Μα ούτε η μαμά του;

 

Τις πιο βαθιές συζητήσεις με τα παιδιά, τις κάνεις εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που ετοιμάζεστε για μπάνιο, εκεί που μαγειρεύετε, εκεί που παίζετε ποδόσφαιρο, εκεί που κοιτάτε παλιές φωτογραφίες, εκεί που χαλαρώνετε στον καναπέ.... Και τις περισσότερες φορές, η συζήτηση ξεκινά από κάτι πολύ απλό, καθημερινό, ασήμαντο, και με έναν μαγικό τρόπο, λέξη με τη λέξη, ερώτηση με την ερώτηση, όλο και βαθαίνει και καταλήγει σε μια στιγμή μαγική. Σε μια στιγμή που σαν να ανάβει ένα λαμπάκι, να φωτίζεται ένα αστεράκι, να ξεδιπλώνεται μία νέα, κρυφή μέχρι τότε πτυχή.

Έτσι συνέβη και τις προάλλες με τον Στεφανάκο, ένα απλό - καθημερινό απόγευμα Τετάρτης. Είχαμε ανέβει στο δωμάτιό μας και ετοιμαζόταν να μπει για μπάνιο. Την προσοχή του τράβηξε ένα βραχιολάκι που είχα στο κομοδίνο μου, με ημιπολύτιμες πέτρες, που μας είχε κάνει δώρο μία διευθύντρια της εταιρείας σε όλους όσους απαρτίζαμε την ομάδα της ως ευχαριστώ. Άρχισε λοιπόν να με ρωτά για αυτές τις πέτρες και του εξηγούσα ότι κάθε πέτρα είναι διαφορετική, και κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν και ειδικές, "μαγικές" ιδιότητες. "Δηλαδή, μπορούν να σου κάνουν πραγματικότητα τις ευχές σου;". Ε, όχι ακριβώς. Αλλά αν η ευχή σου είναι να είσαι πιο ήρεμος, πιο θετικός, πιο αισιόδοξος, ίσως κάποιες πέτρες μπορούν να σε βοηθήσουν. "Και αν θες να είσαι πολύ πλούσιος;". Πολύ πλούσιος; Περίεργη ευχή θα ήταν αυτή. Γιατί μπορεί να είσαι πολύ πλούσιος αλλά ο πλούτος αυτός να προέρχεται από ληστείες. Τότε, τι αξία έχει να είσαι πλούσιος αν είσαι κλέφτης; Ή, να είσαι πολύ πλούσιος αλλά να είσαι και ένας κακός άνθρωπος με αποτέλεσμα να μην σε αγαπάει κανείς. "Μα δεν γίνεται να μην σε αγαπάει κανείς!". Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνεται, αν έχεις συμπεριφερθεί πολύ άσχημα στους ανθρώπους. "Όχι, δεν γίνεται! Μα ούτε η μαμά του δεν θα τον αγαπά; Θα τον αγαπά!". Και εκεί, απλά σταμάτησα. Και κοίταξα βαθιά στα γαλανά του ματάκια που με κοιτούσαν όλο προσμονή για την απάντησή μου. Και τον αγκάλιασα και του είπα ότι εγώ θα τον αγαπώ για πάντα, ότι και να γίνει, και ότι μάλλον είχε δίκιο, η μαμά ακόμα και εκείνου του κλέφτη ή του "κακού" ανθρώπου, θα τον αγαπά. 

Πόσο με συγκινεί η αθωότητά του, η αγνότητα. Το γεγονός ότι ακόμα, στα οχτώ του έτη, "βλέπει" με την καρδιά η οποία ξεχειλίζει από αγάπη. Το μυαλουδάκι του δεν μπορεί να χωρέσει (ακόμα) την ασχήμια, την αδικία, την κακία αυτού του κόσμου και μακάρι να μην την χωρέσει ποτέ. Μακάρι να κοιτάει πάντα τη ζωή μέσα από τα "ροζ" γυαλιά της ασφάλειας, της οικογενειακής θαλπωρής, της ηρεμίας, της αισιοδοξίας, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, της ενσυναίσθησης, του δικαίου. Θα βρεθούν οι ασχήμιες αυτού του κόσμου μπροστά του, χωρίς αμφιβολία, αλλά αν η καρδιά του είναι γεμάτη και το βλέμμα του καθαρό, θα βρει μέσα του τις δυνάμεις για να τις υπερνικήσει. Και αυτό είναι το καθήκον μου σαν μαμά, και η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Όχι να τον τρομάξω με την ασχήμια και την αδικία που θα συναντήσει, αλλά να τον βοηθήσω να εξοπλιστεί με τόση ομορφιά, τόση αυτοπεποίθηση, τόση καλοσύνη, τόση αγάπη προς τον εαυτό του, τους γύρω του, τη φύση, ώστε με αυτά ως εφόδια να αναζητά και να φωτίζει πάντα την ομορφιά.

Με αυτά τα μικρά "θαύματα" που ζω καθημερινά με τον Στεφανάκο, με αυτή του τη σοφία και την αθωότητα, γεμίζω και εγώ με αισιοδοξία για το μέλλον. Για το μέλλον που θα δημιουργήσουν αυτές οι ψυχές. Πείτε με ρομαντική, πείτε με αφελή, πείτε με ονειροπόλα.... δεν με πειράζει γιατί εγώ έχω την πιο αγνή μορφή της αισιοδοξίας στο σπίτι μου και με αυτήν πορεύομαι.

ανδριάνα