονταν διάφορες μετακινήσεις -συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου. Έτσι, πέρασα 1- 2 εβδομάδες προσπαθώντας να μαζέψω τα δεκάδες έγγραφα που μου ζητήθηκαν και μόλις τις 2 τελευταίες ημέρες του Ιουνίου, μπόρεσα να το επικοινωνήσω επίσημα στους συναδέλφους και τις αγορές μου. Και ήταν τόσο συγκινητικές αυτές οι συναντήσεις! Έλαβα τόση αγάπη! Πώς κατάφερα να μην κλάψω! Υποσχέθηκα στις αγορές μου ότι θα είμαι ακόμα εκεί για τον Ιούλιο (αυτή ήταν και η συμφωνία με τον διευθυντή μου καθώς μου ήταν αδιανόητο να τους παρατήσω έτσι, εν μια νυκτί, εν μέσω τόσων projects) οπότε η ουσιαστική αλλαγή θα έρθει τον Αύγουστο. Νέα θέση, νέος διευθυντής, νέες αγορές, νέα καθήκοντα, νέες γνώσεις και -βεβαίως- νέο συμβόλαιο.

Τέλος καλό - όλα καλά!

Είμαι χαρούμενη. Το ξέρω ότι οι πρώτοι μήνες θα είναι δύσκολοι αλλά αυτό που λέω πάντα στον εαυτό μου είναι να κάνει υπομονή για ένα τρίμηνο και μετά όλα θα έχουν στρώσει. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω και τώρα. Να μελετήσω, να ακούσω, να μάθω ώστε να μπορέσω να συνεισφέρω και μέσω του νέου μου ρόλου.

Μια νέα εποχή ξεκινά!

ανδριάνα