ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ

Είναι δύσκολη η κοινωνικοποίηση. Και γίνεται δυσκολότερη όσο μεγαλώνουμε. Οι υποχρεώσεις πολλές, τα προγράμματα ποικίλα, οι προτεραιότητες διαφορετικές, ο χρόνος λίγος, οι άνθρωποι δύσκολοι. Δικαιολογίες. Αυτό θα πω εγώ. Γιατί ναι, ισχύουν όλα τα παραπάνω. Συμβάλλουν όλα στην πολυπλοκότητα αλλά δεν πιστεύω ότι αποτελούν την πραγματική αιτία που όσο μεγαλώνουμε κοινωνικοποιούμαστε όλο και πιο δύσκολα. Εύλογα λοιπόν θα με ρωτήσετε πού το αποδίδω. Στις παρωπίδες και στις πεποιθήσεις. Θα σας εξηγήσω.

Από τη μία πλευρά, θεωρώ ότι χρόνο με το χρόνο, οι παρωπίδες μας γίνονται ολοένα και πιο σφιχτές. Μας κυκλώνουν τόσο ώστε να χάνουμε όλο και περισσότερο εύρος. Εύρος δραστηριοτήτων, εύρος χαρακτήρων, εύρος γνώσεων, εύρος τόπων, εύρος ανθρώπων εν τέλει. Κλεινόμαστε στην comfort zone μας, στα μέρη, τις δραστηριότητες, τους ανθρώπους που έχουμε μάθει και συνηθίσει και μένουμε εκεί. Συνήθως όμως, ακόμα και εκεί, οι επιλογές αρχίζουν να λιγοστεύουν γιατί γινόμαστε ακόμα πιο "δυσκίνητοι" (εντός και εκτός εισαγωγικών), πιο δύστροποι, πιο σκληροί όσο περνούν τα χρόνια άρα απορρίπτουμε πιο εύκολα. Ναι, μεγαλώνοντας (θα έπρεπε τουλάχιστον να) ξέρουμε τι θέλουμε, τι μας ταιριάζει, τι αγαπάμε και άρα να φιλτράρουμε πιο εύκολα και ανώδυνα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απλά απορρίπτουμε ότι ξεφεύγει έστω και στο ελάχιστο από το ιδανικό που έχουμε πλάσει. Δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ανοιχτοί σε νέα ερεθίσματα. Ότι δεν συγχωρούμε και δεν δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες (ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθο βαλέτω). Είναι ουτοπικό να θεωρούμε ότι με τους οικείους μας ταιριάζουμε απόλυτα, σε όλους τους τομείς, σε σταθερή τροχιά δεκαετιών. Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε, κρατάμε αυτά και αυτούς που μας ταιριάζουν και μας προσφέρουν χαρά, και ανοιγόμαστε προς νέους ορίζοντες. Επειδή δεν μάθαμε ποτέ τέννις, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε στα 40 (αληθινό παράδειγμα κυρίας που συμμετείχε σε ένα ερασιτεχνικό τουρνουά που είχα πάρει μέρος, το οποίο και κέρδισε στα 60 της) και άρα έτσι να διευρύνουμε τα ενδιαφέροντά μας, τον κύκλο μας. Επειδή δεν βρήκαμε ποτέ το χρόνο να αφιερώσουμε στη ζωγραφική, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αγοράσουμε το πρώτο μας σετ πινέλων και να γραφτούμε στην τοπική μας σχολή. Σε όποια ηλικία. Συνήθως όλα αυτά, που συνήθως είναι πέραν των παρωπίδων μας, είναι χρυσές ευκαιρίες και κοινωνικοποίησης και προσωπικής εξέλιξης. Με ένα σμπάρο - δυο τρυγόνια. Ανοιγόμαστε σε νέους κύκλους, νέες προσωπικότητες, νέα ερεθίσματα και εξελισσόμαστε ενώ κοινωνικοποιούμαστε. Στην Ελβετία, τα χόμπυ, η δραστηριοποίηση στην εκάστοτε τοπική κοινότητα - σχολείο - ομάδα, είναι ο κατεξοχήν τρόπος κοινωνικοποίησης. Και ναι, μπορεί οι σχέσεις αυτές να μην εξελιχθούν σε "αδελφικές" αλλά αποτελούν σημαντικό συστατικό μας ευτυχισμένης καθημερινότητας. Σημαντικό συστατικό της αίσθησης ότι ανήκουμε κάπου. Βρείτε λοιπόν τι αγαπάτε και κυνηγείστε το! Οι ευκαιρίες είναι παντού και κάποιες δεν ζητούν τίποτα παραπάνω από το χρόνο σας και την καλή σας διάθεση.

Από την άλλη, θεωρώ ότι πολύ συχνά βγάζουμε μόνοι μας συμπεράσματα που μας εγκλωβίζουν. Πρώτη θα σηκώσω το χέρι. Ένοχη. Ενώ θεωρώ ότι είμαι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος και μπορώ εύκολα να κοινωνικοποιηθώ όταν ο άλλος κάνει το πρώτο βήμα, δεν είναι τόσο σύνηθες να το κάνω εγώ. Οι δικαιολογίες πολλές.... ντρέπομαι. Που στην πραγματικότητα σημαίνει ότι  φοβάμαι την απόρριψη (ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας). Το δουλεύω χρόνια τώρα αλλά ακόμα, κάπου βαθειά μέσα μου, υπάρχει αυτή η ανασφάλεια. Ότι εγώ, δηλαδή, θα κάνω το πρώτο βήμα και θα ανοιχτώ ή θα προσκαλέσω, και απλά ο άλλος ή η άλλη θα με απορρίψει. Μετά τη ντροπή, έρχεται μια άλλη δικαιολογία: "ο άλλος είναι ήδη πολύ απασχολημένος - δημοφιλής - πολυάσχολος" άρα δεν έχει ανάγκη από παρέα, δεν έχει χρόνο για εμένα. Πεποιθήσεις. Γιατί αρκετές φορές, τα φαινόμενα απατούν. Και έχω πολλά παραδείγματα... Μία σούπερ - αγαπητή και δημοφιλής συνάδελφος μού εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα ότι μετά από τόσα χρόνια στην Ελβετία, νιώθει ότι δεν έχει σχεδόν κανέναν κοντινό φίλο (σοκ). Όταν το άκουσα δεν πίστευα στα αυτιά μου! Γιατί πάντα υπέθετα ότι δεν προλαβαίνει τις προσκλήσεις και τις προτάσεις. Η πραγματικότητα ήταν όμως πολλή διαφορετική. Και στεναχωρήθηκα! Γιατί εγκλωβισμένη σε αυτή μου την πεποίθηση, δεν την είχα ποτέ προσκαλέσει κάπου εκτός δουλειάς. Ούτε για έναν καφέ. Γιατί ενώθηκαν οι δύο μου πεποιθήσεις (θα με απορρίψει - είναι πολλή απασχολημένη) και έχασα όλο αυτόν τον χρόνο. Αντίστοιχα, με μια άλλη συνάδελφο που μετά από χρόνια αμοιβαίας εκτίμησης και φιλίας (η οποία όμως περιοριζόταν αποκλειστικά εντός του εργασιακού περιβάλλοντος), πήρα το θάρρος να την προσκαλέσω σε μία έξοδο με κάτι άλλες φίλες. Όχι απλά ήρθε αλλά μου μετέφερε επανειλλημένα πόσο το χάρηκε, ευχαριστώντας με που την προσκάλεσα και την σύστησα στις υπόλοιπες φίλες μου. Βλέπετε; Πεποιθήσεις! Θεωρούμε ότι όλοι οι άλλοι είναι υπερ-δραστήριοι, υπερ-δημοφιλείς, υπερ-booked για τα επόμενα 10 χρόνια, ενώ μπορεί απλά να θεωρούν το ίδιο για εμάς και έτσι να μένουμε και οι δύο αδρανείς, χάνοντας πιθανώς μία όμορφη φιλία. Κάντε λοιπόν ένα βήμα και κατά πάσα πιθανότητα, δε θα βγείτε χαμένοι.

Ένα βήμα, μία κίνηση. Ένα βήμα προς νέες εμπειρίες, νέες ευκαιρίες, νέους ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν είμαστε ποτέ πολύ μεγάλοι για νέους φίλους, νέες αγάπες, νέους ορίζοντες. Και οι τωρινοί μας φίλοι ήταν κάποτε ξένοι! Οι δικοί μας "Ελβετοί" φίλοι ήταν ξένοι ακόμα και μόλις πριν λίγα χρόνια. Για σκεφτείτε το. Όλους όσους αγαπάμε βαθειά και νιώθουμε "οικογένεια" εδώ στα ξένα, με όσους συμπορευόμαστε και αλληλο-στηριζόμαστε, δεν τους γνωρίζαμε καν πριν μερικά χρόνια! Άνοιγμα λοιπόν, εμπιστοσύνη και δράση.

ανδριάνα